داستان های واقعی و عبرت انگیز

پسر دیندار اما فقیری به خواستگاری دختری رفت..... 

قصۀ ی که مرا به گریه وا داشت

دوست داشتن....

تفاهم ....

محبت ...

رحمت ....

داستان از این قرار است.

این زن که صاحب داستان است، حکایت می کند، و می گوید:

با مردی ازدواج کردم که قبلا از بد شکلی و بد ریختی او شنیده بودم، ولی هیچ وقت تصورنمی کردم که به این شکلی باشد که در شب زفافم دیده بودم .

در آن شب تا نگاهم به چهره اش افتاد نتوانستم طاقت بیاورم، و جلویش غش کرده و بر زمین افتادم!!

همسرم با سرعت به دنبال آب رفت تا آن را بر من بپاشاند، با سردی آب روح به بدنم باز گشت، ولی خودم را به خواب زدم تا اینکه صبح شد!!

و در صبحگاه چشمانم از ترس چهره ی بد ریختش از او می بر می گرداندم، ولی او گمان می کرد که هنوز در شرم و حیاء هستم.

چند روزی گذشت ... و آن قلب زیبایی که پشت آن چهرۀ زشت نهفته بود هویدا شد، قلبی پاک و صاف، ضربانش با احساس و محبت می تبید،،، زیبا با من معاشرت می کرد،،، و احساساتم را رعایت می کرد،،، بر کوتاهی های من در حقش، و بر سستی هایم صبر می کرد،،، و دو چندان به من عطوفت می کرد،،، و او بهترین یاورم در امور دنیا و آخرتم بود..

در کارهای خانه مرا یاری می نمود،،، و در هنگام بیماری از من پرستاری می کرد،،، هیچ سخنی از او نمی شنیدم مگر اینکه از آن لذت می بردم،،، و چیزی از او نمی دیدم مگر اینکه مرا خوشحال می کرد.

با وجودی که از نظر مالی تنگدست بود، ولی من با او احساس خوشبختی و راحتی می کردم، این سبب شد تا خانۀ متواضع ما با لطافت اخلاق او، و معاشرت زیبایش به قصری شکوهمند تبدیل شد، که سعادت و خوشبختی در فضای آن انتشار یافته، و بوی آرامش و نشاط در آن به مشام برسد.

او در قلبم جای گرفته بود،،، مثل اینکه مالک قلبم شده ،،، فکر و ذهنم به او مشغول بود،،، طاقت دوری از او را نداشتم،،، و او نیز طاقت دوری از من را نداشت،،،

هنگامی که لحظه جدایی فرا رسید،،، که نوشتنش قبل از من بود، و اجلش بدون من، با فرافش بسیار دردمند شدم، با مرگش دردی شدید احساس کردم که حواسم را از بین برده، و بی هوش شدم همان طور که بار اول با دیدنش بی هوش گشتم، ولی این بار کسی مانند بار اول با سرعت به طرف آب نرفت، همان طور که او رفته بود..........

همسر این مرد بعد از مرگ شوهرش بیشتر از سه روز نگذشت که او نیز به شوهرش ملحق شد، و دار فانی را وداع گفت.

خداوند همه را مورد رحمت خویش قرار دهد...

اواخر سال ۸۰ بود . اجازه داده بودن که محک توی پاساژ ونک واسه تبلیغ و جمع آوری کمک مردمی یه میز بذاره . یه شب نوبت من بود که پشت میز باشم . دیدم یه پسر بچه ۷ ، ۸ ساله که آدامس میفروشه اون دور بر می چرخه . اومد جلوی میز واستاد ، انگار بلد بودبخونه . داشت پوسترها رو نگاه می کرد. برخلاف خیلی از بچه‌های کار که یهو میپرن روی سر آدم این اصلا به کسی گیر نمیداد.

احساس کردم می خواد یه چیزی بپرسه اما روش نمیشه. صداش کردم که یه آدامس ازش بخرم که شاید سوالش رو هم بپرسه. خلاصه در حین خرید آدامس و دادن ۱۰۰ تومنی پرسید : واسه چی برای این بچه‌ها پول جمع می کنید ؟ مگه مامان و بابا ندارن ؟

من : چرا ! اما وضع مالیشون خوب نیست!...

