بقیه داستانو بنویس ...

سلام دوستان همینطور که از اسم تاپیک مشخصه هدف این تاپیک تقویت داستان نویسی و صد البته ارتقای قدرت تخیل افراده . تو این تاپیک یه داستان شروع میشه و  شما میتونید ادامه ی اون داستانو با تخیل خودتون رقم بزنید و اتفاقات و احساسات و ماجراهای جدید رو به داستان اضافه کنید .

قوانین تاپیک: ادامه داستان باید حداقل یه خط و حداکثر پنج خط باشه . هر کسی که میخواد ادامه داستانو بنویسه اول یه پست میذاره و اعلام آمادگی میکنه و بعد تو پست بعدی ادامه داستانو مینویسه تا در حین تایپ کردن ادامه داستان یه نفر دیگه ادامشو زودتر نذاره و همه چی قاطی نشه . داستانو جوری بنویسید که وابسته به جنسیت خاصی نباشه تا هم خانمها و هم آقایون بتونن خودشونو بذارن جای شخصیت اصلی داستان و اتفاقات رو دنبال کنن .

منتظر حضور گرمتون توی این تاپیک هستیم

پریسا اما محکم سره تصمیم خودش ایستاده بود در جواب تمام حرفها و منطق های اشکان جوابهای بیهوده ای میداد تا فقط از تصمیم خودش دفاع کنه. اشکان دیگه عصبانیت از چشماش هم داشت میزد بیرون و شروع کرد به داد و فریاد ..پریسا که با توجه به محبت های بی دریغ این مدت اشکان انتظار چنین رفتاری رو نداشت ( یجورایی لوس شده بود ) با یک تصمیم یهویی و بچه گانه شروع کرد به جمع کردن لباس هاش ... هرچی اشکان میگفت این چه کاریه که میکنی این موقع شب کجا میخای بری از پریسا جوابی نمیشنید . موقعی که پریسا به جلوی در رسیده بود تا بره یک هویی و برای اولین بار سیلی محکمی رو توی صورتش احساس کرد تا به خودش اومد اما زود خودش رو جمع و جور کرد و گفت منو ببر خونه ی مادرم. اشکان هم که از رفتار خودش کمی پشیمون شده ولی بازم خوشحال بود اونوقت شب نزاشته زنش تنهایی بره بیرون ... سوار ماشین شدند و بدون اینکه یک کلمه حرف بزنن به دره خونه ی مادره پریسا رسیدن

اشکان در حالیکه سنگینیه بار غمو ناراحتیه پریسا رو روی شونه های خودشم احساس میکرد...تمام مدت به چیزایی که از دست داده تو این مدت کوتاه فکرمیکرد...سنگین بود تحمل غم همسری که همیشه شاد بوده و خوشحال ولی حالا دیگه نیست...تحمل آینده ای که میدونی ومطمئنی توش مرگ عزیزت وجود داره...و این افکارو خیالات درست مثل یک فیلم از جلوی چشماش میگذشت...چقدر دوس داشت همه این مسایل ی خواب واقعی باشن...ولی افسوس که نبود...
چهره پریسا هیچ اثری از هیچ احساس غم یا شادی روش نبود...اشکان به این فکرمیکرد که آدما حتی برای غم خوردن هم باید شاکر باشن...چون وقتی حتی احساس غم رو هم نداری ینی دیگه تمومی...ینی دیگه فقط زنده ای...ینی انقدر عمیقه زخمت که تمام گیرنده های عصبیتو از کار انداخته و هیچ دردیو احساس نمیکنی...
الان پریسا تو این وضعیت بود به معنای واقعی غرق در غمی بینهایت بزرگ...غمی که مطمئنا فقط برای نبودنو رفتنش خودش نبود اشکان شک نداشت که تمام ناراحتیه پریسا بخاطر خلا نبود خودش و زندگیه اطرافیانش بدونه اونه...
چقدر زندگی میتونست بیرحم باشه...یاش شایدم ...
با صدای خانم دکتر داروخونه اشکان به خودش اومد...
اقای محترم این آمپولا و شیافایی که دکتر برای همسرتون نوشتن...از یک ساعت آینده باید به فاصله شش ساعت آپولارو تزریق کنن و بعدم شیاف هارو. در صورت نیاز..
حتی خانم دکتر تحویل دهنده داروها هم متوجه غم سنگین اشکان شده بود...
اشکان داخل ماشین نشست و طریقه مصرف داروهارو به آرومی برای پریسا گفت...
اشکان به سمت بیمارستان رفت و داروها و مجوز سقط رو به پذیرش تحویل داد...پریسا بستری شد و ...