من با مامان مانیا و آسمان هم عقیده ام پیشرفت و پول و همه اینها فقط در یک اجتماع انسانی معنا داره وقتی خودتی و یه انسانی که عاشقته دیگه نه پیشرفت معنا داره نه پول و نه هیچ چیز دیگه که بخواد آدم و جذب اجتماع انسانی کنه یعنی من دارم در آسایش زندگی میکنم و وقتمم تو روز مال خودمه همه چی دارم یکی هم پیشمه که دوستم داره واقعا چراباید برگردم تازه متشکرم میشم ازش که منو پیدا کرد و آورد پیش خودش و از زندگی شهری نجات داد
بچه ها فک کنین جز آرامش چه چیزی مهمه؟ این آرامش تو اون جزیره هست
تازه من فک میکنم حتی اگه عاشقشم نشم همین که آدم خوبیه اخلاق خوبی داره و برام آرامش فراهم کرده ارزش داره باهاش زندگی کنم درسته من عاشقش نیستم و شانس عاشق یکی دیگه شدنو از دست دادم ولی واقعا چه تضمینی هست به زندگی معمولی برگردم بتونم اون آرامش و محبت و از کسه دیگه ای دریافت کنم؟
این موضوع احتیاج به بحث داره خوشحال میشم نظرتونو بگین من شخصا فکر میکنم ماها همه چیزهایی که تو زندگی دنبالشیم در اجتماع که معنا داره اگه تو یه شهری هیشکی ماشین نداشته باشه و منم ندونم که جاهای دیگه یه بی ام و ای هست و خودمم پیکان دارم احساس شادمانی میکنم چون بالاتر از پیکان و ندیدم مسایل مادی رو بزارین کنار تمام معنویتی که آدمها دنبالشن اونجا تو اون جزیره میتونه باشه خلا ای نمی مونه
نکته دوم در مورد خود اون فرده و احتمال اینکه من ازش خوشم بیاد یا نه به این فکر کنین که شما شانس اینو دیگه ندارین که با آدم دیگه ای از جنس مخالف رو به رو بشین این آدمم آدم خوبیه شما رو هم دوست داره واقعا بازم بهش راه نمیدین؟ چند وقت میتونین مقاومت کنین؟ واقعا میتونین تا آخر عمرتون بهش بی اعتنا باشین؟ من فک میکنم همه آدمها یه جایی بالاخره تسلیم میشن
