شعر و شیدایی

                        

تازگی ها بی نگاهت،کم تحمل میشوم
دست وپا گم میکنم،بادیدنت شل میشوم


من که عمری ساده بودم،تانگاهم میکنی
با نگاه فاخرت، اهل تجمل می شوم

مدت زیادیست نخوابیده ام
می دانی؟
بی تو بیخوابم
با تو
بیدار..




#مصطفی_خدایگان

نشنواز نی،گفته اش دل خون کند
بشنو از می، عاقلی مجنون کند

تا که نی در خون نگردد نیست نی
می که تا دلخون نگردد نیست می

بشنو از نی در حریم خون نشست
بر تن آن عشق خود گلگون نشست

بشکن آن نی را بجز آن شهد نیست
نارفیقان را وفا بر عهد نیست

نی به عشق می خمار از هم شكافت
می به یاری از نی و از جان شتافت

می به نی می گفت : بس ! شکوای خود
ناله بس کن بس کن این آوای خود

سینه را بر تیغ نامردان نهی
یا برای بی خردها، جان دهی

مشنو از نی ، نی حدیث از غصه هاست
بشنو از می كز پی اش اندیشه هاست

نی نوایی از دل واز خون شدن
می به راه و در پی مجنون شدن

نی شکست از غصه، گشتش سر نگون
ساقیا، می در خم و دل در جنون

نی شكست و اشك من چون خون شده
جام من از می ببین افزون شده

نی به می گوید : شکن ؛ از عشق یار
خسته ام از ظلم و جور روزگار

ای بهار آن نی ندارد اختیار
بشنو از می شکوه های بی شمار

در نظرسنجی چشمان تو ثابت شده است
مژه هایت به خودی قالب ضرب المثل است

سی و شش درصد چشمان تو جنسش عسل است
مابقی قهوه و فنجان و شراب و غزل است

راس ساعت دلدادگی



با این همه جدایی
دنیا ادامه دارد

تلخ است و
سخت و
مبهم
اما
ادامه دارد

مجنون
اگرچه
چندیست
دست از جنون کشیده ست

لطفاً
به او بگویید:
"لیلا ادامه دارد.

ساعت صفر عاشقی. 00:00

وعشق بازی زیبای لحظه ها
مرز بین دیروز و فردا

ساعت صفر عاشقی....
شب صدای تپش قلب دو ماه
یکی ماه من
یکی ماه خدا

ماه من فقط تویی
ماه خدا مال خداست...

ببین...

من حتی به پرسه زدن ستاره ای
به دور تو حسودی میکنم

پس در این ساعت عاشقی

به قلبم بتاب

تا وسعت آسمان قلبم
فقط با تابش تو
روشن شود ...

درساعت صفر عاشقی

از من غزلی مانده و از تو اثری نیست
در خانه ی تنهایی من، هیچ دری نیست

«لیلا » شدنم دستِ خودم بود عزیزم
جز من به خدا عاشقِ دیوانه تری نیست

بگذار و برو فکر نکن بی تو...عجیب است
در رفتن ِ تو هیچ غم و دردسری نیست

من حبسِ خودم هستم و تردید ندارم
دور و برِ من جز «منِ ِ تنها» خطری نیست

در هر غزلم عشق نشسته است کنارم
اما به خدا ذره ای از تو خبری نیست

درد سنگین , سینه غمگین .. باز هم اشعار ِ عشق
مانده ام انگشت بر لب , روز و شب در کار ِ عشق

عین و شین و قاف را , بالا و پائین کردم و
عاقبت هم در نیاوردم , سَر از اسرار عشق

چشم ظاهربین ما , از چشم ِ دل افتاده پیش
عاشقان را جمله میبیند فقط , بَر دار ِ عشق

معنی عشق حقیقی چیست یا معشوق کیست؟
چشم ِ دل را بازتر کُن , بر در و دیوار ِ عشق

مال و یار و دیگری , بوی مجازی میدهند
در حقیقت هست اینجا نکته ی دشوار عشق

عشق غیر از ذاتِ حق , محکوم در اصل فناست
مطلبی ارزنده شُد حاصل در این گفتار ِ عشق

بیتِ آخر , جمع بندی میکنم مقصود را
نیست لایق عشق را , غیر از خدا دادار ِ عشق

آن درد ندارم که طبیبان دانند
دردیست محبت که حبیبان دانند

ما را غم روی آشنایی کشتست
این حال نباید که غریبان دانند


حضرت سعدی

دیدی ام.!!..گفتی : چنین ، پیر ، چرا؟!
سیر دل کرده ، زمینگیر ، چرا؟!

تو که در قاب نمی گنجیدی...
زرد و تا خورده ، چو تصویر ، چرا؟!

شاعر کوهی و ، بغض سنگی
رد عصیان تو ، زنجیر ، چرا؟!

دل به دریا زده از ساحل شب
موج در خود شده ، تبخیر ، چرا؟!
***
لحظه ای چند ، نگاهش کردم..
من اگر پیر ، تو دلگیر ، چرا؟!

عشق پنهان شده ، تاوان دارد
عذر بیهوده ز تقصیر ، چرا؟!

گفت : درد تو ، علاج آوردم
گفتمش : اینهمه تاخیر ، چرا؟!

خود دماندیم ، نی خشک قضا
گله از کردهء تقدیر ، چرا؟!
***
خواستی ، تا که لبی تازه کنیم
تشنه گشتیم ، نمک گیر ، چرا؟!

