من شما را به چالش دعوت میکنم!

درود و سلام بر همه  دوستان و همراهان 

من اينجا يه صفحه چالش ايجاد كردم تا دوستان رو به چالش هاي مختلف دعوت كنيم،تا هر روز برگ جديدي از پتانسيل هاي نهفته خود را رو كنيم و حس طنز و شوخ طبعي هميشگي دوستان گسترش پيدا كنه 

فقط چند مورد :

1- سعي كنيم چالش ها در حد عرف باشه و كسي معذب نشه براي انجام دادنش.

2- هر كسي رو كه دوست داشتيد مي تونيد به اين چالش ها دعوت كنيد.

3- سعي كنيم چالش ها ابتكاري و خلاق باشه تا لذت بيشتري ببريم.

چالش جالبتری شد...
خب خوبیش اینه ک دلبستگی عاطفی وجود نداره چون این واسه من خیلی مهمه... اما هدف مهم... خب اونم من فرض میکنم ک ی کار خیلی فوقالعاده تو یجای بسیار پیشرفته ست خلاصه ینی امکانات عالیتر برای زندگی داشتن ولی بدون دلبستگیو روابط عاطفی...
تا اینجای قضیه خیلی واسم خوشایند نیستش چون اصولا زندگی بدون عشقو روابط عاطفی برام دلچسب نیست حتی در بهترین شرایط وامکانات مالی.
اما این وسط یکی میدزدم... همه چیز بستگی ب اون مدتی داره ک با اون طرف دارم زندگی میکنم تو اون شرایط و از قصد و نیتش هم بیخبرم... اگه تو اون مدت منم عاشقش بشمو دوسش داشته باشم ازین کار فوق رمانتیکش خیلیم خیلیم لذت میبرمو اولش یکم ناز میکنمو قهر میکنمو ولی بعد دیگه دوتایی لذت زندگی عاشقانه در یک جزیره ناشناخته رو میبریم بعدم تلاش میکنیم ک بر گردیم ب تمدن و اون زندگیه رو در اجتماع ادامه میدم... اینظوری ی خاطره هیجان انگیز واسه بقیه هم دارم تعریف کنم...
امااااا
اگه تو اون مدت ازش خوشم نیادو حرصم بگیره یخاطر بازی که باهام شد بازم اولش قهرو لجو دعواست و بعد تصمیم میگیرم قانعش کنم برم گردونه... اگه راضی نشد واسه ی مدت نقش ی آدم عاااشق دلباخته رو براش بازی میکنم و خرش میکنم تا باورم کنه و بعد تلاش میکنیم ک برگردیم... وقتی راضی شد برگردیم میرم پیش پلیس و کل جریانو براشون تعریف میکنم.

فرک (Ferak) : 
مثلا من هیچ دلبستگی نه این ور(ایران) دارم نه اوون ور (کشور رویاهام). بعد با کلی سختی و تلاش میتونم مهاجرت کنم برم به کشور خوب رویاهام که توش برام شرایط کار و تحصیل و یه زندگی بهتر فراهمه البته خودم باید تلاش کنم بهتر هم بشه خب حالا یکی میاد هواپیمایی که من توش هستم رو دستکاری می کنه که دقیقا سقوط کنه توی جزیره ای که قبلا تدارک دیده واسه زندگی شاد و رومانتیک با من....
اون آدم عاشق من بوده و عمدا این کار رو کرده؟
داستان درسته نوشان؟

درسته

چه عصبانی اوه اوه  بابا طرف عاشقته هیچ راهی نداشته برای به تو رسیدن

بهزاد لابی : 
منم اما و اگر زیاد داره. یعنی اگه شرایطم یه طوری باشه که این زمانی که منو میبره تو این جزیره کل آمال و آرزوهام برای آینده رو به بابد بده خوب خیلی قاطی میکنم. اگه یه جوری زندانی طور باشه یعنی هیچ راه خروجی تا ابد از جزیره نباشه که خونش پای خودشه.
اگه از قبل میشناختمش و عاشق هم بودیم بعد همچین کاری کرده که یه فصل کتک مرتب بعد سعی میکنیم یه تایمی اگه خیلی متضرر نمیشیم حالش رو ببریم و بعدم از جزیره بریم.
فکر اینکه سالیان سال دو نفری همونجا باشیم و یه سرما بخوریم خطر مرگ داشته باشه و ... کلا برای خیلی ترسناکه اما اگه یه دوره چند ماهه باشه خیلی باحاله اگه آینده نابود نشه.

