ASEMAN :
قبل از اینکه وارد آموزش و پرورش است بشم، بلافاصله بعد از فارغ التحصيلی وارد یه شرکت شدم که کارش تولید کیت های تشخیص گروه خونی بود از موش، یعنی سلولهای فریرز شده رو بعد یخ زدایی به موش های سفید تزریق میکردیم بعد از مدتی بدن موش بر علیه اون سلولها آنتی بادی تولید میکرد که با یکسری مواد ترکیب میشد و مواد داخل کیت آماده میشد، قسمت چندش آور و تهوع آورش این بود که باید موشهای بدبخت رو بیهوش میکردیم بعد روی یونولیت به چهار میخ میکشیدیم بعد شکمشون رو قیچی میکردیم و اون ماده مهم رو که بصورت مایع داخل محوطه شکمی موش جمع شده بود با سرنگ میکشیدیم و به ظرف مخصوص انتقال میدادیم.
معمولا هر بار 40_50تا موش، حال در نظر بگیرید سطلی که پر از اجساد موش ها بود با کلی دل و روده متلاشی شده 😱
من تقریبا سه سال توی اون شرکت کار کردم ،ولی روزهایی که باید اینکار رو انجام میدادیم واقعا هم من هم بقیه همکارام تا یک هفته دگرگون بودیم 😨
جالب اینکه این تکنولوژی اونموقع از روسیه خریداری شده بود و دوتا آقای روسی که یکیشون فوق دکترای ایمونولوژی داشت مثل آب خوردن این کار رو میکرد به جرات میتونم بگم لذت هم میبرد 😭.
اوه اوه با فاصله خاطره چندش رو پشت سر گذاشتی! خیلی سخته.
البته بگم به طور کلی یه سری چیزها رو به نظر من باید پذیرفت. یعنی اینکه وقتی ما بپذیریم راحت تر میتونیم باهاش برخورد کنیم. البته دلیلی نداره که همه تو این چیزا دل قوی داشته باشن اما خوب اگه داشته باشن بهتره.
مثل خوردن گوشت میمونه، یعنی یا ما باید کلا خوردن گوشت رو بذاریم کنار، یا اینکه کسی که گوسفند رو میکشه و گوشتش رو سلاخی میکنه به عنوان یه موجود بی رحم نشناسیم(کاری به بریدن سر حیوون وسط خیابون ندارم ها، اون جای خود).
یا مثلا یا ما میپذیریم برای پیشرفت علم راهی جز کسب تجربه نیست. و مثلا برای نجات جون عزیزامون یا سلامتشون از داروها استفاده میکنیم، با استفاده کردنمون از دارو عملا میپذیریم که این داروها قبلا باید یه جای دیگه امتحانشون رو پس دادن و خودمون نرفتیم داوطلب بشیم که اول روی ما تست بشن. اینه که دیگه اونوقت این عملیات تست روی موش ها دیگه خیلی خشن به نظر نمیاد و تازه کسایی که این کارا رو میکنن بخشی از چرخه افرادی هستن که جون ما و نزدیکان ما رو حفظ میکنن.
قابل ذکره که من هیچکسی که تو این بخش کار کنه رو نمیشناسم جز آسمان و خیلی هم دستت درد نکنه 
