زن ایرانی و زنانگیش.......

ﻣﺎ ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻧﻘﻼﺏ:

ﺑﻪ ﺩﻧﯿﺎ ﮐﻪ ﻗﺪﻡ ﮔﺬﺍﺷﺘﯿﻢ ﺟﻨﮓ ﺑﻮﺩ

ﭘﺪﺭ ﻫﺎ ﺩﺭ ﺟﺒﻬﻪ ﻫﺎ ﺑﺎ ﻣﺮﮒ ﻣﯽ ﺟﻨﮕﯿﺪﻧﺪ

ﻭ ﻣﺎﺩﺭ ﻫﺎ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﻫﺎ ﺑﺎ ﺯﻧﺪﮔﯽ ...

ﮔﻮﺵ ﻫﺎﯼ ﻣﺎ ﻧﺖ ﻫﺎﯼ ﺁﮊﯾﺮ ﺧﻄﺮ ﺭﺍ

ﺧﻮﺏ ﻣﯿﺸﻨﺎﺧﺖ

ﻭ ﻣﺎ ﺑﺎ ﻫﻤﯿﻦ ﻣﻮﺳﯿﻘﯽ ﺗﻮﯼ ﮐﻮﭼﻪ ﻫﺎ ﻟﯽ

ﻟﯽ ﻣﯿﺮﻗﺼﯿﺪﯾﻢ

ﻣﺎﺩﺭﺍﻧﻤﺎﻥ ﺟﺎﯼ ﺍﯾﺴﺘﺎﺩﻥ ﭘﺎﯼ ﺁﯾﻨﻪ

ﺩﺭ ﺻﻒ ﻫﺎﯼ ﮔﻮﺷﺖ ﻭ ﺑﺮﻧﺞ ﮐﻮﭘﻨﯽ ﻣﯽ

ﺍﯾﺴﺘﺎﺩﻧﺪ

ﻭ ﺁﻏﻮﺷﺸﺎﻥ ﺟﺎﯼ ﻋﻄﺮﻫﺎﯼ ﻓﺮﺍﻧﺴﻮﯼ

ﺑﻮﯼ ﻗﺮﻣﻪ ﺳﺒﺰﯼ ﻭ ﺩﻣﭙﺨﺘﮏ ﻣﯽ ﺩﺍﺩ

ﻭ ﺳﯿﻨﻪ ﻭ ﺑﺎﺳﻨﺸﺎﻥ ﺭﺍ

ﺣﺎﻣﻠﮕﯽ ﻫﺎﯼ ﭼﻬﺎﺭ ﻭ ﭘﻨﺞ ﻭ ﺷﺶ ﺑﺎﺭﻩ ،

ﭘﺮﻭﺗﺰ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ.

ﻭ ﺳﭙﯿﺪﯼ ﺗﻨﺸﺎﻥ ﺭﺍ

ﺳﯿﺎﻫﯽ ﭼﺎﺩﺭ ﻫﺎ ﭘﻨﻬﺎﻥ

ﺑﻪ ﺩﻧﯿﺎ ﮐﻪ ﻗﺪﻡ ﮔﺬﺍﺷﺘﯿﻢ ،" ﺳﯿﺎﻩ " ﺭﻧﮓ ﺯﻧﺎﻧﮕﯽ ﺑﻮﺩ

ﻭ " ﺍﺷﮏ " ﺗﺒﻠﻮﺭ ﺯﻧﺎﻧﮕﯽ

ﻣﺎ ﺑﺎ ﺻﺪﺍﯼ ﺁﻫﻨﮕﺮﺍﻥ ﺍﻭﻟﯿﻦ ﻗﺪﻡ ﻫﺎﯼ

ﻣﻮﺯﻭﻥ ﺯﻧﺪﮔﯿﻤﺎﻥ ﺭﺍ " ﻣﺮﺩﺍﻧﻪ " ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﯿﻢ

