شعر یادت نره

تو آمدي و نداني مرا کجا بردي..

به بند عشق کشيدي و تا خدا بردي!

چو ذره بودم و عشق تو آفتابم کرد

مرا نگر که کجا بودم و کجا بردي!

یادم آید تو به من گفتی: از این عشق حذر کن!

لحظه ای چند بر این آب نظر کن!

آب، آیئنه عشق گذران است،

تو که امروز نگاهت به نگاهی نگران است!

باش فردا که دلت با دگران است!( مرحوم فريدون مشيري )

تا بودیم نبودیم کسی

کشت مارا غم بی همنفسی

تو آمدي و نداني مرا کجا بردي..

به بند عشق کشيدي و تا خدا بردي!

چو ذره بودم و عشق تو آفتابم کرد

مرا نگر که کجا بودم و کجا بردي!

یکی تیشه بگیرید پی حفره زندان . . . چو زندان بشکستید همه شاه و امیرید

دیگران آوارند *** دیگران خون خوارند
سایه های دارند *** چه مصیبت بارند (شهیار قنبری)

در پناهت برگ و بار من شکفت
تو مرا بردي به شهر يادها
من نديدم خوشتر از جادوي تو
اي سکوت اي مادر فريادها ( مرحوم فريدون مشيري )

ای گل تازه که بوی ز وفا نیست تورا

خبراز سرزنش خوار جفا نیست تورا

اندر آن هنگامه کاندر بندر مغلوب
باد می غلتد درون بستر ظلمت
ابر می غرد وازو هرچیز می ماند به ره منکوب
مرغ باران میزند فریاد(احمد شاملو)

در دلم بود که بی دوست نباشم هرگز
چه توان کرد که سعی من و دل باطل بود

حافظ

در کجای این فضای تنگ بی آواز
من کبوترهای شعرم را دهم پرواز؟
( مرحوم فريدون مشيري )

زهی عشق زهی عشق که ما راست خدایا
چه نغزست و چه خوبست چه زیباست خدایا (مولوی)

الا یا ایها الساقی ادرکاسا واناولها
که عشق اسان نمود اول ولی افتاد مشکلها

ای تپشهای دل بی تاب من
ای سرود بیگناهیها
ای تمناهای سرکش
ای غریو تشنگی ها
در کجای این ملال آباد
من سرودم را کنم فریاد؟
 ( مرحوم فريدون مشيري )

دوستی با هرکه کردم خشم مادر زاد شد
آشیون هرجا گذیدم کلبه صیاد شد
آن رفیقی را که با خون جگر پروردمش
وقت مردن بر سر دار آمد جلاد شد

در هر دو سوی راه

غوغای شاخه ها و گریز درخت هاست

با برگ های سوخته،

باشاخه های خشک

سر می کشند در پی هم خارهای گیج

( مرحوم فريدون مشيري )

جان من سنگ دلی دل به تودادن غلط است

رفتن اولاست ز کوی تو ستادن غلط است

تاج از فرق فلک برداشتن

تا ابد آن تاج بر سر داشتن

در بهشت آرزو ره یافتن

هر نفس شهدی به ساغر داشتن

روز، در انواع نعمت ها و ناز

شب، بتی چون ماه در بر داشتن

جاودان در اوج قدرت زیستن

ملک عالم را مسخر داشتن

بر تو ارزانی که ما را خوشترست

لذت یک لحظه مادر داشتن( مرحوم فريدون مشيري )

نگفتمت تنهانرو شب در کمین نشسته

سیمای آن آزاده را غم بر جوین نشسته

نگفتمت با من بیا تاسرزمین خورشید

که رنگ غم بر غامت این سرزمین نشسته