انگار با این حرف ۱۰۰ فحش بهش داده باشم ! عصبانی شد گفت : برن کار کنن ! مثل من ! من هم کار می کنممن : خوب این بچه‌ها مریضن ، بدنشون درد می کنه ، نمی تونن از تخت بیمارستان بیان پایین .

واستاد چند ثانیه منو بر و بر نگاه کرد بعدش یه دونه از آدمس هاش رو انداخت توی قلک محک و گفت : بدینش به یکی از همون بچه ها. یه لبخند زد و دوید رفت .

انگار یخ زده بودم . اصلا زبونم بند اومده بود. یه لحظه احساس کردم چه قدر در برابر وسعت قلب اون بچه من کوچیکم و کی می تونه واسه اون آدامس ۱۰۰ تومنی قیمت تعیین کنه ؟! توی جعبه آدامسهای اون بچه ۷،۸ تا آدامس بود که یکیش رو بخشید .

بعدش وقتی مردم میومدن و من براشون در مورد محک توضیح میدادم تا یه کمکی به بچه‌های سرطانی بکنن از کر بودن دل این همه آدم خندم می گرفت ! آدم بزرگهایی که باید ۲۰ دقیقه براشون از کارهای محک بگم تا شاید یه ۱۰۰۰ تومنی بندازن توی قلک اون هم بیشتر مواقع با اکراه و کودکی که فقط کافی بود براش بگم این بچه‌ها "درد" دارن...

داستانی آموزنده با عنوان " مزاحمت برای یک خانم .... " حتما بخوانید

نوزده یا بیست سالم بود ، یک بار ماشین پدرم را برداشتم و با دوستم رفتیم که به اصطلاح یک دوری در خیابون بزنیم ، حس و حال جوانی‌ و شاید هم نادانی‌ باعث شد جلوی پای یک خانمی که کنار خیابان ایستاده بود و مقداری خرید هم کرده بود ترمز کنیم دوستم از آن خانوم خواست که سوار ماشین بشود و ایشان قبول نکرد از ما اصرار و مثلا گرم گرفتن و از آن خانوم که محترم هم بود انکار و این جمله که لطفا مزاحم نشید!

 دیگه کم کم ما هم نا امید شدیم و قصد حرکت داشتیم که ناگهان یک موتور نیروی انتظامی جلوی ما نگاه داشت و دو سرنشین آن آمدند به سوی ماشین و از من کارت ماشین را خواستند ، من هم دادم بعد گفت بیا پایین من هم پیاده شدم ، یکی‌ از آنها با حالتی‌ تهاجمی و با یک فحش جاشنی گفت: برای چی‌ مزاحم مردم میشوی ؟
 من که واقعا ترسیده بودم گفتم : من مزاحم نشدم
 گفت: حالا که رفتی‌ امشب بازداشتگاه معلوم میشه چه غلطی کردی
 داشت کلید ماشین را از دستم می‌گرفت دیدم همون خانوم که تا دو دقیقه پیش واقعا مزاحمش شده بودم اومد طرف نیروی انتظامی و گفت: جناب سروان این بچه‌ها مزاحم من نشدند ، مسافر کش بودند مسیرمون به هم نمیخورد

 پلیس یه نگاهی‌ به من کرد و سویچ و کارت ماشین را بهم داد
 من سوار ماشین شدم و با دوستم رفتیم ، ولی‌ شرمندگی که برام به وجود آمد را تا آخر عمر فراموش نمیکنم من حتی از شرمندگی نتونستم به صورت آن خانوم نگاه کنم و عذر خواهی‌ و یا تشکر کنم

 این ماجرا برای دوران جوانی‌ بود ولی‌ باعث شد تا همین امروز یک همچین کاری را تکرار نکنم و هر وقت از خیابان عبور می‌کنم به خانوم‌ها با احترام خاصی‌ نگاه کنم

 بیائید دست به دست هم بدهیم این فرهنگ را در کشورمان نهادینه کنیم ، تا همه با هم با امنیت کنار هم باشیم
 بیایید یاد بگیریم که فرهنگ را خودمان باید بسازیم

 اگر حکومت‌ها فرهنگ‌ها را ویران نکنند مطمئن باشید فرهنگ سازی نمیکنند ، پس خودمان فرهنگ را بسازیم 

بخوانید خیلی زیبا و مفهومی " و بعضی بزرگی را بدون اینکه بخواهند با خود دارند..! "

پسر 10 ساله ای وارد کافی شاپ شد و پشت میز نشست. خدمتکار برای سفارش گرفتن به سراغش رفت. 