ﻭ ﺩﺭ ﻓﺸﺎﺭ ﻣﻘﻨﻌﻪ ﻫﺎﯼ ﭼﺎﻧﻪ ﺩﺍﺭ ، ﺍﻭﻟﯿﻦ

ﮐﻠﻤﺎﺗﻤﺎﻥ ﺭﺍ " ﻣﺮﺩﺍﻧﻪ " ﺍﺩﺍ ﮐﺮﺩﯾﻢ

ﺩﺭ ﺻﺒﺤﮕﺎﻩ ﻫﺎﯼ ﻣﺪﺭﺳﻪ ﻫﺮ ﺭﻭﺯ ﺑﺎ

ﺩﺳﺘﻮﺭ " ﺍﺯ ﺟﻠﻮ ... ﻧﻈﺎﻡ " ﻣﺮﺩﺍﻧﻪ

ﺍﯾﺴﺘﺎﺩﯾﻢ

ﻭ ﺑﺎ ﺷﻌﺎﺭ " ﻣﺮﮒ ﺑﺮ ..." ﻣﺮﺩﺍﻧﻪ ﻓﺮﯾﺎﺩ

ﺯﺩﯾﻢ

ﻣﺎ ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﻋﺮﻭﺳﮑﻬﺎﯼ ﮔﻤﺸﺪﻩ ﺯﯾﺮ ﺁﻭﺍﺭ

ﺧﺎﻧﻪ ﻫﺎﯼ ﻣﻮﺷﮏ ﺧﻮﺭﺩﻩ ﺍﯾﻢ

ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﮔﻮﺷﻬﺎﯼ ﺗﺸﻨﻪ ﺑﺮﺍﯼ ﺩﻭﺳﺘﺖ

ﺩﺍﺭﻡ ﻫﺎﯼ ﭘﺪﺭ ﺑﻪ ﻣﺎﺩﺭﯾﻢ

ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺗﺸﻨﻪ ﺑﺮﺍﯼ ﺩﯾﺪﻥ ﺑﻮﺳﻪ

ﻫﺎﯼ ﭘﺪﺭ ﺭﻭﯼ ﻟﺐ ... ! ﻧﻪ !ﺭﻭﯼ ﮔﻮﻧﻪ

ﻫﺎﯼ ﻣﺎﺩﺭﯾﻢ

ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﺩﺧﺘﺮﮐﯽ ﻫﺎﯼ ﻣﻤﻨﻮﻋﻪ ﺍﯾﻢ

ﻣﺎ ﻫﻤﺎﻥ ﺩﺧﺘﺮﺍﻧﯽ ﻫﺴﺘﯿﻢ ﮐﻪ ﺑﻪ ﭘﺮ

ﭘﺸﺘﯽ ﻣﻮﻫﺎﯼ ﭘﺸﺖ ﻟﺒﻤﺎﻥ ﺑﺎﻟﯿﺪﯾﻢ ﻭ ﻣﻬﺮ"ﻧﺠﺎﺑﺖ " ﻭ " ﻋﻔﺖ " ﺧﻮﺭﺩﯾﻢ

ﻫﻤﺎﻥ ﺩﺧﺘﺮﺍﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﺑﺮﻭﻫﺎﯼ

ﻧﺎﻣﺮﺗﺐ ﻭ ﺍﺻﻼﺡ ﻧﺸﺪﻩ ﻣﺎﻥ ، " ﻣﺤﺒﻮﺏ "

ﻭ " ﻣﻌﺼﻮﻡ "ﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﺷﺪﯾﻢ

ﻭ ﺍﻧﻀﺒﺎﻁ ﺑﯿﺴﺖ ﮔﺮﻓﺘﯿﻢ

ﻣﺎ ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﺟﻮﺟﻪ ﺍﺭﺩﮎ ﺯﺷﺘﯿﻢ ، ﮐﻪ ﺗﺎ

ﺷﺐ ﻋﺮﻭﺳﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﺯﯾﺒﺎ ﺷﺪﻥ ﺻﺒﺮ

ﮐﺮﺩﯾﻢ!

ﻣﺎ ﻫﻤﺎﻥ ﺩﺧﺘﺮﺍﻧﯽ ﻫﺴﺘﯿﻢ ﮐﻪ ﻫﻤﯿﺸﻪ

ﺑﺮﺍﯼ" ﻣﺮﺩﺍﻧﻪ ﺣﺮﻑ ﺯﺩﻥ " ، " ﻣﺮﺩﺍﻧﻪ ﺭﺍﻩ

ﺭﻓﺘﻦ " ﻭ " ﻣﺮﺩﺍﻧﻪ ﮐﺎﺭ ﮐﺮﺩﻧﻤﺎﻥ "ﺁﻓﺮﯾﻦ

ﮔﺮﻓﺘﯿﻢ

ﻭ ﺑﺎ ﺍﯾﻨﻬﻤﻪ ﻣﺮﺩﺍﻧﮕﯽ ﺍﺯ ﺁﺗﺶ ﺟﻬﻨﻢ

ﮔﺮﯾﺨﺘﯿﻢ!

ﺁﺗﺶ!

ﯾﺎﺩﺵ ﺑﻪ ﺧﯿﺮ!

ﭼﻪ ﺷﺒﻬﺎ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺗﺮﺱ ﺁﻭﯾﺰﺍﻥ ﺷﺪﻥ ﺍﺯ ﯾﮏ

ﺗﺎﺭ ﻣﻮﯼ ﺷﻌﻠﻪ ﻭﺭ ﺩﺭ ﺟﻬﻨﻢ ،

ﺧﻮﺍﺏ ﺑﺮ ﮐﻮﺩﮐﯿﻬﺎﯾﻤﺎﻥ ﺣﺮﺍﻡ ﺷﺪ!

