شعر و شیدایی

                        

بی خیالت سر نکردم، بی خیالم سر مکن
خواب را در چشم های خسته ام باور مکن

اختیارت را به دست باد جادوگر مده
پیش مردم زلف هایت را پریشان تر مکن

امر کن تا بر لب سرخ تو عاشق تر شوم
نامسلمانا! لبم را نهی از منکر مکن

عمر بودن با تو کوتاه است،مثل عمر گل
نازک انداما! گل عمر مرا پرپر مکن

دیدی و چیدی و بوییدی و دور انداختی
آنچه کردی با دل من با دل دیگر مکن

شب گذشت و خواب چشمان تو را از من گرفت
گفتمت عادت به داروهای خواب آور مکن...

" قـــــ󾬌ـــــلبم "
خصـــوصی ترین
جـــای دنیـــاے دلتنگـــــی هایم بـــــود...
تا اینکـــــه ...
" تــــــــــو "
ســــزده به خـــانه ے دلـــــ󾬌ـــــم آمـــــدی ..
رسـم مـهمان نــوازے
شد بـلاے جانم
نتوانســتم به آمـدنت "نـــــه" بگویم
با بـــودنت خـــو گرفتم ...
حســـابی که وابسته ات شدم ،
یـــادت افـــــتاد کـــــه ..
فـــقط برای مــهمانی
به دلـــــ󾬌ـــــم ســــرزده بودے..
بعـد از رفتنت


حـــــریم خصـــــوصے دلـــــ󾬌ـــــم ،
ویـــــرانه اے "ســـــوت و کــــور" شـــــده . . .
دلـــــ󾬌ـــــم بدجـــــور شـکست ...
بـاور کن ...

حال ما دنیا نشینان بی تو اصلاً خوب نیست
بی تو در دنیای ما جز فتنه و آشوب نیست

باغ های این حوالی را همه سرما زده
دور از خورشید هرگز حاصلی مرغوب نیست

خوب می دانم شبیه عاشقانت نیستم
خوب می دانی که اوضاع دلم مطلوب نیست

قلبم از فرط گنه ویرانه شد ، پس لاجرم
جایگاه چون تو شاهی خانه ی مخروب نیست

بی تو آداب مسلمانی دگرگون گشته است
شیعه ی این روزها چندان به تو منسوب نیست

دیده آلوده ، دل آلوده ، نفس آلوده ، آه
جز تو امیدی برای بنده ی معیوب نیست

کاش می شد خاک پایت سرمه ی چشمم شود
آخر این مژگان من کمتر که از جاروب نیست

با تمام این سخن ها کاش برگردی نگار
کاسه ی صبر من بیچاره چون ایوب نیست

مادرت در کوچه ها فریاد زد مهدی بیا
زودتر برگرد حال و روز مادر خوب نیست

از تبار خستگانم ..., حال و روزم خوب نیست ...
بیقرارت میشوم ..., در قلب تو آشوب نیست ؟...

تابه کی صبر و صبوری ..., تا چه وقتی انتظار ؟...
من دلی آشفته دارم ..., نام من ایوب نیست ...

رفتی و قلب مرا , با خود به یغما برده ای ...
هیچ کس ..., دیگر خریدار من معیوب نیست ...

رو به تو کردم خدایا ..., مستجابم می کنی ؟...
خوب می دانی , جواب عاشقان ..., سرکوب نیست ...

استجابت , از در و دیوار عرشت می چکد ...
غیر از این باشد ..., برای عرش تو ..., مطلوب نیست ...

با منی یا نه، نمی دانم، نمی دانم هنوز
عاشقم اینبار؟!... این را هم نمی دانم هنوز
گرچه کم کم رفت از یادت نگاه من، ولی
اتفاق دیدنت را کم نمی دانم هنوز
قصه را از نو بگو با چشمهایت!، عشق چیست؟!
چیزی از این واژه ی مبهم نمی دانم هنوز
آه... از روزی که دستت را تکان دادی به بعد
سرنوشتم را به غیر از غم نمی دانم، هنوز-
صبح تا شب واژه می ریزم سر راهت، ببخش
تحفه ای را بهتر از شعرم نمی دانم هنوز
باز می گویم :چرا رفتن؟! دلیلت را بگو!
باز می گویی: تو را محرم نمی دانم هنوز

