بقیه داستانو بنویس ...

سلام دوستان همینطور که از اسم تاپیک مشخصه هدف این تاپیک تقویت داستان نویسی و صد البته ارتقای قدرت تخیل افراده . تو این تاپیک یه داستان شروع میشه و  شما میتونید ادامه ی اون داستانو با تخیل خودتون رقم بزنید و اتفاقات و احساسات و ماجراهای جدید رو به داستان اضافه کنید .

قوانین تاپیک: ادامه داستان باید حداقل یه خط و حداکثر پنج خط باشه . هر کسی که میخواد ادامه داستانو بنویسه اول یه پست میذاره و اعلام آمادگی میکنه و بعد تو پست بعدی ادامه داستانو مینویسه تا در حین تایپ کردن ادامه داستان یه نفر دیگه ادامشو زودتر نذاره و همه چی قاطی نشه . داستانو جوری بنویسید که وابسته به جنسیت خاصی نباشه تا هم خانمها و هم آقایون بتونن خودشونو بذارن جای شخصیت اصلی داستان و اتفاقات رو دنبال کنن .

منتظر حضور گرمتون توی این تاپیک هستیم

کامران گیج شده بود. تمام اتفاقات با سرعت از ذهنش می گذشتن و صداها توی سرش می پیچیدن... فقط چند ثانیه... فقط چند ثانیه برای تصمیم گیری وقت داشت! اما انگار ذهنش یخ زده بود... یه مرتبه نگاهش به کتی افتاد. نگاه کتی عوض شده بود، انگار برای چند ثانیه دوباره همون کتی شده بود! نگاه معصوم و مهربون... کتی به سرعت نگاهشو دزدید و به زمین خیره شد. کامران چیزی رو که باید می فهمید، فهمیده بود! کتی داشت نقش بازی می کرد! اما چرا؟! چرا باید این کارو می کرد؟! هیچ نیروی ماورا الطبیعه یا متافیزیکی در کار نبود که کتی رو تحت تسلط خودش در آورده باشه. تازه اگر بود پس چرا طناز هنوز زنده بود؟! راستی طناز ... سرش رو برگردوند، طناز اونجا نبود. رفته بود! 

همین طور که تو راهروی زیرزمین راه می رفت، پاش پیچ خورد و تعادلش رو از دست داد. کتی محکم روی زمین افتاد و از درد به خودش پیچید. دیگه نایی برای داد زدن نداشت. آرنج کامران از عقب محکم به دیوار خورد. قبل از این که فرصت داد زدن داشته باشه، دیوار پشتش تکون خورد و باز شد! از تعجب چند ثانیه به در زل زده بود. بعد خیلی سریع به کتی کمک کرد که بلند شه و با هم رفتن داخل. برعکس راهروی زیرزمین اینجا پر از نور بود. اما همچنان بوهای چندش آوری میومد. پر از اتاق بود. درِ بعضی اتاقا باز بود و درِ بعضیا هم بسته. کامران با کنجکاوی به سرعت به همه جا نگاه می کرد. انگار می خواست تا قبل از اومدن کسی همه چیزو بفهمه و تصاویر رو تو ذهنش ثبت کنه! یهو یاد گوشیش افتاد که تو آستینش بود. گوشیشو در آورد و وارد یکی از اتاقا شد. اتاق پر از لوازم آزمایشگاهی و لوله و .... بود. گوشیش رو روشن کرد و شروع کرد به فیلم گرفتن. همین طور که دور خودش می چرخید و فیلم می گرفت، یهو به تصویر کتی رسید. خشکش زد! نگاه کتی پر از نفرت و خشم بود. با همون صدای قبلی که هیچ شباهتی به صدای خودِ کتی نداشت، گفت: ژنرال نمیزاره زنده از این جا بیرون بری!

به طرف کتی دوید کتی....کتی..... تو خوبی؟ کتی حلش داد انقدر قدرتش زیاد شده بود که کامران مسافت زیادی پرت شد بعد کتی فریاد کشید چرا نمی فهمی باید از اینجا بری زود باش من دیگه وقت ندارم تا چند ساعت دیگه به یه هیولا تبدیل می شم دیگه تو رو نمی شناسم زودتر از اینجا برو کامران نمی تونست چیزایی رو که می شنوه باور کنه اما تغییر چهره کتی و قدرت زیادش نشون دهنده ی حقیقت بود بالاخره تصمیمش رو گرفت به طرف تونل دوید بدون اینکه به عقب نگاه کنه یا مکث کنه می دوید با سرعت وقتی به جنگل رسید یه دقیقه ایستاد تا نفس تازه کنه اما بوی تعفن از همه جا به مشامش میرسید بینیش رو گرفت کمی جلوتر یه گودال بود وقتی بالای گودال رسید با چیزی که دید حالش بد شد و بالا آورد داخل گودال پر از اجساد نیم خورده بود دیگه نمی تونست بایسته دوباره شروع به دویدن کرد حتی نمی دونست باید کدوم طرف بره ولی همچنان می دوید افتاب تا یک ساعت دیگه غروب می کرد باید قبل از تاریک شدن هوا جای امنی برای خودش پیدا می کرد سرگردان دورخود می چرخید که یه چیزی محکم خورد تو سرش و دیگه هیچ جا رو ندید .....وقتی چشم باز کرد توی یه کلبه عجیب که هیچ پنجره به هیچ جا نداشت به یه تخت بسته شده بود خواست به خودش تکونی بده اما سردرد بدی داشت وقتی ناله کرد در باز شد یه خانم جوون با یه سینی غذا وارد اتاق شد کامران با چشمای درشت شده گفت:تو کی هستی منو چرا بستی؟زن جوون لبخند زد گفت اسم من کیمیاست( البته نه اون کیمیا ولی خوب ناجیه دیگه) باید به تخت می بستمت چون نمی دونستم مبتلایی یا نه ولی الان مطمئن شدم نیستی بیا یکم غذا بخور خیلی ضعیف شدی .کامران:غذا نمی خوام بهم بگو اینجا چه خبره ؟ کیمیا: برای چی اومدین اینجا ؟ کامران : یکی از دوستانم بهم گفت که اینجا یه خونه ی عجیب هست ما هم برای تهیه فیلم اومدیم اینجا کیمیا: دوستت چی کارست ؟ --یه پژوهشگر!!یعنی عمدا ما رو اینجا کشونده -اره می خواسته روتون ازمایش کنه کسی نمی تونه از اینجا خارج بشه اینجا رو انتخاب کردن چون دورتادورش دره و کوه و به این راحتی نمیشه ازش خارج شد ---تو چطور اینجایی --پدرم اینجا مزرعه داشت تابستونا میومدیم اینجا این کلبه مخفی رو هم با اون درست کردم هیچکی ازش خبر نداره روزا میرم کمی خوراکی تهیه میکنم بعد اینجا پنهان می شم بخاطراین تا حالا پیدام نکردن اما نمی دونم تا کی می تونم ادامه بدم ....-آخه این چه آزمایشیه ---نمی دونم فقط می دونم ویروس به هر کی منتقل می شه بعد از 48 ساعت به یه هیولا تبدیل میشه......