داستان انجیلا 💘
قسمت سیزدهم
بخش چهارم
یک هفته بعد درِ خونه ی ما رو زدن ...
من تازه از حمام اومده بودم بیرون و روی تختم نشسته بودم و داشتم سرمو خشک می کردم که از پنجره ی اتاقم مادر و عمه ی یعقوب رو دیدم که داشتن میومدن تو ...
آنا اومد جلوی در اتاقم و گفت : هر کاری کردن خودتو نشون نده , ردشون می کنم برن ...
سشوار رو گذاشتم زمین ...
باز تن ترسوی من می لرزید ... چقدر ضعیف و ناتوان بودم ... از پس هیچ کاری برنمی اومدم ... من به همون اندازه که از یعقوب می ترسیدم از مادرش هم ترس داشتم ...
درِ اتاق رو نیمه باز کردم و گوش ایستادم ببینم چی می خوان میگن ...
بعد از اینکه با آنا سلام و تعارف کردن و نشستن , مادر یعقوب به آنا گفت : واقعا که فکر نمی کردیم دختر شما اینطوری از آب در بیاد ... نمی دونم شما چطور این ننگ رو تحمل می کنین که زن شوهردار از خونه ی شوهرش فرار کنه ...
آنا یکباره از کوره در رفت و گفت : چی داری میگی؟ شما اونجا بودی و دیدی پسرت پارچ دوغ رو روی سر دختر من خالی کرد , چرا حرف نزدی ؟ شاید اگر تو دهن پسرت زده بودی , الان بچه ی من اینجا نبود ...
گفت : وای خدایا دوره ی آخر زمون که میگن همینه ... یک زن به خاطر اینکه دست شوهرش خورده به پارچ دوغ و ریخته از خونه فرار کنه ... آنا چرا نمی خوای قبول کنی ؟
اگرم این طور بود و دخترت منظوری نداشت و قصد بدی نداشت , باید منو صدا می کرد ، شما رو صدا می کرد ؛ جلسه می کردیم با عزت و احترام حرف می زدیم , نه اینکه مثل دزدها شبونه فرار کنه و بچه من سه شبانه روز دنبالش بگرده ... خونه ی شما و جاسم هم که نبوده , شما بگو دخترتون اگر نجیب بود پس کجا رفته بود ؟ شما جواب بدین , از من جواب نخواین ...
اِنجیلا صبر می کرد اگر من به یعقوب نمی گفتم ازم گله می کرد ... تو رستوران که نمی شد جلوی مردم آبروریزی راه بندازیم ...
بعدم ازش نپرسین چیکار کرده که یعقوب مجبور شده اون کارو باهاش بکنه ؟ من که نمی دونم , لابد کاسه ای زیر نیم کاسه اش هست وگرنه چرا فرار کرد ؟
ناهید گلکار
