قصه ی من 🌿 ❣️
قسمت یازدهم
بخش چهارم
پری خانم و نهال از تو اتاق , مریم رو دیدن که وارد خونه شد و فورا فهمیدن اون کیه ...
پری خانم هراسون گفت : دیدی چه خاکی تو سرمون شد ؟ بالاخره اومد ...
نهال گفت : بهتر , خدا رو شکر که خودش اومد ... اون باید میومد وگرنه اوضاع همین طور می موند ...
هر دوشون رفتن به استقبال مریم ...
پری خانم آغوششو باز کرد اونو بغل کرد و بوسید و گفت : خوش اومدی مادر ... خیلی کار خوبی کردی ...
نهال دستش دراز کرد و گفت: من نهالم , خواهر امین ...
و روبوسی کردن ...
مریم که دهنش کاملا خشک شده و قدرت حرف زدن نداشت , با زحمت در حالی که از سرما می لرزید , گفت : ببخشید مزاحم شدیم ...
پری خانم دست هاشو گرفت و گفت : تو خودت نمی دونی که ما از دیدن تو چقدر خوشحالیم ...
نمی دونی چه کار خوبی کردی اومدی ... بیا بشین اینجا ...
نهال بدو یک ژاکت و یک چادر براش بیار ... لباسش خیس شده سرما می خوره ...
غلامرضا گفت : از اتوبوس که پیاده شدیم بارون تند بود , تا تاکسی گرفتیم دیگه خیس شده بودیم ...
پری خانم گفت : تو شهریور تا حالا اینطور هوا سرد نشده بود ... آدم نه بخاری داره نه چیزی که باهاش گرم بشه ...
یدالله خان با صدای بلند گفت : نهال برو اون منقل برقی رو بیار ...
نهال ژاکت و چادر رو داد و بدو رفت ...
پری خانم کمک کرد مریم ژاکت رو بپوشه و چادر رو سرش کنه ...
بعدم گفت : اصلا چادر نمی خوای , غریبه که اینجا نیست ...
و رفت و با سینی چایی برگشت ... نهال یک منقل گرد کوچیک که با داغ شدن سیم هایی که روی یک آجر نسوز کار گذشته شده بود گرما می داد , گذاشت بغل پای مریم ...
یدالله خان و پری خانم کاملا معلوم بود که دستپاچه و هراسون شدن و مریم اینو کاملا متوجه بود ...
ناهید گلکار
