نوشان :
===> بهزاد جان طرف عاشقته وسایل زندگی هم هست لازم نیست حتی غذا درست کنین دیگه دارو مارو هم هست
حتما==> کجا برین؟ وقتی همه چی هست اونجا جز زندگی اجتماعی هیچی نیست که آدمو جذب کنه البته قبول دارم که این زندگی اجتماعی به اندازه کافی برای برگشتن قانع کننده هست ولی میخوام بدونم چقد مهمه
خوب من همین الانم اگه بخوام سر به بیابون یا جنگل یا هر چی بذارم، خوب خودم میذارم دیگه لازم نیست توسط یکی دیگه دزدیده شده و در بیابان یا جنگل رها بشم که!
بعدم زاویه دید من متفاوته. من به همچین آدمی نمیگم عاشق، میگم یه خودخواه دیگر آزار، ازینایی که برای عشق آدم میدزدن، آدم میکشن یا ... اصلا خوشم نمیاد و عشق رو معادل این چیزا نمیدونم. اینکه یکی همگی حق انتخاب های من رو بگیره و من رو زندانی کنه(هر چند زندانش خیلی لاکچری باشه) برای من تعریف عشق نیست و احتمالا آبم اصلا باهاش تو یه جو نمیره.
در مورد اینکه زندگی اجتماعی چقدر مهمه، راستش خیلی مهمه. معنیش این نیست که من خیلی آدم دوست باز یا اجتماعی هستم یا نمیدونم بیزینس من بزرگی هستم و دارم از اجتماع برای خودم خیلی چیزا میسازم اما همین الانم راه دور نه، برم تو همین کوه موهای توچال اون پشت مشتا یا وسط جنگل های گرگان و ... همینطوری اتراق کنم فکر نکنم تا ماهها اصلا کسی متوجه بشه و گیریم بعد یه سال منو پیدا کنن، میرم تو یه کوه دیگه یا میرم به ایلی چیزی میپیوندم. اما نپیوستم چون این زندگی رو با همه مشکلاتش ترجیح میدم. با اینکه من خیلی تنهایی انتخاب شده کوتاه مدت رو دوست دارم و بعضی روزا که چند روز تنها میشم خیلی بهم خوش میگذره اما اگه اون چند روز بشه چند ماه یا یهو خدایی نکرده بشه چند سال من اصلا آدمی نیستم که ازش لذت ببرم. دو نفری هم با مسایلی که زندگی واقعی داره خیلی مشکلات میتونه پیش بیاد که هیچ راه فرار یا چرخش انرژی ای نیست و میتونه زود به بن بست برسه. من حتی زوج های عاشقی که تمام وقتشون رو دوتایی میگذرونن و بعد از ازدواج دور همه آدم ها رو کامل خط میکشن هم نمیتونم باشم و خوشم نمیاد. چه برسه که دختره خودخواه منو برباید و بندازه تو یه جزیره و الا و بلا باید 30، 40 سال اینجا کنار من باشی!
