شعر یادت نره

تو را ای گل کماکان دوست دارم * به قدر ابر و باران دوست دارم * کجا باشم کجا باشی مهم نیست * تو را تا زنده هستم دوست دارم

میسوزم از اشتیاقت...در آتشم از فراقت...کانون من سینه من...سودای من...آذر من(شجریان)

دردایره قسمت ما نقطه تسلیمیم
حکم آنچه تو فرمایی لطف آنچه تو بنمایی

یار دبستانی من با من و همراه منی

چوب الف بر سر ما بغض من و آه منی

شبی با خیال تو همخونه شد دل . . . نبودی. ندیدی چه ویرونه شد دل (ابی )

لا لا لا لا دیگه بسه گل لاله . . . بهار سرخ امسال مثل هر ساله
هنوزم تیر و ترکش قلبُ میشناسه . . . هنوز شب زیر سرب و چکمه میناله (شهیار قنبری)

یا رب این نوگل خندان که سپردی به منش
میسپارم به تو از چشم حسود چمنش

شباب عمر عجب با شتاب مي‌گذرد/ به دين شتاب خدايا شباب مي‌گذرد
شباب و شاهد و گل مغتنم بود ساقي/ شتاب كن كه جهان با شتاب مي‌كذرد

دلتنگ تو امروز شدم تا فردا *
فردا شد و باز هم گفتی فردا*
امروز دلم مانده و یک دنیا حرف*
یک هیچ به نفع دل تو تا فردا......................................

از صدای سخن عشق ندیدم خوشتر*****یادگاری که در این گنبد دوار بماند

دیگر از سقف زمانه آفتابی بر نمیتابد مرا . . . کلبه ی جانم دگر بار، روشنایی نیست

تا به تو دادم دل و دین ای صنم . . . بر همه‌ کس گشته یقین ای صنم !

مشت می کوبم بر در

پنجه می سایم بر پنجره ها

من دچار خفقانم خفقان

من به تنگ آمده ام از همه چیز

بگذارید هواری بزنم

ای

با شما هستم

این درها را باز کنید

من به دنبال فضایی می گردم

لب بامی

سر کوهی

دل صحرایی

که در آنجا نفسی تازه کنم

آه

می خواهم فریاد بلندی بکشم

که صدایم به شما هم برسد

من به فریاد همانند کسی

که نیازی به تنفس داد

مشت می کوبد بر در

پنجه می ساید بر پنجره ها

محتاجم

من هم آوازم را سر خواهم داد

چاره درد مرا باید این داد کند

از شما خفته ی چند

چه کسی می آید با من فریاد کند ؟
( مرحوم فريدون مشيري )

دوش دیدم که ملایک در میخانه زدند
گِل آدم بسرشتند و به پیمانه زدند

دیدی آن را که تو خواندی به جهان یارترین
سینه را ساختی از عشقش سرشارترین
آنکه می گفت منم بهر تو غمخوارترین
چه دلآزارترین شد چه دلآزارترین ( مرحوم فريدون مشيري )

در این دنیا که مردانش عصا از کور می دزدند
من از ناباوری اینجا محبت جست و جو کردم

من سکوت خويش را گم کرده ام .

لاجرم در اين هياهو گم شدم .

من که خود افسانه ميپرداختم ,

عاقبت افسانه مردم شدم ! ( مرحوم فريدون مشيري )

دال برای شعر بهزاد لابی نون واسه شعر شیما جون
نمیدانم پس از مرگم چه خواهد شد !
نمی خواهم بدانم کوزه گر از خاک اندامم چه خواهد ساخت . ولی آنقدر مشتاقم که از خاک گلویم سوتکی سازد
گلویم سوتکی باشد به دست کودکی بشاش و بازیگوش و او یک ریز و پی در پی دم گرم خودش را در گلویم سخت بفشارد و خواب خفتگان خفته را آشفته تر سازد (دکتر شریعتی)

دلم به ناله در آمد که
ای صبور ملول
درون سینه اینان نه دل
که گِل بوده ست( مرحوم فريدون مشيري )