گندم زارهای طلایی 🌾🌾
قسمت پنجاه و ششم
بخش چهارم
اینو گفت و رفت ...
منظورشو نفهمیدم ... فورا رفتم جلو ...
دیدم هرمز دست تو دست یک زن مو طلایی از پله ها میاد بالا ...
اونقدر دورش شلوغ بود که منو ندید ...
حالا متوجه شدم جریان چیه ...
یک لحظه نزدیک بود بخورم زمین ... سرم گیج رفت و چشمم سیاه شد ... ولی زود خودمو کنترل کردم ...
و هرمز به محض اینکه چشمش به من افتاد , از خوشحالی فریاد زد : وای لیلا , تو هم اینجایی ؟
سلام ... سلام ... فکر نمی کردم امروز تو رو ببینم ... چه خوب کردی اینجا بودی ... چطوری لیلا ؟
نگاهش کردم ... چقدر تغییر کرده بود ...
ولی با همون چهره ی مهربون و دوست داشتنی و چشم های نافذ و یک عینک ذره بینی ...
گفتم : سلام , خوش اومدین ...
با هیجان خاصی گفت : چقدر دلم برات تنگ شده بود ... چه خوب که اینجایی ...
و رو کرد به اون زن و به انگلیسی گفت : لیتا , این لیلاست ... دخترخاله من ...
لیلا جون , اینم همسر من ... لیتا فورد ...
اومدیم اینجا دوباره عقد کنیم و عروسی بگیریم ...
مثل اینکه تو هم شوکه شدی ما رو دیدی ؟
با بغضی دردناک که تو گلو داشتم و سعی می کردم پنهونش کنم , گفتم : خوب آره , یکم ... مبارکه , خوش اومدین ...
همین طور که داشتن میومدن تو , خاله گفت : خوب مادر یکم بهش فارسی یاد می دادی تا بتونیم حرف حالیش کنیم ...
هرمز گفت : والله یک چیزایی رو بهش یاد دادم ولی نمی تونه فارسی بفهمه , براش سخته ...
اضطراب عجیبی سر تا پای وجودم رو پر کرده بود ... دلم می خواست در یک آن از روی زمین محو بشم ...
چقدر سخت بود و دشوار که باید تظاهر می کردم ... در حالی که همه ی کسانی که اونجا بودن به جز هرمز , حال منو می فهمیدن ...
ناهید گلکار
