گندم زارهای طلایی 🌾🌾
قسمت دوازدهم
بخش سوم
خانجان همین طور که عرق هاشو پاک می کرد , گفت : باشه ... خودمم دل خوشی از عزیزخانم ندارم , دلم نمیاد لیلا رو بدم دست اونا ... ولی دلم برای علی می سوزه , اون پسر خیلی خوبیه ... آخه من چی بهش بگم ؟
خاله که دید خانجان نرم شده , فورا لحنشو عوض کرد و گفت : تو بسپارش به من , کاریت نباشه خواهر جون ...
فقط دخالت نکن , بذار من خودم همین لباس عروس رو بهانه می کنم و تمامش می کنم ...
خانجان با تردید نگاه می کرد و نمی دونست کار درستی می کنه یا نه ... سکوت کرد ...
خاله گفت : نترس , صبر کن من درستش می کنم ... می دونم چیکار کنم ... الان باید برم , هرمز تو میدون منتظر منه ... بچه از دیشب نه خواب داشته نه خوراک ...
برم بهش خبر خوش رو بدم ...
خانجان گفت : تو رو خدا آبجی بهش وعده ی الکی نده , بذار ببینیم چی می شه ... عجله نکن ...
وقتی خاله رفت , خانجان بدجوری رفته بود تو فکر و انگار از حرفی که به خاله زده بود پشیمون شده بود ...
و من که هنوز درست خوب و بد رو تشخیص نمی دادم و حتی معنای شوهر کردن و عشق رو نمی دونستم هم مونده بودم حالا علی که هر روز میومد خونه ی ما و امید داشت چند روز دیگه منو ببره خونه ی خودش , چیکار می کنه ؟
و از جنجالی که ممکن بود عزیز خانم به پا کنه می ترسیدم ...
و این احساس برای خانجان صد چندان بود ...
خیلی با خودش کلنجار می رفت و زیر لب چیزایی می گفت ...
آهسته رفتم پیشش و گفتم : خانجان ؟
یک مرتبه برگشت و داد زد : چی میگی ؟
از ترس گفتم : هیچی ... خوب ببخشید ...
با عصبانیت گفت : نمی خوام زن هرمز بشی ... خاله ات تو رو مثل خودش می کنه ... چند سال که تو رو از من دور کرد یادت نمی اومد مادر داری ...
نمی خوام تو رو از دست بدم ... تو باید زن علی بشی , همین ...
گفتم : خانجان ؟ تو رو خدا ... چرا شما نمی تونی تصمیم بگیری ؟ شما که ... ولی ... به خاله گفتی به هم می زنم که ...
گفت : خفه شو ... شنیدی ؟ خفه شو و برو جلوی چشمم نیا ... تا بببنم چه خاکی باید تو سرم بریزم ...
ناهید گلکار