بی تو این شهر برایم قفسی دلگیر است
شعر هم بی تو به بغضی ابدی زنجیر است

آنچنان می فشرد فاصله راه نفسم
که اگر زود ، اگر زود بیایی دیر است

رفتنت نقطه ی پایان خوشی هایم بود
دلم از هرچه و هر کس که بگویی سیر است

سایه ای مانده زمن بی تو که در آینه هم
طرح خاکستریش گنگ ترین تصویر است

خواب دیدم که برایم غزلی می خواندی
دوستم داری و این خوب ترین تعبیر است

کاش می بودی و با چشم خودت می دیدی
که چگونه نفسم با غم تو درگیر است

تارهای نفسم را به زمان می بافم
که تو شاید برسی حیف که بی تاثیر است

ای شوق پابرهنه که نامت مسافر است
این تاول است در کف پا یا جواهر است

راهی شدی به سمت رسیدن به اصل خویش
دور از نگاه شهر که فکر ظواهر است

دل های شست وشو شده و پاک بی شمار
چشمی که تر نگشته در این جاده نادر است

تو اگر خنده کنی دل ضربان می گیرد
اسکلت در وسط معرکه،جان می گیرد

و زحل دور سرت حلقه ی گُل میبندد
کور بینا و سپس لال ،زبان میگیرد

سر شب، حَیّ عَلی بوسه از آن پیشانی
و لبم ،حکم خدا را زِ اذان میگیرد

غنچه کن،فصل بهار است،دلم میخواهد
ریشه ی قلب من از غنچه توان میگرد

سهمِ من بودی و یکباره مغول غارت کرد
بین این رزم،جهان از تو امان میگیرد

گر نباشی دل بستان کویری باشد
و گُلِ نرگسِ برکه، سرطان /میگیرد

نازِ دنیا بکشم،نازِ تو را اما نه...
تو اگر ناز کنی قلب جهان میگیرد

دوست دارم تو و ابروی کمانت را هم
که (رها) سهم خودش را زِ کمان میگیرد

لبِ تو خواست که من زنده بمانم بانو...
"تو اگر خنده کنی دل ضربان می گیرد"...

از دست تو امشب گله دارد دل زارم
دلتنگ نگاهت شدم ، آرام ندارم

بی روی تو چون برگ خزان دیده ی زردم
شبنم زده بر دیده و بازیچه ی دردم

رفتی و ندارم ز تو یک نام و نشانی
در راه وصال تو هدر رفته جوانی

ترسم که شوی بلبل باغ دل دیگر
یا شمع شب افروز شب و محفل دیگر

ترسم که نشینی به دل هرزه پرستی
دست تو ببینم که گره خورده به دستی

از داغ فراغت شده این سینه شرر بار
دردانه ی من ، دست از این فاصله بردار

خستم به خدا زین همه تکرار گلایه
غمهای تو در پشت سرم سایه به سایه.....

ازشعر خوشم آمد و کم کم به سرم زد
چون بین من و عقل مرا پاک به هم زد

باران که نوشتم غزلم خیس شد˓ آن‌وقت
دیوار و در و سقف اتاقم همه نم زد


هرشب که غزل آمد و آن را ننوشتم
مردی شد و تا صبح در این کوچه قدم زد

یک ماه فقط شعرنگفتم ˓ همه گفتند
اسطوره‌ی زیبایی اندام شکم زد!


عمری به غزل قافیه را باختم اما
جز زندگی تلخ برایم چه رقم زد؟


یک عاشق دلسوخته در گوشه کافه
در قهوه‌ی خود شعر مرا ریخت و هم زد

تنها شدمو زندگی از تاب و تب افتاد
همپا نشدی ما نشدی مسئله ای نیست
من غرق تو و منظره ی خوب تو بودم
درگیر تماشا نشدی مسئله ای نیست
عاشق که بشی ساده و خوبی
زیبایی معصوم غروبی
افتاده و خوبی
عاشق که بشی سمت عذابی
کابوس رسیدن به سرابی
اگه فاصله تاوان جنونه تقصیر دلم شد
اینکه دل تو مال
خودش بود کم مسئله ای نیست
عاشق نشدی تا منو با عشق بی وقفه بفهمی
هم با تو پر مسئله بودم هم مسئله ای نیست
عاشق که بشیییییی........
کاش هیچوقت عاشقت نمیشدم.....کاش....