پسر پرسید: بستنی شکلاتی چند است؟

خدمتکار گفت 50 سنت. پسرک پول خردهایش را شمرد، بعد پرسید بستنی معمولی چند است؟

خدمتکار با توجه به اینکه تمامی میزها پرشده بود و عده ای نیز بیرون کافی شاپ منتظر بودند، با بی حوصلگی گفت: 35 سنت.

پسرک همان بستنی معمولی را سفارش داد. خدمتکار بستنی را آورد و صورت حساب را به پسرک داد و رفت..!

پسرک بستنی اش را تمام کرد، صورت حساب را به صندوق پرداخت کرد و رفت...

هنگامی که خدمتکار برای تمیز کردن میز رفت گریه اش گرفت..!

پسر بچه روی میز کنار بشقاب خالی 15 سنت انعام گذاشته بود؛ در صورتی که می توانست بستنی شکلاتی بخرد.

شکسپیر چه زیبا می گوید:

بعضی بزرگ زاده می شوند،

برخی بزرگی را به دست می آورند،

دختر کوچکى با معلمش درباره نهنگ‌ها بحث مى‌کرد. 

معلم گفت: "از نظر فیزیکى غیرممکن است که نهنگ بتواند یک آدم را ببلعد زیرا با وجودى که پستاندار عظیم‌الجثه‌اى است امّا حلق بسیار کوچکى دارد."

دختر کوچک پرسید: "پس چطور حضرت یونس به وسیله یک نهنگ بلعیده شد؟"

معلم که عصبانى شده بود تکرار کرد که: "نهنگ نمى‌تواند آدم را ببلعد. این از نظر فیزیکى غیرممکن است."

دختر کوچک گفت: "وقتى به بهشت رفتم از حضرت یونس مى‌پرسم."

معلم گفت: "اگر حضرت یونس به جهنم رفته بود چى؟"

دختر کوچک گفت: "اونوقت شما ازش بپرسید."

نامه ی عاشقانه به عشقم که ایدز داشت....

سلام ساراجان

می دونم اصلا حالت خوب نیست تقریبا یک هفته شده که بهت خبر دادن به بیماری ایدز مبتلا شدی ، همه از دور و برت دور شدن ...

حتی پدر و مادرت و خانواده ات ...

همه می گن طفلک سارا 25 سالشه هنوز جونه

دوستات به چشم به فاحشه نگات می کنن

یه سری هم می گن خودش مقصره چون خودش خواست با اون پسره بی وجدان ارتباط داشته باشه ...

و همه اش حرفو و سرکوفت

نفسی برات نمانده ...

همه ش گریه گریه گریه

منم نمی خوام توی این نامه بهت ترحم کنم و برات دل بسوزانم نه اصلا

ببین سارا من 4 ساله با تو دوستم از زمانی که وارد دانشگاه شدم وقتی دیدمت نگاه معصومت من رو آروم می کرد نمی دونم چرا ؟

اما اینطوری صدات همیشه روحیه من قوی تر می کرد

همه ش به تو فکر می کردم و دوست داشتم مثل تو باشم اما من بچه روستا بودم و تو بچه شهر ...

تفاوت فرهنگی زیادی داشتیم اما خوبی های تو ، محبت های تو به من حتی تو سلام کردنت خیلی خوب بود خیلی ...

همیشه حرف از خوبی های تو برای خانواده ام تو روستا شیرین بود

مادرم دعات می کرد خواهرم مشتاق دیدارت .

سارا نمی خوام سرتو درد بیارم اصلا شاید این نامه ب منو هم نخونی ولی من رفیق نیمه راه نیستم ...

