شعر و شیدایی

                        

ما دو پیرهن بودیم
بر یک بند

یکی را باد برد

دیگری را باران
هر روز
خیس می کند.

زندگی را گر توانستی
به کام یک نفر شیرین کنی
یا توانستی زمین تشنه‌ای را
سرخوش از باران کنی
گر توانستی تو یک مرغ گرفتار
از قفس بیرون کنی
یا توانستی که دیوار اسارت
از بنا ویران کنی
گر توانستی به خوان رنگیت
یک رهگذر مهمان کنی
گر توانستی لباس بی‌ریای
عاشقی بر تن کنی ...

میتوانی آن زمان
فریاد انسان بودنت
بر کوی و بر برزن کنی

تا چند طلب کنم وفای تو که نیست
تا کی گیرم کسی به جای تو که نیست

گفتی که ترا جان و جهان جز من نیست
ای جان جهان به خاک‌پای تو که نیست

خاموش نمی شوم
کبریتی پس از سیگار
یا جنگلی پس از حریق
یا آتشفشانی پیر در تصرف برف

خاموش نمی شوم
که من
در هیبت زنی بی مقدمه
وارث معادن مهیب زغال سنگهای جهان شدم

این بار چندمیست
که در شعر های من
قطار ها از کلمات قوی ترند
تو را می برند
بی آنکه چراغی برای بازگشتت
به خانه ام بیاویزند.


#عباس_فرجی

هر لذتی که می پوشم!
یا آستینش دراز است
یا کوتاه
یا گُشاد
به قد من!

هر غمی که می پوشم!
دقیق، انگار برای من
بافته شده
هرکجا که باشم!

با تو يک شب بنشينيم و شرابـــــــي بخوريم
آتش آلود و جگر سوخته آبـــــــــــي بخوريم

در کنار تو بيفتيم چو گيســـــــــوي تو مست
دست در گردنت آويخته تابــــــــــــي بخوريم

بوسه با وسوسه ي وصل دلارام خوش است
باده با زمزمه ي چنگ و ربابـــــــي بخوريم

سپر از سايه ي خورشيد قدح کـن زان پيش
کز کماندار فلک تـــــير شهــــــــابي بخوريم

پيش چشم تو بميــــــرم که مست است ، بيا
تا به خوش باشي مستــان مي نابي بخوريم

صله ي سايه همين جرعه ي جام لب توست
غزلي نغز بخوانيم و شرابـــــــــــي بخوريم

هوشنگ ابتهاج

از آدم ها بُت نسازید، این خیانت است! هم به خودتان، هم به خودشان،
خدایی می‌شوند که، خدایی کردن نمی‌دانند!
و شما در آخر می‌شوید، سر تا پا کافرِ خدایِ خود ساخته...!

#نیچه

آرزویم فقط این است زمان برگردد
تیرهایی که رهاشد به کمان برگردد

سالها منتظر سوت قطارم که کسی
باسلام و گل سرخ و چمدان برگردد

من نوشتم که تورا دوست ندارم ای کاش
نامه ام گم بشود، نامه رسان برگردد

روی تنهایی دنیا اگر افتاده به من
باید امروز ورقهای جهان برگردد

پیرمردی به غزلهای من ایمان آورد
به سفررفت و قسم خورد جوان برگردد

مرگ من روزی فرا خواهد رسید
در بهاری روشن از امواج نور
در زمستانی غبار آلود و دور
یا خزانی خالی از فریاد و شور


مرگ من روزی فرا خواهد رسید
روزی از این تلخ و شیرین روزها
روز پوچی همچو روزان دگر
سایه ای ز امروزها ، دیروزها


دیدگانم همچو دالان های تار
گونه هایم همچو مرمرهای سرد
ناگهان خوابی مرا خواهد ربود
من تهی خواهم شد از فریاد درد


می خزند آرام روی دفترم
دستهایم فارغ از افسون شعر
یاد می آرم که در دستان من
روزگاری شعله می زد خون شعر

فروغ_فرخزاد

سرآغازِ زندگی
بی شک
صدایِ خندیدنِ کسی ست که دوستش داریم ...
می شود بخندی !؟
هوس کرده ام یک دلِ سیر زندگی کنم ...

سپیده_مرادی

می ریزم
ریز
ریز
ریز
چون برف
که هرگز هیچ کس ندانست
تکه های خودکشی یک ابر است

#گروس_عبدالملکیان

کمی سر شانه هایم
درد می کند
شاید هم...
شانه های سرم
درست نمی دانم
از وقتی ,
این تنهایی لعنتی
بدخیم شده
درد به تمام تنم
ریشه دوانده...