***

#گویا_فیروز_کوهی

ﺑﺎ ﺗـﻮ ﻫـﺴــﺘﻢ ﺳﻬـــﺮﺍﺏ!
تو ﮐـﻪ ﮔـﻔﺘﯽ "ﮔـﻞ ﺷـﺒﺪﺭ ﭼـﻪ ﮐـﻢ ﺍﺯ ﻻﻟﻪﯼ ﻗـﺮﻣـﺰ ﺩﺍﺭﺩ؟"
ﺭﺍﺳـﺖ میگویی ﺗـﻮ
ﭼـﻪ ﺗﻔــﺎﻭﺕ ﺩﺍﺭﺩ
قفس تنگ دلم
خالی از کس باشد
یا به قول تو پر از ناکس و کرکس باشد.
من نه تنها چشمم
واژه را هم شستم فکر را...
خاطره را...
خواب یک پنجره را...
زیرباران بردم...
چترها را بستم...
من به این مردم شهر پیوستم من نوشتم همه ی حرف دلم... آرزو کردم و گفتم که هوا عشق زمین مال من است ولی افسوس " نشد" !
زیر باران من نه عاشق دیدم...
و نه حتی یک دوست!!
زیر باران من فقط" خیس" شدم...

نور، از چشم من افتاده ست، در چشم شبت
خیره کرده، کهکشان را، برق هردو کوکبت

با زبان بی زبانی، ساده نیشم می زنی
طالعم افتاده در برج قمر در عقربت

در کنارم می نشینی، قندپهلو می شوم
دوست میدارم، بنوشم چای با قند لبت

کافرم کردی به پرهیز از خطوط قرمزت!
مؤمنم کردی به موی مشکی لامذهبت

« إِنَّ » با هر « عُسْرِ يُسْرًا » حکمت درد من ست
قسمت این بوده، بسوزم مدتی را در تَبت

ای کـه اخمت به دلــم ریخت غم عالم را
خنده ات می بَرَد از سینه دو عالم غم را

برق لب های ِ تو یادآور ِ شاتوت و شراب
چشمه ی اشک ِتو بی قدر کند زمزم را

گاه از آن غنچه فقط زخم زبان می ریزی
گاه با بوسه شفابخش کنـی مرهم را

بسته ای غنچه ی سرخی به شب گیسویت
کــرده ای بـــاز رهـــا خرمــن ابــریشم را

"نرگست عربده جوی و لبت افسوس کنان"
با همین هاست کــه دیوانـــه کنـــی آدم را

داده ام دل به تماشایِ نگاهِ تو عجیب
می دهد چشمِ تو هر بار مرا سخت فریب

به تو بخشیده خداوند در آن صورتِ ماه
منبعِ جاذبه در مرکزِ آن چشمِ نجیب

کسری از ثانیه لبخندِ تو پیچید به شهر
شده سیمایِ تو بر چهره یِ مهتاب رقیب

مثل آدم شده ام بنده یِ حوّاییِ تو
من و زیبایی و بیتابیِ از چیدنِ سیب

شیوه ی خنده ات آرامشِ احوالِ مرا
زیر و رو کرده به یک حالتِ بسیار مهیب

نا امیدی و غمِ دوری و دلتنگی و عشق
شده در دست من از مهرِ تو اینگونه نصیب

می دهی جان به من دلشده، یا می کُشی ام؟
که تو هم دردی و بیماری و هم شخص طبیب

فضـ ـاے خانه کـ ـه از خنده‌هاے مـ ـا گرم است
چـ ـه عاشقانـ ـه نفـ ـس مـ یے کشم!، هوا گرم است

دوباره «دیـ ـده‌امت»، زُل بـ ـِزن به چشمانـ ـے
کـ ـه از حرارتِ «مَـ ـن دیده‌ام ترا» گَ ـرم است

بـ ـگو دومرتبه این را کـ ـه: «دوستت دارم»
دلـ ـَم هَنوز به این جمله‌ ے شما گرم است

بـ ـیا گُناه کنیم عشق را... نترس خدا
هزار مشغله دارد، سرِ خدا گرم است

مَـن و تو اهل بهشـ ـتیم اگرچه مـ ے گویند
جـ ـهنم از هیجانات ما دو تا گرم است
...
به مـ ـن نگاه کنـ ـی؛ شـعرِ تازه می‌گویم
که در نگاه تو بازارِ شـ ـعرها گـ ـرم است

اندامت
"رعنا"

چشمهایت
"شهلا"

صورتت
"فریبا"

طعم ات
"شیرین"

لبانت
"عسل"
.
.
.
وای!!

رحم کن دختر

چند نفر به یک نفر…!!!؟؟:D

كاش می شد لحظه ها را پس گرفت
عشق های بی صدا را پس گرفت

یا ورق زد كودكی را باز هم
روزهای با صفا را پس گرفت

روی بودن یا نبودن خط كشید
لطف بی حدّ خدا را پس گرفت

بار دیگر یك غزل را كوك كرد
قصه های آشنا را پس گرفت

انتهای عشق را ول كرد و رفت
ابتدای ماجرا را پس گرفت

پرسه زد در كوچه ی دیروزها
باز آن حال و هوا را پس گرفت

من که اصرار ندارم
تو خودت مختاری
یا بمان
یا که نرو
یا نگهت میدارم ...

بسی مهرت به جانم کرده ریشه
غم هجرت مرا گردیده پیشه

شود آیا که بینم روی ماهت
شده این آرزوی من همیشه

فراقت همچو سنگ خاره باشد
مرا این قلب زارم همچو شیشه

تو را چشمان زیبا بس خمارند
تویی آن آهوی زیبای بیشه

فریدون چگینی (جوانبخت)