داستان انجیلا 💘
قسمت سی و پنجم
بخش ششم
مغزم پر از جنجال شده بود و درست و غلط رو از هم تشخیص نمی دادم ... به اطرافیان خودم هم نمی تونستم اعتمادی داشته باشم که اونا هم مثل خودم همه کس رو باور داشتن و به همه اعتماد می کردن ...
نباید دوباره کاری می کردم که باعث پشیمونی بشه که دیگه طاقت نداشتم ...
نزدیک مهر بود ... من نمی دونستم اسم مونس رو بنویسم یا نه ... خودمم دلم نمی خواست از مهبد پرسم که برنامه اش چیه و باید چیکار کنیم ...
راستش دلم می خواست زمان به عقب برگرده و من اصلا مهبد رو ندیده باشم ولی اون اونقدر زنگ می زد و جملات محبت آمیز به من می گفت که نمی ذاشت درست فکر کنم ...
روز دومی که رسیدم , رفتم به دیدن آویسا ... ماشین رو دور نگه داشتم و منتظر شدم .. هوا ابری بود و به شدت گرفته بود ...
کنار پیاده رو قدم زدم ... و بازم قدم زدم ... چشمم به در خونه مونده بود ولی اون بیرون نیومد ... بغض گلومو گرفت ...
خیلی دلتنگش بودم ... نمی دونم این بار چندم بود که می رفتم و نمی دیدمش و برمی گشتم ...
تمام راه برگشت رو گریه کردم ...
چهار روز دیگه مدرسه ها باز می شد ولی من طاقت نداشتم ... چاره ای نبود باید دلم رو به همین خوش می کردم ...
از دبی براش مقداری لباس و چیزایی که دخترا دوست داشتن آورده بودم ...
داشتم فکر می کردم دیگه شجاعت نشون بدم و برم و بهش بگم که من مادرشم ولی باز منصرف شدم ... چون گفتن این حرف به اون بچه و بعدم رفتنم با مهبد , ممکن بود صدمه ی زیادی به اون بزنه ...
باید اول تکلیفم رو روشن می کردم ...
روز سوم نزدیک ظهر بود که زنگ در خونه به صدا در اومد ...
رباب خانم آیفون رو برداشت و هراسون گفت : آقا مهبد اومده ...
همه از جا پریدیم ... اصلا فکرشم نمی کردم که اون به این زودی بیاد ...
ناهید گلکار