من چهار ساله با تو زندگی کردم ، چهارساله با خنده هات خندیدم ، چهارساله با گریه هات گریه کردم ، چهار ساله باهات نفس کشیدم چطور بی خیالت بشم ها ؟

سارا یه عمره خرابتم

اگه دوست نداری منو ببینی ولی من دلم برات خیلی تنگ شده خیلی

می خوام دوباره باهات برم دربند ...باهات برم پارک ... باهات برم دانشگاه

اخه بی معرفت درسته این بیماری درمانی نداره اما قرار نیست تو هم ناامیدانه بقیه عمرتو هم خودتو زجر بدی هم منو ...

شاید نتونی تا اخر عمرت ازدواج بکنی سخته می فهم ..

غیرقابله تحمه واقعا سخته اما تو می خوای همین طوری گوشه خونه بشینی و گریه کنی ؟

یه سری به کتاب خدا بزن فقط یک ایه از قرآن رو برات می خونم : لا تقنطوا من رحمه الله

تو که عربیت خوبه معنیش چی میشه اره خودشه : از رحمت خدایت ناامید نشو خدایی خودت نه خدایی مردم اطرافت

اگر یک ثانیه از عمرتم باقی باشه دلیل نمیشه بشینی گریه بکنی ...

دلیل نمیشه من رو هم تنها بذاری

حق نداری ...

نامه ی من خوب نبود بچه روستایی هستم کم سواد هستم دیگه ....

ختم کلام با من ازدواج می کنی ؟

شیخ علی طنطاوی رحمه الله می‌گوید:

هنگامی که در سوریه شغل قضاوت را برعهده داشتم، باری با گروهی از دوستان به قصد این که شب را نزد یکی از دوستان بگذرانیم، پیش وی رفتیم. در آن‌جا احساس نفس‌تنگی و اختناق شدیدی به من دست داد. از دوستان اجازه‌ی برگشت گرفتم. اصرار کردند که شب را با آن‌ها بگذرانم. اما نتوانستم و گفتم: می‌خواهم پیاده‌روی کنم و هوای پاکی استنشاق نمایم. به تنهایی از آن‌جا خارج شدم و در تاریکی شب به راه افتادم. در حالی که می‌رفتم ناگهان صدای گریه و زاری شخصی را که داشت از پشت تپه می‌آمد، شنیدم. نگاه کردم، دیدم زنی است که آثار فقر بر او هویدا بود؛ با سوز دل می‌گریست و خدا را می‌خواند. نزدیک رفتم و گفتم: خواهرم! چه چیزی تو را به گریه انداخته است؟ گفت: شوهرم مردی سنگدل و ظالم است؛ مرا از خانه بیرون رانده و پسرانم را از من گرفته و قسم خورده که آن‌ها را یک روز هم به تو نشان نمی‌دهم و من کسی را ندارم و جایی هم ندارم که بروم. به او گفتم: چرا پیش قاضی شکایت نمی‌کنی؟ زیاد گریست و گفت: چگونه زنی مثل من می‌تواند به قاضی برسد.

شیخ در حالی که دیدگانش پر اشک شده بود، می‌گوید: زن این را می‌گفت و نمی‌دانست که خداوند قاضی را به طرف او کشانده است. ای کسی که احساس تنگی می‌کنی و می‌پنداری که دنیا به پیشت تار شده است، فقط دستانت را به سوی آسمان بلند کن و نگو: چگونه حل می‌شود؟! بلکه تضرع و زاری کن پیش کسی که صدای راه رفتن مورچه را هم می‌شنود و او تو را هم جواب می‌دهد. آیا آن خدای لطیفی که به ما نزدیک است، نمی‌گوید:«اُدْعُونِی أَسْتَجِبْ لَکُمْ»؛ مرا بخوانید تا شما را استجابت کنم.

امام رضا ضامن تمام موجودات هستی !!!

شفا...

