گندم زارهای طلایی 🌾🌾
قسمت دهم
بخش اول
هرمز تا چشمش افتاد به ما , فورا پیاده شد و اومد جلو و گفت : سلام خاله ...
و بعد با حسین و حسن دست و به من که قلبم داشت از سینه ام میومد بیرون , نزدیک شد و آهسته گفت : تو چطوری لیلا ؟ خوبی ؟ بدون خداحافظی رفتی و دیگه ام نیومدی ...
فکر نمی کردم تو این موقعیت ما رو تنها بذاری ...
من که احساس می کردم رگ غیرت دو تا برادرام بلند شده و خانجانم فورا خودشو به من رسوند و بازوی منو فشار داد , گفتم : ببخشید , یک دفعه ای شد ... مریض بودم , شما هم که عزادار بودین ، نخواستم مزاحم بشم ...
خندید و گفت : ای بابا , اونجا خونه ی تو هم هست ...
خانجان گفت : بریم خاله دیر می شه ... حرف زیاده , حالا وقتش نیست ...
حسین جلو نشست و ما سه نفر عقب ... و راه افتادیم ...
من از پشت سر به هرمز نگاه می کردم ... البته که احساس گناه رو داشتم ولی دلم براش خیلی تنگ شده بود ...
باید امروز همه چیز رو به اون می گفتم ... ولی تو تمام راه اون داشت با حسین حرف می زد و حواسش به من نبود ...
بعدم که از ماشین پیاده شدیم , با خانجان رفتیم تو زنونه و اونا هم تو مردونه ...
اما ملیزمان (ملیحه زمان ) تا منو دید با اشتیاق اومد جلو و در میون حیرت من بغلم کرد و گفت : وای لیلا جون , دلم برات تنگ شده بود ... چرا برنگشتی ؟ چشم به راهت بودم ...
حالا می فهمم که درد بی پدری چه درد بدیه ... خیلی دلم می خواست پیشم بودی ... تو قرار نبود اینقدر طولانی بری ... نباید منو تو این وضع روحی تنها می ذاشتی ...
دلم براش سوخت ... می خواستم ازش گله کنم و بگم تو باعث شدی من مریض بشم , داشتم جونم رو از دست می دادم و تو عین خیالت نبود ...
می خواستم گله کنم از حرفایی موقع رفتن به من زد ...
ولی اون تو موقعیتی بدی بود و جاش نبود که بیشتر ناراحتش کنم و ساکت شدم ...
اما اون مثل سابق از کنار من تکون نخورد و مرتب از دلتنگی هاش با من گفت و گفت و من گوش کردم ...
ناهید گلکار