ﭼﻪ ﺭﻭﺯﻫﺎ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺗﺮﺱ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﻫﺎﯼ

ﮐﻤﯿﺘﻪ ، ﻧﻔﺲ ﺯﻥ ﺑﻮﺩﻥ ﺩﺭ ﮔﻠﻮﯾﻤﺎﻥ ﺣﺒﺲ

ﺷﺪ ﻭ

ﮐﻮﭼﻪ ﻫﺎﯼ ﺑﻠﻮﻍ ﺭﺍ ﺗﻨﺪ ﺗﻨﺪ ﺩﻭﯾﺪﯾﻢ

ﻣﺎ ﻧﺴﻞ ﺗﺮﺳﯿﻢ

ﺯﺍﺩﻩ ﯼ ﺗﺮﺳﯿﻢ

ﻫﻢ ﺧﻮﺍﺏ ﺗﺮﺳﯿﻢ

ﺗﺮﺱ ... ﺗﻌﺮﯾﻒ ﺗﻤﺎﻡ ﺍﻧﭽﻪ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺯﻥ

ﺑﻮﺩﻧﻤﺎﻥ ﻣﯿﺪﺍﻧﺴﺘﯿﻢ

ﻭ ﺁﺗﺶ ... ﭘﺎﺳﺦ ﺗﻤﺎﻡ ﺳﻮﺍﻟﻬﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺟﺮﺍﺕ

ﻧﮑﺮﺩﯾﻢ ﺑﭙﺮﺳﯿﻢ

ﭼﻘـــــــــــــــــﺪﺭ ﺁﺭﺯﻭ ﺩﺍﺷﺘﯿﻢ ﭘﺴﺮ

ﺑﺎﺷﯿﻢ ﺗﺎ ﻣﺎ ﻫﻢ ﺑﺎ ﺩﻭﭼﺮﺧﻪ ﺑﻪ ﻣﺪﺭﺳﻪ

ﺑﺮﻭﯾﻢ

ﺗﺎ ﻣﺎ ﻫﻢ ﮐﻼﻩ ﺳﺮﻣﺎﻥ ﮐﻨﯿﻢ

ﺗﺎ ﺣﻖ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯿﻢ ﺑﺨﻨﺪﯾﻢ ﺑﺎ ﺻﺪﺍﯼ ﺑﻠﻨﺪ

ﺑﺪﻭﯾﻢ ﻭ ﺑﺎﺯﯼ ﮐﻨﯿﻢ ﺑﯽ ﺁﻧﮑﻪ ﻣﺎﻧﺘﻮﯼ

ﺑﻠﻨﺪﻣﺎﻥ ﺩﺭ ﺩﺳﺖ ﻭ ﭘﺎﯾﻤﺎﻥ ﺑﭙﯿﭽﺪ ﻭ ﺯﻣﯿﻦ

ﺑﺨﻮﺭﯾﻢ

ﺗﺎ ﺣﻖ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯿﻢ ﮐﻔﺶ ﺳﻔﯿﺪ ﺑﭙﻮﺷﯿﻢ

ﻟﺒﺎﺱ ﻫﺎﯼ ﺭﻧﮕﯽ ﺑﻪ ﺗﻦ ﮐﻨﯿﻢ

ﺗﺎ ﺣﻖ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯿﻢ ﮐﻮﺩﮐﯽ ﮐﻨﯿﻢ

ﻣﺎ ﺑﺰﺭﮒ ﺷﺪﯾﻢ ...

ﺧﯿﻠﯽ ﺯﻭﺩ ﺑﺰﺭﮒ ﺷﺪﯾﻢ

ﺯﻭﺩﺗﺮ ﺍﺯ ﺁﻧﮑﻪ ﻭﻗﺘﺶ ﺑﺎﺷﺪ

ﺳﺮﻫﺎﯼ ﺯﻧﺎﻧﮕﯿﻤﺎﻥ ﺯﯾﺮ ﺳﻨﮕﯿﻨﯽ ﭼﺎﺭﻗﺪ ﻫﺎ

ﺧﻢ ﺷﺪ

ﻭ ﺑﺮﺟﺴﺘﮕﯽ ﻫﺎﯼ ﺯﻧﺎﻧﮕﯿﻤﺎﻥ ﺩﺭ ﻗﻮﺯ

ﭘﺸﺘﻤﺎﻥ ﭘﻨﻬﺎﻥ

ﺗﺮﺱ ، ﮔﻨﺎﻩ ، ﺁﺗﺶ ، ﺍﺑﻠﯿﺲ ...

ﭼﻘﺪﺭ ﺯﻥ ﺑﻮﺩﻥ ﭘﺮﻣﻌﻨﺎ ﺑﻮﺩ ﺑﺮﺍﯾﻤﺎﻥ!

