فعلا که میگن با این گرماهای معمولی چیزیش نمیشه. همین الان استرالیا تابستون بود و داره میرسه به پاییز اما از یک ماه پیش درگیره(شبیه مرداد ما). ولی منم امیدوارم. کاری جز امیدوار بودن که نمیشه کرد.
فعلا که محکم میگن نمیذارن اونقدر قرنطینه پیش بره. ولی تهران به خاطر تراکم جمعیتش سرعت رشد بیماری توش خیلی بالاست. امیدوارم اون خلوتی عید کمک کنه اما اگه با همین سرعت پیش بره خودشونم میگن که تا 20 روز دیگه جا برای کسی که بستریش کنن وجود نداره و بقیه رو فقط تو سوله ها و استادیوم هایی که آماده کردن میخوابونن اونم با حداقل امکانات که دیگه واقعا وحشتناکه.
ببینیم چی میشه.
راستش نه کسی از اطرافیان خودم نگرفته. برای همین همیشه توی تعجب بودم که اینهمه میگیرن پس کو؟ اما یواش یواش شروع شده. توی دوستام تقریبا نصف بیشترشون کسی هست که یکی از اطرافیانش(خاله، پدر، مادر، شوهر عمه و ... خلاصه کسی که از نزدیک بشناسه) مبتلا شده باشه.
وای خدای من خیلی وحشتناکه . کاش میتونستن یه دارویی چیزی بسازن حداقل جلو پیشرفتشو بگیره . واقعا پرستارا و دکترا دارن جهاد میکنن . خدا خیرشون بده . خدا تنه سالم بهشون بده . کاش همه تو خونه هاشون میشستن و بیرون و مسافرت نمیرفتن .
وای من اگه تهران بودم قطعه به یقین دیونه میشدم
