کافه نویسندگان

مهرنوش : 

نقد من برای صفحه ی اول:
به نظر من فرک و بهزاد بدون اینکه به تعریف حال و هوای حاکم بر اقلیمشون بپردازند، فورا به سمت اتفاقات رفتند ولی نوشان یکمی در مورد سرزمینش توضیح داد و از جهت بهتر بود.
فرک در سرو شکل دادن به یک اتفاق از دل اتفاق های دزرتلند خیلی خوب عملکرد و عملا نوشان و بهزاد ایده ی فرک رو دنبال کردند که از این جهت فرک عالی بود.
بهزاد در تولید تصویر دهنی از کاراکتر هاش مثلا با موهای کوتاه یا موی سفید و ته ریش و تنومند خیلی بهتر بود.
فرک در نگارش خوب بود ولی بهزاد کم دقت و نوشان اصلا به نگارشش در صفحه ی اول دقت نکرده بود ولی یکدست بود ولی بهزاد جاهایی با لحن کاملا محاوره ای و جاهایی با لحن کتابی نوشته بود که به نظر من خوب در نیومده بود ولی نوشان اشکالات دیکته ای و جمله بندی داشت که خوندن رو سخت کرده بود.
توصیف نوشان در مورد روابط بین اقلیم ها و تاریخ 2 اقلیم جالب بود ولی بعدا هیچ وقت به اون ارجاع داده نشده بود.
معرفی شخصیت کیموتو نسبت به چیزی که بعدا از وی نقل شد خیلی متفاوت و متناقض بود و این بزرگترین نقطه ضعف فرک بود.

مرسی مهرنوش نظراتت باحال بود. تنها نکته ای که هست من الان داستان ها رو خوندم البته مال خودم رو سرسری تر میخونم فقط در حدی که ببینم تو بحث ارتباط داستان بقیه با من چقدر مرتب بودن. برای همین منم همین مشکل محاوره ای و رسمی نوشتنو توی متن تو دیدم احساس کرده بودم توی متن خودم نیست اما قطعا خیلی جاها از دستم در رفته و جلوترم بریم شاید بیشتر بشه.

فقط یه چیزی رو توضیح بدم که جدا کردن کامل لحن راوی با لحن دیالوگ ها از نکات خیلی مهم هست توی داستان نویسی که به شکلی باید رعایت بشه. یکی از روشهای خیلی پرطرفدار این جدا سازی تو همه کشورها اینه که راوی داستان گویی خودشو کتابی مینویسه و دیالوگ ها رو هر کسی مثل خودش. اما نباید طوری بشه که فکر کنیم داستانو یکی از شخصیت ها داره تعریف میکنه و فرقی بین حرف زدن اون و تعریف کردن داستان نباشه(مگه اینکه راوی واقعا یکی از شخصیت ها باشه و واقعا هم در حال تعریف محاوره ای برای یکی باشه که باید توی داستان مشخص بشه).

خلاصه روش داستان نویسی که من فعلا برای تجربه کردن انتخاب کردم همین روش پرطرفدار و البته پایه و کلاسیک هست. یعنی راوی کتابی، شخصیت ها محاوره ای. شاید همین باعث شده یه جاهایی اینا رو با هم قاطی کنم.