ﻫﺮﭼﻪ ﺯﻧﺎﻧﮕﯽ ﻣﺎ ﺯﺷﺖ ﺗﺮ ، ﻣﺮﺩﺍﻧﮕﯽ

ﻣﺮﺩﻫﺎ ﺟﺬﺍﺏ ﺗﺮ

ﺯﻥ ﻣﻌﻨﺎﯼ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﻫﺎ ﻭ ﻧﺎ ﻣﻤﮑﻦ ﻫﺎ ﻭ ﻧﺎ

ﻫﻨﺠﺎﺭﻫﺎ

ﻭ ﻣﺮﺩ ﻣﻌﻨﺎﯼ ﺑﺎﯾﺪ ﻫﺎ ﻭ ﻣﻤﮑﻦ ﻫﺎ ﻭ

ﻫﻨﺠﺎﺭ ﻫﺎ

ﻣﺎ ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﺯﻧﺎﻧﮕﯽ ﻫﺎﯼ ﻣﻤﻨﻮﻋﻪ ﺍﯾﻢ

ﻣﺎ ﻭﺯﻥ ﺣﺠﺎﺏ ﺭﺍ ﺧﻮﺏ ﻣﯿﻔﻬﻤﯿﻢ

ﻣﺎ ﮐﻒ ﺯﺩﻥ ﻫﺎﯼ ﺩﻭ ﺍﻧﮕﺸﺘﯽ ﺭﺍ ﺧﻮﺏ

ﯾﺎﺩﻣﺎﻥ ﻫﺴﺖ

ﻭ ﺟﺸﻦ ﺗﮑﻠﯿﻔﻬﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺭﻭﯼ

ﺩﻭﺷﻤﺎﻥ ﺳﻨﮕﯿﻨﯽ ﻣﯿﮑﺮﺩ

ﺍﺳﻄﻮﺭﻩ ﯼ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﻣﺎ ﺍﻭﺷﯿﻦ ﺳﺎﻧﺴﻮﺭ

ﺷﺪﻩ ﯼ ﺯﺣﻤﺘﮑﺶ ﺑﻮﺩ

ﻭ ﻫﺎﻧﯿﮑﻮﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ ﭼﺘﺮﯼ ﻫﺎﯼ ﺭﻭﯼ

ﭘﯿﺸﺎﻧﯽ ﺍﺵ ، ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺍﺯ ﭘﺪﺭﺵ ﮐﻮﺟﯿﺮﻭ

ﻣﯽ ﺗﺮﺳﯿﺪ.

ﻣﺎ ﺑﺰﺭﮒ ﺷﺪﯾﻢ

ﺟﻨﮓ ﺗﻤﺎﻡ ﺷﺪ

ﭘﺪﺭﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺯﻧﺪﻩ ﻣﺎﻧﺪﻧﺪ ﺑﻪ ﺟﻨﮓ ﺑﺎ

ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺭﻓﺘﻨﺪ

ﻭ ﻣﺎﺩﺭ ﻫﺎ ﺍﺯ ﭘﺪﺭ ﻫﺎ ﻫﻢ ﻣﺮﺩ ﺗﺮ ﺷﺪﻧﺪ

ﮐﻢ ﮐﻢ ﮔﻮﮔﻮﺵ ﻭ ﻫﺎﯾﺪﻩ ﺍﺯ ﻭﯾﺪﺋﻮﻫﺎﯼ

ﻣﻤﻨﻮﻋﻪ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﻧﺪ

ﻭ ﻣﺎ ﻫﻨﻮﺯ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻮﺩﯾﻢ» ﺻﺎﻋﻘﻪ «ﺍﯼ

ﺑﺰﻧﺪ ﻭ ﺧﺸﮑﺸﺎﻥ ﮐﻨﺪ!

ﺍﻣﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﺯﻭﺩ ﻓﻬﻤﯿﺪﯾﻢ ﺻﺎﻋﻘﻪ، ﺯﻧﺎﻧﮕﯽ

ﻣﺎ ﺭﺍ ﺧﺸﮏ ﮐﺮﺩﻩ!

ﻭﻗﺘﯽ ﺭﻭﯼ ﺗﺨﺖ ﻋﺮﻭﺳﯽ ﻧﺸﺴﺘﯿﻢ

ﺩﺭ ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﻫﻨﻮﺯ ﮔﻤﺎﻥ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﯾﻢ ﻓﻘﻂ