#آیدا_خاقانی

دلا ، شبها نمی نالی ، به زاری .
سر راحت ، به بالین ، می گذاری .

تو صاحب درد بودی ، ناله سر کن .
خبر ، از درد بی دردی ، نداری .

بنال ای دل ، که رنجت ، شادمانیست .
بمیر ای دل ، که مرگت ، زندگانیست .

دلی خواهم ، که از او ، درد خیزد .
بسوزد ، عشق ورزد ، اشک ریزد .

مباد آن دم ، که چنگ نغمه سازت .
ز دردی ، بر نیانگیزد ، نوایی .

مباد آن دم ، که عود تار و پودت .
نسوزد ، در هوای آشنایی .

بنال ای دل ، که رنجت ، شادمانیست .
بمیر ای دل ، که مرگت زندگانیست .

دلی خواهم ، که از او ، درد خیزد .
بسوزد ، عشق ورزد ، اشک ریزد .

رهی معیری ،

هرچه
بیشتر فکر می کنم
کمتر به یاد می آورم
خودم را
پیش از عاشقت بودن !!
الان دقیقا کیستم؟
ته مانده ای از خودم
یا تمام تو...


#یغما_گلرویی

فريدون مشيرى؛

دلم غمگین تر از هر شب، دو چشمم باز بی خواب است..

ببار ای آسمان امشب، که قلبم باز بی تاب است..
نه روز آرامشی در دل، نه شب در چشم من خواب است..

برایت شعر می گویم، که امشب شام مهتاب است..

من امشب با تو می گویم، همه ناگفته هایم را..
دمی با تو به سر بردن، خودش آرامشی ناب است...

ناز بودی ناز کردی من خریدارت شدم
آمدی با جان و دل سر گرم بازارت شدم

ای همه زیبایی ات در واژه ها جاری شده
شعربودی شعرگویان محو دیدارت شدم

خواستی با حلقه ی گیسو به دار آویزی ام
اختیاراز دست من رفت و گرفتارت شدم

دستها را حلقه کردی و نفهمیدم چرا
باهمه بدعهدی ات ناگه بدهکارت شدم

نازچشمانت مرا دیوانه خود کرده بود
وعده یک بوسه دادی و طلبکارت شدم

بی توشعرم رنگ غم دارد نمی فهمی مگر
از چه من رقصنده ی ساز پر آزارت شدم

باخم ابروی تو پشتم شکست ای بی وفا
یک نظر حتی نفهمیدی که تبدارت شدم

"عندلیبت"بودم و در بوستان پنهان شدی
با پرو بالی شکسته زار و بیمارت شدم

نمي دانم چه افسوني گريبان گير مجنون است
كه وحشي مي كند چشمانش آهوان صحرا را

چه خواهد كرد با ما عشق؟ پرسيديم و خنديدي
فقط با پاسخ ات پيچيده‌تر كردي معما را...!

شادکامی نه از برون،
که از درون فرا میروید.
شادکامی آن نیست که می بینیم ولمس میکنیم،
و یا چیزی که دیگران برایمان انجام می دهند،
و شادمانمان میسازند.
شادکامی آن است که ما،
می اندیشیم حس میکنیم وانجام میدهیم،
نخست برای دیگر همنوعان
وسپس برای خود.

-هلن کلر

مگذار که دیدار بیفتد به قیامت
ای وای اگر... کار بیفتد به قیامت

انکار مکن؛ عاشقی از چشم تو پیداست
سخت است که اقرار بیفتد به قیامت

غوغای غریبی است میان دل و دینم
این غایله مگذار بیفتد به قیامت

راضی نشو این وعده از امروز که دنیاست..
با این همه اصرار... بیفتد به قیامت

یک بوسه طلبکارم و می گیرم از آن لب
حتی اگر این بار... بیفتد به قیامت

️عشق
رقصیدن به ساز کسی نیست !
یک رقص دو نفره است
گاهی ...
گامی به عقب
گاهی ...
گامی به جلو
اگر بخواهی تنها برقصی و
یا او را برقصانی
عشق نیست !
خودخواهی ست
و اگر " او " بزند و " تو "
تنها به ساز او برقصی
دلقکی بیش نیستی
رقصی در آغوش هم
در کنار هم با هم و برای هم...

راستی