گندم زارهای طلایی 🌾🌾
قسمت شصت و هشتم
بخش چهارم
اون شب وقتی مهمون ها رفتن , تازه متوجه شدم که خانجانم نیست ...
دنبالش رفتم و هر کجا رو به عقلم می رسید , گشتم ولی نبود ...
عاقبت تو حیاط در اون سرمای آخر شب پاییزی پیداش کردم که روی یکی از صندلی ها خودشو جمع کرده و نشسته بود ...
می دونستم از چی ناراحته , پس برای هر سرزنشی خودمو آماده کردم ...
آروم و بی صدا یک صندلی گذاشتم و کنارش نشستم ... دیدم باز چشم هاش پر از اشک شده ...
پرسیدم : خانجان خوبین ؟ قربونت برم ... ببخشید , غلط کردم , دفعه ی آخرمه ...
ولی باور کنین نمی خوام باعث ناراحتی شما بشم ...
گفت : بیا تو بغلم ... بیا اینجا ...
خم شدم و سرمو گذاشتم روی سینه اش ... آروم آروم نوازشم کرد و گفت : امشب تازه فهمیدم تو چی میگی ...
اونطوری که تو می زدی انگار از ته دلت بود ... فکر می کردم داری با من راز دل میگی ... چند نفر که اطرافم بودن در موردت می گفتن ...
تو داری با اون ساز , جادو می کنی ...
اگر خدا بهت اینو داده , من چیکارم که با تو مخالفت کنم ؟ ...
می دونی ؟ امشب دلم می خواست تا صبح برام ساز بزنی ...
چقدر قشنگ بود ... میشه یک بار دیگه برای من این کارو بکنی ؟
گفتم : قربونت برم خانجان جونم ... به شرط اینکه قول بدی دیگه گریه نکنی , همیشه برات می زنم ...
هر روز , هر وقت شما دلت خواست ...
اشک چشمش رو پاک کرد و یک لبخند رو لبش اومد و گفت : حالا یا با هم می ریم بهشت یا استغفرالله می ریم جهنم ... ولی خوبیش اینه که با هم هستیم ...
لیلا ؟ دیدی داداشت نیومد ؟ فقط برای اینکه منو با خودش نبره ...
گفتم : اشتباه می کنی خانجان ... اون می دونست این مجلس چطوریه , نیومد ... آخه شریفه و شیرین تو این مجلس بهشون خوش نمی گذره ...
به دل نگیر ... اگر هم حسین اومد , باهاش نرو و پیش من بمون ...
دارم پولامو جمع می کنم یک خونه اجاره کنیم ... دیگه شما هم راحت می شین ...
گفت : نه مادر , باید برم سر زندگی خودم ... شریفه الان اون گاوها رو کشته , عرضه نداره جمع آوریشون کنه ...
ناهید گلکار