ﺑﺎﯾﺪ ﻏﺬﺍﻫﺎﯼ ﺧﻮﺷﻤﺰﻩ ﺑﭙﺰﯾﻢ

ﻭ ﺧﺎﻧﻪ ﺗﻤﯿﺰ ﮐﻨﯿﻢ ﻭ ﺍﺯ ﮐﻮﺩﮐﺎﻧﯽ ﮐﻪ

» ﺧﺪﺍ!» ﺩﺭ ﺷﮑﻤﻤﺎﻥ ﺑﺎﺭ ﻣﯽ ﺯﻧﺪ

ﻧﮕﻬﺪﺍﺭﯼ ﮐﻨﯿﻢ

ﻭﻗﺘﯽ ﺍﺯﺷﻮﻫﺮﻣﺎﻥ ﻭﺣﺸﺖ ﮐﺮﺩﯾﻢ ﻭ

ﺧﺠﺎﻟﺖ ﮐﺸﯿﺪﯾﻢ ﺍﺯ ﺗﻤﺎﻡ ﺁﻧﭽﻪ ﺑﻪ ﺯﻥ

ﺑﻮﺩﻧﻤﺎﻥ ﻣﻌﻨﺎ ﻣﯽ ﺩﺍﺩ

ﻭﻗﺘﯽ ﺗﻤﺎﺍﺍﺍﺍﺍﺍﺍﺍﺍﺍﺍﺍﺍﺍﺍﺍﺍﺍﺍﺍﺍﺍﻡ ﺁﻥ ﺗﺮﺳﻬﺎ ،

ﻧﺒﺎﯾﺪ ﻫﺎ ﻭ ﻧﺎﻫﻨﺠﺎﺭﯼ ﻫﺎ ﺭﺍ

ﺑﺎ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﺭﺧﺘﺨﻮﺍﺏ ﺯﻧﺎﺷﻮﯾﯿﻤﺎﻥ ﺑﺮﺩﯾﻢ

ﺻﺎﻋﻘﻪ ﺧﺸﮑﻤﺎﻥ ﮐﺮﺩ!!!