معجزات امام رضا (ع) در طول تاریخ بسیار زیاد بوده است هنوز بسیار معجزه اتفاق مییفته در حرم اقا امام رضا (ع)

یکی از معجزات در سال 1385 در حرم خود اقا رخ داد :



خادم های امام رضا (ع) که مثل همیشه در حال عوض کردن گل های بالای حرم امام رضا(ع) بودند . ناگهان گلدان از دست خادم رها میشه و طرفی که بانوان در حال زیارت بودن می افته و روی سر دختری که در کنار شسته بود می افته همه به طرف دختر می رن ...سر دختر کاملا شکافته شده بود و خون همه جا رو فرا گرفته بود سریع این دختر رو به بیمارستان می برند خادم هم که از ترس جرات حرکت نداشت در جای خود می لرزید تا اینکه تقریبا 4 ساعت بعد از حادثه پدر دختر به حرم اومد و سراغ اون خادمی که گلدون از دستش افتاده بود رو گرفت تا اینکه این خادم پدر دختر رو دید ترس همه ی وجودش رو فرا گرفته بود و با خود می گفت ( نکنه دختر فوت شده باشه نکنه .....) که پدر به این خادم رسید و در کمال نا باوری پدر خادم رو بغل و او را بوس می کرد و اشک در چشمان پدر پر شد خادم گفت من سر دختر شما رو شکستم و شما من رو بغل و می بوسید؟؟؟ 

پدر گفت دختر من از زمانی که به دنیا امد نابینا بود و به مشهد اومده بود تا شفا بگیره زمانی که اون گلدون به سر دخترم خورده بود دکترا می گفتند که به طرز کاملا عجیبی چشمان دخترم بینا و باز شده بود که اقا امام رضا (ع) شفای او رو داد انگاه پدر بلند صدا زد

خوشمزه ترین طعام؛

 نمیدانم از کجا بگویم.یعنی اصلا چطوری بگویم…! اونهایی که کربلا رفتنن خوب میدونند که رفتن به این سرزمین یعنی …

یعنی…

یعنی عطش!

 یعنی یه شور و حرارت درونی که روز و شبت را به لحظه شماری دوباره برای رفتن به این آستان می سوزاند…

باید بسوزی و دم نزنی و فقط با اه کشیدن کمی خود را آرام کنی…

تا نروی متوجه نخواهی شد.

بگذریم...

نیمه شعبان بود.

ومن در کربلا؛

سال بعد طاقت ماندن در خـانه را نداشــتم.

هرجور بـود خــودم را گذاشـتم در حــرم امام رضـا علیه السلام.

فقط آنجا بود که من را آرام میکــرد.

الان هم همیــن طور هسـتم.

خیلی وقتها که دلم میگیره و دیگه طاقــت این دنیا  را ندارم از تهران ، عصر سوار اتوبوس میشم و فردا صبح میرسم مشهد مقدس ؛ عصر هم برمیگردم دوباره به تهران!!

فقط یک زیارت و یک سلام…

آن سال هم همین طور بود.

فقط خودم را رسانده بودم که آنجا باشم.

فقط مثل آدم های دیوونه تو حرم قدم میزدم و گریه میکردم.

نوحه میخوندم…

یاد کربلا بودم…

یاد علقمه…

یاد ضریح شش گوشه…

یاد کفین عباس…

یاد طفلی که بر روی سینه ارباربم بود…

یاد تله عمه جانم حضرت زینب…

یاد عطش…

یاد خیمه گاه…

یاد بین الحرمین…

ان لحظه که در بین بین الحرمین می ایستادم و نمیدانستم به کدام گنبد و حرم بیشتر بنگرم…

بعد دوباذه به خود می اومدم و با امبم رضا حدیث نفس میکردم ؛ یادمه مدام با خودم این نوحه حاج محمود کریمی را خطاب به امام هشتم زمزمه میکردم و ریه میکردم :

امام رضا ! اذن دخول حــرم تو یاابالفضله…

 دست عطا و کرم تو با ابااللفضله…

نماز شد؛

نماز را خواندم؛

از طرفی دلم میسـوخت که اخــرین نمازم در حـرم رضـوی است و باید عصر برگردم و دوباره داغ فراق حرم امــام رضا علیه السلام  را به جان بخرم و از طرفی به یاد نمازهایی بودم که با فاصله یک متری از ضریح شش گوشه و دقیقا زیر گنبد امام حسین علیه السلام میخواندم…

نماز تمــوم شد.

