"جمعه" از آن روزهايي بود که نميدانستم بايد دوستش داشته باشم يا نه ...
قبل از اينکه اسم روزهاي هفته را ياد بگيرم فکر ميکردم هر روزي که پدر خانه مي ماند و سرکار نميرود ، اسمش را جمعه ميگذارند ،
اصلأ هم برايم فرقي نداشت چند روز پشت سرهم جمعه است يا ماهي يکبار ،
نميدانستم حساب روزها ، هفته ها و ماه ها را چطور با اعداد و ارقام بدست مي آورند و برايشان اسم ميگذارند ، فقط ميدانستم جمعه يعني روزي که پدر خانه است !!
يک معناي تجربي ساده از روزي که با ساير روزهاي هفته فرق داشت...
بعدترها مادر يادم داد که هر کدام از روزهاي هفته را با اسمش ياد بگيرم و بدانم هرکدامشان چندمين روز از يک هفته است ، خيلي زود ياد گرفتم و خيلي زود با آمدن هرکدام از روزهاي هفته حس تازه اي در من ريشه دواند ، حسي که همچنان بدون تغيير مانده و مثل آن روزها زنده و کوچک است !
يک روز را دوست داشتم ، يک روز را نه ، شنبه را دوست داشتم ، دوشنبه را هم و چهارشنبه را بيشتر از تمام روزها ، اما جمعه از آن روزهايي بود که نميدانستم بايد دوستش داشته باشم يا نه ، پدر گاهي خانه بود گاهي نبود ، سريال هايي که دوست داشتم و درطول هفته ميديدم جمعه ها پخش نميشد ، کسي براي بازي دنبالم نمي آمد ، برنامه ي کودک جمعه ها کمتر پخش ميشد يا ساعتش کوتاه تر بود ...
چند سال بعد هم که مدرسه ميرفتم ، جمعه ها مشق بود و تمرين و درس خواندن ، در اين بين گهگاه مهماني و گردش هم وجود داشت اما نه تمام جمعه ها ....
گذشت و گذشت تا فهميدم جمعه ها کلأ دوس دارند دلگير باشند
يادم مي آيد از وقتي اسم روزهاي هفته را بلد نبودم مادرم ميگفت جمعه ها روز انتظار است براي همين آدم ها دلشان تنگ ميشود ، هروقت جمعه بود و دلت تنگ شد دعاي فرج بخوان ، آن روزها حرفش را نميفهميدم اما امروز ميدانم چرا غروب هاي جمعه مادر دعاي فرج را ميخواند و گاهي گريه ميکرد...
حالا پدر جمعه ها خانه است ،شمردن بلدم ، اسم روزهاي هفته را بلدم ، انتظار کشيدن را بلدم ، دعاي فرج را بلدم و مثل آدم بزرگ ها دلم ميگيرد...
اما مثل آن روزها غروب هاي جمعه را نه دوست دارم ، نه دوست ندارم ...
نازنين عابدين پور