ﻣﺎ ﺯﻥ ﻫﺎﯾﯽ ﺑﻮﺩﯾﻢ ﻣﺮﺩ ﻭ ﻣﺮﺩ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ

ﺯﻥ

ﺑﻪ ﻣﺎ ﻓﻘﻂ ﺁﻣﻮﺧﺘﻨﺪ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺷﮑﻢ

ﻣﺮﺩﺍﻧﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﺳﯿﺮ ﮐﻨﯿﻢ

ﮐﺴﯽ ﻧﮕﻔﺖ ﭼﺸﻤﺎﻧﺸﺎﻥ ﻫﻢ ﮔﺮﺳﻨﻪ ﺍﺳﺖ

ﻭ ﺷﻬﻮﺗﺸﺎﻥ ﺗﺸﻨﻪ

ﻣﺎ ﺑﺎﺧﺘﯿﻢ

ﺭﻭﺯﻫﺎﯼ ﻋﺸﻘﺒﺎﺯﯾﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺎﺧﺘﯿﻢ

ﻃﺮﺍﻭﺕ ﺟﻮﺍﻧﯽ ﻣﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺎﺧﺘﯿﻢ

ﻣﺎ ﻧﺴﻞ ﺯﻧﺎﻥ ﺧﺴﺘﻪ ﺍﯾﻢ

ﺧﺴﺘﻪ ﺍﺯ ﺗﮑﻠﯿﻔﻬﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺭﻭﯼ ﺩﻭﺷﻤﺎﻥ

ﺳﻨﮕﯿﻨﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ

ﺧﺴﺘﻪ ﺍﺯ ﻣﺤﺎﺭﻣﯽ ﮐﻪ ﻫﺮﮔﺰ ﻣﺤﺮﻡ

ﺭﺍﺯﻫﺎﯼ ﺩﻟﻤﺎﻥ ﻧﺸﺪﻧﺪ

ﺧﺴﺘﻪ ﺍﺯ ﻧﺎﻣﺤﺮﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﺎﺭﻫﺎ ﺑﻪ

ﺧﺎﻃﺮﺷﺎﻥ ﺍﺯ ﭘﺪﺭﻫﺎ ﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭﻫﺎ ﻭ

ﺷﻮﻫﺮﻫﺎ ﮐﺘﮏ ﺧﻮﺭﺩﯾﻢ

ﺧﺴﺘﻪ ﺍﺯ ﺗﺮﺱ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻣﺎ ﺯﺍﺩﻩ ﺷﺪﻧﺪ

ﺩﺭ ﻣﺎ ﺭﯾﺸﻪ ﺩﻭﺍﻧﺪﻧﺪ

ﺩﺭ ﺑﺎﻭﺭﻫﺎﯾﻤﺎﻥ ﺟﻮﺍﻧﻪ ﺯﺩﻧﺪ

ﻭ ﺁﻧﻘﺪﺭ ﺷﺎﺥ ﻭ ﺑﺮﮒ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﺳﺎﯾﻪ

ﺷﺎﻥ ﺗﻤﺎﻡ ﺯﻧﺎﻧﮕﯽ ﻣﺎﻥ ﺭﺍ ﭘﻮﺷﺎﻧﺪ

ﻣﺎ ﺧﺴﺘﻪ ﺍﯾﻢ

ﻭ ﺑﺎ ﺗﻤﺎﻡ ﺧﺴﺘﮕﯿﻤﺎﻥ

ﺣﺎﻼ ﺩﺭ ﺁﺳﺘﺎﻧﻪ ﯼ ﺳﯽ ﺳﺎﻟﮕﯽ ﻭ ﭼﻬﻞ

ﺑﻪ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﺷﻌﻠﻪ ﯼ ﺧﺎﻣﻮﺵ ﺯﻧﺎﻧﮕﯽ ﻫﺎﯾﯽ

ﻣﯿﮕﺮﺩﯾﻢ

ﺷﻌﻠﻪ ﺍﯼ ﮐﻪ ﮐﻢ ﺁﻭﺭﺩﯾﻤﺸﺎﻥ ...

ﻭ ﺣﺎﻝ،

ﺩﻣﺎﻍ ﻋﻤﻞ ﻣﯿﮑﻨﯿﻢ

ﺍﯾﻤﭙﻠﻨﺖ ﻣﯽ ﮐﺎﺭﯾﻢ

ﭘﺮﻭﺗﺰ ﻣﯿﮑﻨﯿﻢ

ﮐﻼﺱ ﺭﻗﺺ ﻣﯽ ﺭﻭﯾﻢ

ﺗﺎ ﺑﺎ ﺩﺍﻑ ﻫﺎﯼ ﺗﻮﯼ ﺧﯿﺎﺑﺎﻥ ﻭ ﺧﻮﺍﻧﻨﺪﻩ

ﻫﺎﯼ ﻣﺎﻫﻮﺍﺭﻩ ﺭﻗﺎﺑﺖ ﮐﻨﯿﻢ

ﺗﺎ ﺷﻮﻫﺮﻣﺎﻥ ﺭﺍ ﻧﮕﯿﺮﻧﺪ ﺍﺯ ﻣﺎ ﺑﺎ ﺳﻼﺡ

ﺯﻧﺎﻧﮕﯽ

ﺳﻼﺡ ﺯﻧﺎﻧﮕﯽ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﮐﻢ ﺁﻭﺭﺩﯾﻤﺸﺎﻥ

ﻭ ﻫﻨﻮﻭﻭﻭﻭﻭﻭﻭﻭﻭﻭﻭﻭﺯ ﮔﯿﺠﯿﻢ ﮐﻪ

ﭼﻄﻮﺭ ﻫﻢ ﺁﺷﭙﺰ ﺧﻮﺑﯽ ﺑﺎﺷﯿﻢ

ﻫﻢ ﺧﺎﻧﻪ ﺩﺍﺭ ﺧﻮﺑﯽ

ﻫﻢ ﻣﺎﺩﺭ ﻧﻤﻮﻧﻪ

ﻫﻢ ﮐﻤﮏ ﺧﺮﺝ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﭼﺮﺥ ﺯﻧﺪﮔﯽ

ﺍﯼ ﮐﻪ ﻣﺮﺩﻣﺎﻥ ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﻧﻤﯿﺘﻮﺍﻧﺪ

ﺑﭽﺮﺧﺎﻧﺪ

ﻫﻢ ﺑﻪ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺧﺪﻣﺖ ﮐﻨﯿﻢ

ﻫﻢ ﻓﺮﺯﻧﺪ ﺗﺮﺑﯿﺖ ﮐﻨﯿﻢ

ﻫﻢ ﺯﯾﺒﺎ ﻭ ﺧﻮﺵ ﺍﻧﺪﺍﻡ ﻭ ﺷﺎﺩﺍﺏ ﺑﺎﺷﯿﻢ ﺗﺎ

ﻣﺮﺩﺍﻧﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﺳﯿﺮﺍﺏ ﮐﻨﯿﻢ ﺍﺯ ﺯﻧﺎﻧﮕﯽ ﻣﺎﻥ