اخرین ساعات حضورم در حرم بود.

خیلی گرسنه بودم.

صبحانه هم نخــورده بودم.

داشتم با خودم قــدم میزدم که از جلوی درب مهمانسرای حـرم رد شدم.

چشمم ب زائرانی که با دستان پر از غــذای حرم شـاد و خنـدان بیـرون می  آمدنـد و مردمی که برای گرفتن مقداری برنج و نان تبرکی به دنبال آنها بودند…!

آدمی نیستم و نبودم که از این کارهــا بکنم.

از طرفی همم خیلی گــرسنه بودم.

نمیـدونم چی شـد یه لحظه برگشـتم و به گنبــد نـگاه کردم و گفتـم : آقا جان گرسنمه

دلم میخــواد از غـذای حـرمـت بخورم من مهمــونتم.

من کسی رو تو این شهــر نـدارم.

امروز روزه عـیده….

با خودم گفتم سیــّد چی میگی؟ نکـنه فکر کردی حالا یه دفعــه یه نفر میـگه بیـا برو تو اون هم بـدون ژتون…!!

خودم به خـودم خندیـدم.

شروع کــردم به قدم زدن که از حـرم برم بـیرون و یـک خوراکی سـاده بـگیرم که ناگهان چند متر بیشتـر نرفته بـودم که یک مادر میانسـالی صـدام زد !

پسرم یه لحــظه بیا !

رفتم جلـــو...

گفـت : مــادر جان! من مادر شهــید هستم.

تا گفت مادر شهید هستم بدنم لرزید.

حس کردم یه شهید داره بهم نگاه میکنه و دنبال مادرشه.

گفـت : ننه جون از کرمان اومدم ، سواد نــدارم.

به من گفتن برو کارت پسرت را که شهید شـده نشون بده و غذا حــضرت را بگیر

میشه کمـکم کنی؟

منم قبول کردم.

با هم رفتیم تو ساختمان های اطراف حرم و براش کارهاشو کــردم و یه دونه ژتون گــرفتم.

اومدیم بیـرون و تا دم مهمانسـرا رسـاندمش.

میخواسـتــم خداحــافظی کنــم.

دلم خیلی سوختــه بود.

یه مــادر شهـید از من خواسته بود یک کار کوچکی براش بکنم….

یاد مادر خودم افتادم.

مادری که براش خیلی سخته تنها فرزندش روزی به جبهه ها بره.

و البته خوب میدونه اگه اتفاقی خدای نکرده برای ناموس و کشور و دین و رهبرش بیفته پسرش زودتر از همه در جبهه هاست.

یاد پدرم افتادم که بعد از شهادت ۳تا از برادرهاش دیگه زیاد طاقت شهادت و داغ را نداره

بخصوص اون دو تا برداری که بخاطر پخش اعلامیه های حضرت امام در قبل از انقلاب تیر باران شده بودند…

تو این فکرها بودم که گفت : تو هم باید بیایی با من داخل!

گفتم : اخه من که ژتون ندارم!

گفت : اشکال نداره !با هم میخوریم.

قبول نمیکردم ولی بدجوری اصرار میکرد.

بالاخره از بس اصرار کرد قبول کردم.

باورم نمیشد؛

رفتیم سره میزهای غذا.

تا حالا غذایی به آن خوشمزگی نخورده بودم.

خیلی عجیب بود.

بیش از غذا شرمنده ارباب مهربونم بودم.

خواسته ی منو به ثانیــه ای پاسـخ داد.

اربابم اون موقع به من ،به صدای من و به درخواست من نـگاه کــرده بود.

امام مـن نگران زائرش بود که تنهــا درحـرمش گرسنه بود.

فرزند علی و زهرا نگران کوچکترین زائرش بود و لحظه ای از او غفلت نکرده بود.

شیرین ترین لحظه زندگیت اون لحظه ای است که بدونی امام و رهبرت بهت نگاه میکنند و توشرمنده شون نباشی…

من میهمان بودم.

میهمان امام رضا علیه السلام…