قسمت بیست و نهم پست اول فرک در روز نوزدهم
یکماه از مامویت عراق گذشته بود و لاله کلافه و خسته در حالیکه هنوز بازو تیرخورده اش باندپیچی بود در دفتر کارش نشسته بود. او در نبود رضا مجبور بود مسئولیت تمام تصمیمات مهم را بپذیرد و با اتفاقاتی که افتاده بود پروژه انتقال باقی پولها به ایران را به طور موقت معلق گذاشته بود.
ساعتی بعد منشی اش در حالیکه فنجان قهوه لاله در دستانش بود وارد اتاق شد و گفت: قهوه تون- بعد من و منی کرد و اضافه کرد یه آقا خیلی اصرار داره شما رو ببینه. از لابی تماس گرفتن و گفتن هنوز پایین نشسته، دوباره مکثی کرد و اضافه کرد ..من گفتم شما نیستین ولی .... لاله با بی حوصلگی و کمی پرخاش گفت: کیه؟ اسمش؟ منشی که رنگ از چهره اش پریده بود گفت: نپرسیدم الان می پرسم و سریع اتاق را ترک کرد. چند لحظه بعد برگشت و گفت: می بخشید لاله خانوم ولی اینجوری گفت: به ننه بگو صادی خودش می دونه. لاله با شنیدن اسم صادق روی صندلیش نیم خیز شد و با عجله گفت: بگو بیاد بالا - ببین مهمونم چای می خوره یا قهوه - اونو که آوردی می تونی بری خونه. دیگه امروز باهات کاری ندارم.
صادق با صورت آفتاب سوخته، تکیده و لاغر روبروی لاله نشسته بود. بعد از رفتن منشی، لاله سکوت را شکست و با آهی گفت صادق! صادق نگذاشت لاله حرفی بزند و گفت: می دونم چیا فکر کردی، 2.5 میلیونو پیچوندم و رفتم. رضا به من اعتماد داشت اما تو هیچوقت بهم اعتماد نکردی ننه.
صادق گفت که آلمانیها تمام مدت او را گروگان گرفته بودند. پولها را ربوده و تنها با این شرط رهایش کرده بودند که بیاید و پیغام آنها را به رضا برساند. صادق گفت: گفتن به چرچیل بگو اگه می خواد انتقالا بدون دردسر انجام بشه باید سهم اونا رو هم بده. لاله بی درنگ گفت: چقدر می خوان؟ صادق در جواب گفت: 10 درصد. لاله باز خودش را روصندلی ولو کرد و به پشتی صندلی تکیه داد و گفت: کم نیست......