ﻭ ﻣﺎ ﻫﻨﻮﻭﻭﻭﻭﻭﻭﻭﻭﻭﻭﻭﻭﻭﻭﺯ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﯽ

ﺯﻧﯿﻢ

ﻧﺠﯿﺐ ﻣﯽ ﻣﺎﻧﯿﻢ

ﺑﻪ ﻣﺮﺩﻣﺎﻥ ﻭﻓﺎ ﻣﯿﮑﻨﯿﻢ

ﻣﺎﺩﺭﻣﯽ ﺷﻮﯾﻢ

ﺑﺮﺍﯼ ﻓﺮﺯﻧﺪﻣﺎﻥ ﻣﺎﺩﺭﯼ ﻣﯽ ﮐﻨﯿﻢ

ﺧﺎﻧﻪ ﻣﺎﻥ ﺭﺍ ﮔﺮﻡ ﻭ ﭘﺮ ﻣﻬﺮ ﻣﯿﮑﻨﯿﻢ

ﻭ ﺑﺮﺍﯼ ﺯﻧﺎﺷﻮﯾﯿﻤﺎﻥ ﺳﻨﮓ ﺗﻤﺎﻡ ﻣﯿﮕﺬﺍﺭﯾﻢ

ﺩﺭﺱ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻧﯿﻢ

ﮐﺎﺭ ﻣﯽ ﮐﻨﯿﻢ

ﺑﻪ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺧﺪﻣﺖ ﻣﯽ ﮐﻨﯿﻢ

ﺧﺮﺟﯽ ﻣﯽ ﺁﻭﺭﯾﻢ

ﺻﺒﻮﺭﯼ ﻣﯽ ﮐﻨﯿﻢ

ﺑﺮﺍﯼ ﺳﺨﺘﯽ ﻫﺎ ﺳﯿﻨﻪ ﺳﭙﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﯿﻢ

ﻇﻠﻢ ﻫﺎ ﻭ ﺗﺒﻌﯿﺾ ﻫﺎ ﺭﺍ ﻃﺎﻗﺖ ﻣﯽ ﺁﻭﺭﯾﻢ

ﺩﺭ ﺭﺍﻫﺮﻭ ﻫﺎﯼ ﺩﺍﺩﮔﺎﻩ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﺣﻖ ﻫﺎﯼ

ﻧﺪﺍﺷﺘﻪ ﻣﺎﻥ ﻣﯽ ﺩﻭﯾﻢ!

ﻭ ﺑﺎ ﺍﯾﻨﻬﻤﻪ ﻓﻘﻂ ...

ﮔﺎﻫﯽ ﺩﺭ ﺗﻨﻬﺎﯾﯿﻤﺎﻥ ﺍﺷﮏ ﻣﯿﺮﯾﺰﯾﻢ

ﮔﺎﻫﯽ ﭘﺎﯼ ﺳﺠﺎﺩﻩ ﻣﺎﻥ ﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﺷﮑﺎﯾﺖ

ﻣﯽ ﮐﻨﯿﻢ

ﮔﺎﻫﯽ ﮔﻮﺷﻪ ﺍﯼ ﻣﯽ ﺧﺰﯾﻢ ﻭ ﺑﻐﺾ

ﻫﺎﯾﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﯿﺘﮑﺎﻧﯿﻢ

ﮔﺎﻫﯽ ﻣﯽ ﺧﻨﺪﯾﻢ ﺑﻪ ﻋﮑﺲ 6ﺳﺎﻟﮕﯿﻤﺎﻥ ﺑﺎ

ﻣﻘﻨﻌﻪ ﯼ ﭼﺎﻧﻪ ﺩﺍﺭ ﺗﻮﯼ ﻣﻬﺪ ﮐﻮﺩﮎ!

ﮔﺎﻫﯽ ﺍﻓﺴﻮﺱ ﻣﯽ ﺧﻮﺭﯾﻢ

ﺑﺮﺍﯼ ﺯﻧﺎﻧﮕﯿﻬﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺳﻨﮕﺴﺎﺭ ﺷﺪﻧﺪ

ﻭ ﻫﻨﻮﺯ ﺯﻥ ﻣﯽ ﻣﺎﻧﯿﻢ

ﻭ ﺑﻪ ﺯﻥ ﺑﻮﺩﻧﻤﺎﻥ

ﻣﯽ ﺑﺎﻟﯿﻢ.

ﺯﻧﺎﻥ ﺍﯾﺮﺍﻥ,ﺧﺴﺘﻪ ﺗﺎﺭﯾﺨﻨﺪ

خیلی زیبا بود ...کل حقایق زندگیه نسل ما روگفته

درست میگه حرف دل منه هرچی میگه واقعا زندگی جوری گذشت که نفهمیدیم زن بودنم میتونه لذت خودشو داشته باشه همش گفتیم خوش بحال پسرا

واقعا سوگل جون...
حتی نوع بازیامونم طوری بود که یجور غصه سازیو احساس مسئولیت داشت...
یا بقول دوستم کارتونایی که میدیدم همش دلهره ...غم...
شاید اونموقع نفهمیدیم ولی واقعا تو ناخودآگاهمون تاثیرشو گذاشت

دلم گرفت

آزینا ایول به این مطلبت یعنی واقعا شرح حال من وامثال من بود تمام سوالای من بود خیلی خیلی زیبا بود اما کاش می نوشتی نویسنده اصلی این مطلب کیه؟ باورت میشه فک می کنم خودم نوشتمش یا خواهرم یا دختر همسایمان یا نزدیکترین دوستم عالی بود عالی

