شعر و شیدایی

                        

مولانا

ما در دو جهان غیر خدا یار نداریم
جزیاد خدا هیچ دگر کار نداریم

درویش فقیریم و در این گوشه دنیا
با نیک و بد خلق جهان کار نداریم

گر یار وفادار نداریم عجب نیست
ما یار بجز حضرت جبار نداریم

با جامه صد پاره و با خرقه پشمین
برخاک نشینیم و از آن عار نداریم

ما شاخ درختیم و پر از میوه توحید
هر رهگذری سنگ زند باک نداریم

ما صاف دلانیم و ز كَس کینه نداریم
گر شهر پر از فتنه و ما با همه یاریم

ما مست صبوحیم و ز میخانه توحید
حاجت به می و باده و خمار نداریم

بنگر به دل خسته شمس الحق تبریز
مـا جز هوس دیدن دلـدار نداریـم

صبح است و صبوح است بر این بام برآییم
از ثور گریزیم و به برج قمر آییم

پیکار نجوییم و ز اغیار نگوییم
هنگام وصال است بدان خوش صور آییم

روی تو گلستان و لب تو شکرستان
در سایه این هر دو همه گلشکر آییم

خورشید رخ خوب تو چون تیغ کشیده‌ست
شاید که به پیش تو چو مه شب سپر آییم....

مولانا 

آن کیست کاندر رفتنش صبر از دل ما می برد
ترک از خراسان آمدست از پارس یغما می برد

شیراز مشکین می کند چون ناف آهوی ختن
گر باد نوروز از سرش بویی به صحرا می برد

من پاس دارم تا به روز امشب به جای پاسبان
کان چشم خواب آلوده خواب از دیده ما می برد

برتاس در بر می کنم یک لحظه بی اندام او
چون خارپشتم گوییا سوزن در اعضا می برد

بسیار می گفتم که دل با کس نپیوندم ولی
دیدار خوبان اختیار از دست دانا می برد

دل برد و تن درداده ام ور می کشد استاده ام
کآخر نداند بیش از این یا می کشد یا می برد

چون حلقه در گوشم کند هر روز لطفش وعده ای
دیگر چو شب نزدیک شد چون زلف در پا می برد

حاجت به ترکی نیستش تا در کمند آرد دلی
من خود به رغبت در کمند افتاده ام تا می برد

هر کو نصیحت می کند در روزگار حسن او
دیوانگان عشق را دیگر به سودا می برد

وصفش نداند کرد کس دریای شیرینست و بس
سعدی که شوخی می کند گوهر به دریا می برد
#سعدی

زندگی شطرنج دنیا و دل أست
قصه ی پر رنج صدها مشکل أست

شاه دل کیش هوسها می شود
پای أسب آرزوها در گل أست

فیل بخت ما عجب کج می رود
در سر ما بس خیالی باطل أست

ما نسنجیده پی سرباز او
غافل اینکه او حریفی قابل أست

مهره های عمر من نیمش برفت
مهره های او تمامش کامل أست

در خم زلف تو، پابند جنون شد دل من
بی‌خبر از دو جهان غرقه به خون شد دل من
چونکه با رشتۀ گیسوی تو پیوندی داشت
مو به مو بسته به زنجیر جنون شد دل من
اینهمه فتنه مگر زیر سر چشم تو بود
که گرفتار دو صد سحر و فسون شد دل من؟
آنچه گفتم به دل از روی نصیحت، نشنید
عاقبت عشق تو ورزید و زبون شد دل من
بعد مرگ من اگر بر سر خاکم گذری
دهمت شرح، که از دست تو، چون شد دل من
سالها سخت تر از کوه گران بود ولیک
در سر عشق تو بی صبر و سکون شد دل من
نقطۀ خال تو تا دید به پرگار وجود
یکسر از دایرۀ عقل، برون شد دل من

فانوسِ

چشمان تو

تنها نوریست

که شعرهایم

در انتظارِ طلوعش

روز ها را می پیمایند..

احوالِ دِلَم را به که گویَم که بدِانَد..؟؟

با گِریه نِوشتَم که نَرو؛ مُرد زِ خَنده...!!

ویران کن وبگذار که ویرانه بماند
ازقصه ی تو غصه ی جانانه بماند!

ازروی سرم ردشو و نگذار پس ازتو
جز خاطره ی موی توبرشانه بماند!

ازپشت همین پنجره ی بسته گذر کن...
تاعطر قدم های تو درخانه بماند!

حیرانی محض است نصیب همه مرغان
تاگوشه ی لبهای تو این دانه بماند!

آنسوی زمین خنده به لب های توآمد
باعث شده این سو گل وگلخانه بماند

بایاد تو عشق است که این شاعرمجنون
دیوانه ی دیوانه ی دیوانه بماند

شبیه برگ پاییزی، پس از تو قسمت بادم
خداحافظ، ولی هرگز نخواهی رفت از یادم
و بی تو لحظه ای حتی دلم طاقت نمی آرد
و برف نا امیدی بر سرم یکریز می بارد
چگونه بگذرم از عشق، از دلبستگی هایم؟
چگونه می روی با اینکه می دانی چه تنهایم؟

چنديست كه در دام نگاه تو اسيرم
درگير زمستانم و دلبسته ي تيرم

هر توبه كه مستلزم نشكسته شدن نيست
اين عشق خطاييست كه بايد بپذيرم

در راه پر از بركه و مرداب و تباهي
صد شكر به درياي تو افتاده مسيرم

خوشبخت ترينم اگر امشب بگذاري
از گوشه ي لب هاي ترت بوسه بگيرم

من آدمك برفي و تو شعله ي عشقي
راضي شدم امشب كه به يك بوسه بميرم

چون شراب ناب کهنه ، مستی آور گشته ای
دوست دارم تا بنوشم از لبت پيمانه ای

خاک راهم ، نيک ميدانم مرا مقدار نيست
زر از آن رويم که دارم دلبر فرزانه ای

شوق در دل دارم و ميل جوانی ميکنم
تا تو هستی در کنارم گرمی کاشانه ای

بوسه شيرين تو طعم عسل را ميدهد
چون بهار پر شکوفه با خزان بيگانه ای

دانم آخر در دلم عشقت گلستان می شود
زد جوانه در دلم عشقی که بر آن دانه ای

لحظه ای از عشق خواندی ، جان من بیمار شد
شور عشقت را گرفتم ، نبض من تکرار شد

در نگاهت چون عروسک خواب می دیدم که تو
لب به لب هایم نهادی ، عشق من بیدار شد

روح و جانم را ربودی ، دین و کیشم را گرفتی
از همه عالم گریزان , مست آن دیدار شد

در نمازم جای " سبحانَ " صدایت می زدم
در سکوت و انزوایم ، ذکر تو اجبار شد

تو ، خدایم ، نه ، وجودم را گرفتی از من و
بی تو بودن در وجودم ، هرنفس انکار شد

سکوتی را که

یک نفر بفهمد

بهتر از هزار فریاد است

که هیچ کس نفهمد...

چه فرقی میکند زمین گرد باشد
یا
مسطح
وقتی تو هیچ کجای آن نیستی....

#رضا_کاظمی