مرد زن مرده
مـــــردها کاین گریه در فقدان همســــــــر می کنند
بعد مرگ همســـــــر خود ، خاک بر سر می کنند
خاک گورش را به کیسه ، سوی منزل مـــی برند
دشت داغ سینـــــه ی خـــــود ، لاله پرور می کنند
چون مجانین ! خیره بر دیوار و بر در مــــــی شوند
خاک زیر پای خود ، از گریه ، هــــــی ! تر می کنند
روز و شب با عکــس او ، پیوسته صحبت می کنند
دیده را از خون دل ، دریای احمــــــــر مــــی کنند
در میان گریه هاشان ، یک نظر ! با قصد خیــــــر
بر رخ ناهیـــــــد و مینـــــــــا و صنــــــوبر می کنند
بعدٍ چنــــــدی کز وفات جانگــــــــداز ! او گذشـــت
بابت تسلیّت خـــــــود ! فکــــر دیگــــــر مـــی کنند
دلبری چون قرص ماه و خوشگل و کم سن و سال
جانشیـــــــــن بی بدیل یار و همســـــــر می کنند
کـــــــــج نیندیشید فکــر همســـــــر دیگر نیَند
از برای بچـــه هاشان ، فکر مـــــــادر مـــی کنند