ﻭ ﻣﺎ ﻫﻨﻮﻭﻭﻭﻭﻭﻭﻭﻭﻭﻭﻭﻭﻭﻭﺯ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﯽ
ﺯﻧﯿﻢ
ﻧﺠﯿﺐ ﻣﯽ ﻣﺎﻧﯿﻢ
ﺑﻪ ﻣﺮﺩﻣﺎﻥ ﻭﻓﺎ ﻣﯿﮑﻨﯿﻢ
مﺎﺩﺭﻣﯽ ﺷﻮﯾﻢ
ﺑﺮﺍﯼ ﻓﺮﺯﻧﺪﻣﺎﻥ ﻣﺎﺩﺭﯼ ﻣﯽ ﮐﻨﯿﻢ
ﺧﺎﻧﻪ ﻣﺎﻥ ﺭﺍ ﮔﺮﻡ ﻭ ﭘﺮ ﻣﻬﺮ ﻣﯿﮑﻨﯿﻢ
ﻭ ﺑﺮﺍﯼ ﺯﻧﺎﺷﻮﯾﯿﻤﺎﻥ ﺳﻨﮓ ﺗﻤﺎﻡ ﻣﯿﮕﺬﺍﺭﯾﻢ
ﺩﺭﺱ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻧﯿﻢ
ﮐﺎﺭ ﻣﯽ ﮐﻨﯿﻢ
ﺑﻪ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺧﺪﻣﺖ ﻣﯽ ﮐﻨﯿﻢ
ﺧﺮﺟﯽ ﻣﯽ ﺁﻭﺭﯾﻢ
ﺻﺒﻮﺭﯼ ﻣﯽ ﮐﻨﯿﻢ
ﺑﺮﺍﯼ ﺳﺨﺘﯽ ﻫﺎ ﺳﯿﻨﻪ ﺳﭙﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﯿﻢ
ﻇﻠﻢ ﻫﺎ ﻭ ﺗﺒﻌﯿﺾ ﻫﺎ ﺭﺍ ﻃﺎﻗﺖ ﻣﯽ ﺁﻭﺭﯾﻢ
ﺩﺭ ﺭﺍﻫﺮﻭ ﻫﺎﯼ ﺩﺍﺩﮔﺎﻩ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﺣﻖ ﻫﺎﯼ
ﻧﺪﺍﺷﺘﻪ ﻣﺎﻥ ﻣﯽ ﺩﻭﯾﻢ!
ﻭ ﺑﺎ ﺍﯾﻨﻬﻤﻪ ﻓﻘﻂ ...
ﮔﺎﻫﯽ ﺩﺭ ﺗﻨﻬﺎﯾﯿﻤﺎﻥ ﺍﺷﮏ ﻣﯿﺮﯾﺰﯾﻢ

من با خوندن هر سطرش واقعا گریستم و خیلی حقایقی تو این نوشته ها بود که حرف دل منو تو شما و اون واین هست ....کپی کنید و تو سایتهای دیگه یا شبکه های اجتماعی دیگه بذاریدش ...

ممنون آزیناز جون

چی اخه چرا رها جوووووووون

متن قشنگی بود خوشبختانه واسه من بیگانه بود چون من هیچکدومو تجربه نکردم و خوندن این متن باعث شد یه بار دیگه به خاطر داشتن یه پدر و مادر خوب و فهمیده و عاشق و اینهمه خوشبختیم خدا رو شکر کنم.

این حرفا شکایتای یه نسل از فشارای جامعه است آهوی عزیزم...چارچوب خانواده رو در بر نمیگیره...خیلی کلیتر از خانواده است

بدبينانه بود. ما لذتهايي داشتيم كه نسل امروز و شايد فردا ندارن.
اون وقتى كه با يه عالمه بچه قد و نيم قد تو حياط خونه مادربزرگ بازى مى كرديم و غرق لذت بودم يادتون رفته؟ بچه هاى الان اون لذت رو دارن؟
اگه دخترا آفتاب مهتاب نديده بودن، پسرا هم همين طور بودن و براى همين تا زمان پيرى براى هم مى مردن. اما حالا هر دوتاشون يه سر دارن و هزار سودا!!!
و خيلى چيزاى ديگه كه اگه واقع بين باشيد مى فهميد و مى گيد خدا را شكر!!! خدا را صد هزار بار شكر!!!

البته یاقوت جان...این حرف شما رو هم من کاملا قبول دارم...دوران ما تفریحاتو دلخوشی هایی بود که الانیا واقعا تصورشم ندارن چه برسه به خودشو...
کلا دهه عجیب غریبی بودیم...همه چی مون با هم قاطی پاتی شده بود

یاقوت جان موافقم شدید

من همیشه به دوستام میگم نسل ما مثل نسل دایناسورها بود ...منقرض شد دیگه هم مثل ما پیدا نمیشه