ای که از چشم من احساس مرا می خوانی
احتیاجی به سخن نیست ،خودت می دانی

فقط این جمله که سخت است نگویم با تو
دوستت دارم و دانی به همین آسانی

گر مرا ترک کنی من ز غمت می سوزم
آسمان را به زمین،جان خودت می دوزم

گر مرا ترک کنی ترک نفس خواهم کرد
بی وجود تو بدان خانه قفس خواهم کرد

بی تو یک لحظه رمق در دل ودر جانم نیست
بیقرارم نکنی طاقت هجرانم نیست

بی تو با قافله ی غصه و غمها چه کنم
تار و پودم تو بگو با دل تنها چه کنم

سمت چشمان تو یک پنجره باشد کافیست

چشم من خیره به آن منظره باشد کافیست

تو به من خیره شوی، من به تبسم هایت

خنده بر روی لبت یکسره باشد کافیست

فاصله ای گل من دفتر تقدیر مرا پُر کردست

سهم من چند ورق خاطره باشد کافیست
دوری از ناز نگاهت خوبست ولی فکر غرورم هستی؟

آری بغض دل پشت همین حنجره باشد کافیست

گفتی از فاصله ها خسته شدی درد بس است

پس بیا یار دلم باش که دوری کافیست

از کنار من گذشتی بی تفاوت بی خیال
از کنار تو گذشتم پر تپش آشفته حال

باز هم مثل همیشه نگهم قفلِ زمین
تو همانند گذشته سر و چشمت اِشغال

همه ی خاطره ها می گذرد از ذهنم
تو همانی که مرا دوست بداری هرحال؟!

من ناز نمیکشم دلت خواست برو،
کج کج نکنم نگاه و" یکراست" برو...
هرجور که مایلی بزن قید مرا ،
هرچند دلم یکه و تنهاست، برو...
دیگر نکشم منت" مهتابت" را ،
"تاریکی" از این به بعد زیباست، برو...!
خودخواهی و در فکر خودت هستی و بس،
پس خواهش و التماس، بیجاست، برو...
روراست بگویم نه من آن "مجنونم"
نه در سر تو هوای "لیلا"ست، برو...
یک لحظه نگاه هم نکن، پشت سرت
در، روی تو و خاطره ها "واست" برو...
از اول کار، اشتباه از من بود ؛
آری همه" از ماست که بر ماست" برو...
بی معرفتی ولی ندارم گله ای؛
این رسم همیشه های دنیاست، برو...

از وصل تو هم دگر مرا شادی نیست !
وز کعبه ی آمال دلم ، یادی نیست !
آنکه همواره دلش بیت غزلهای تو بود ....
دگر آنروز گذشت ، خانه ی آبادی نیست !

خون می چکد از تیغ نگاهی که تو داری
فریاد از آن چشم سیاهی که تو داری
هرچند گلی نیست به خوش چشمی نرگس
در خواب ندیده است نگاهی که تو داری

در کنج دلم عشق کسی خانه ندارد
کس جای در این خانه ویرانه ندارد

دل را به کف هر که دهم باز پس آرد
کس تاب نگهداری دیوانه ندارد

در بزم جهان جز دل حسرت کش مانیست
آن شمع که می‌سوزد و پروانه ندارد

دل خانه عشقست خدا را به که گویم
کارایشی از عشق کس این خانه ندارد

گفتم مه من! از چه تو در دام نیفتی
گفتا چه کنم دام شما دانه ندارد

در انجمن عقل فروشان ننهم پای
دیوانه سر صحبت فرزانه ندارد

تا چند کنی قصه اسکندر و دارا
ده روزه عمر این همه افسانه ندارد

از شاه و گدا هر که در این میکده ره یافت
جز خون دل خویش به پیمانه ندارد

حسین پژمان بختیاری

تکلیف من و عشق تو روشن شدنی نیست
رفتن شدنی نیست و ماندن شدنی نیست
شاید بروم دور شوم تا تو بفهمی
من نیستم و هیچ کسی من شدنی نیست
باید بروم تا که کمی مثل تو باشم
نه قلب بلورین من آهن شدنی نیست
خودخواه شدم در اثر خواستن تو
این عاشق مغرور فروتن شدنی نیست
در حرف چه ساده است جدایی من و تو
سخت است بفهمیم که اصلا شدنی نیست
تکلیف من و عشق تو تکلیف من و عقل
تکلیف من و چشم تو روشن شدنی نیست
حسین عباسپور