منم اما و اگر زیاد داره. یعنی اگه شرایطم یه طوری باشه که این زمانی که منو میبره تو این جزیره کل آمال و آرزوهام برای آینده رو به بابد بده خوب خیلی قاطی میکنم. اگه یه جوری زندانی طور باشه یعنی هیچ راه خروجی تا ابد از جزیره نباشه که خونش پای خودشه.===> بهزاد جان طرف عاشقته وسایل زندگی هم هست لازم نیست حتی غذا درست کنین دیگه دارو مارو هم هست حتما

اگه از قبل میشناختمش و عاشق هم بودیم بعد همچین کاری کرده که یه فصل کتک مرتب بعد سعی میکنیم یه تایمی اگه خیلی متضرر نمیشیم حالش رو ببریم و بعدم از جزیره بریم.==> کجا برین؟ وقتی همه چی هست اونجا جز زندگی اجتماعی هیچی نیست که آدمو جذب کنه البته قبول دارم که این زندگی اجتماعی به اندازه کافی برای برگشتن قانع کننده هست ولی میخوام بدونم چقد مهمه

من با مامان مانیا و آسمان هم عقیده ام پیشرفت و پول و همه اینها فقط در یک اجتماع انسانی معنا داره وقتی خودتی و یه انسانی که عاشقته دیگه نه پیشرفت معنا داره نه پول و نه هیچ چیز دیگه که بخواد آدم و جذب اجتماع انسانی کنه یعنی من دارم در آسایش زندگی میکنم و وقتمم تو روز مال خودمه همه چی دارم یکی هم پیشمه که دوستم داره واقعا چراباید برگردم تازه متشکرم میشم ازش که منو پیدا کرد و آورد پیش خودش و از زندگی شهری نجات داد
بچه ها فک کنین جز آرامش چه چیزی مهمه؟ این آرامش تو اون جزیره هست
تازه من فک میکنم حتی اگه عاشقشم نشم همین که آدم خوبیه اخلاق خوبی داره و برام آرامش فراهم کرده ارزش داره باهاش زندگی کنم درسته من عاشقش نیستم و شانس عاشق یکی دیگه شدنو از دست دادم ولی واقعا چه تضمینی هست به زندگی معمولی برگردم بتونم اون آرامش و محبت و از کسه دیگه ای دریافت کنم؟

این موضوع احتیاج به بحث داره خوشحال میشم نظرتونو بگین من شخصا فکر میکنم ماها همه چیزهایی که تو زندگی دنبالشیم در اجتماع که معنا داره اگه تو یه شهری هیشکی ماشین نداشته باشه و منم ندونم که جاهای دیگه یه بی ام و ای هست و خودمم پیکان دارم احساس شادمانی میکنم چون بالاتر از پیکان و ندیدم مسایل مادی رو بزارین کنار تمام معنویتی که آدمها دنبالشن اونجا تو اون جزیره میتونه باشه خلا ای نمی مونه

نکته دوم در مورد خود اون فرده و احتمال اینکه من ازش خوشم بیاد یا نه به این فکر کنین که شما شانس اینو دیگه ندارین که با آدم دیگه ای از جنس مخالف رو به رو بشین این آدمم آدم خوبیه شما رو هم دوست داره واقعا بازم بهش راه نمیدین؟ چند وقت میتونین مقاومت کنین؟ واقعا میتونین تا آخر عمرتون بهش بی اعتنا باشین؟ من فک میکنم همه آدمها یه جایی بالاخره تسلیم میشن

نوشان :

===> بهزاد جان طرف عاشقته وسایل زندگی هم هست لازم نیست حتی غذا درست کنین دیگه دارو مارو هم هست

حتما==> کجا برین؟ وقتی همه چی هست اونجا جز زندگی اجتماعی هیچی نیست که آدمو جذب کنه البته قبول دارم که این زندگی اجتماعی به اندازه کافی برای برگشتن قانع کننده هست ولی میخوام بدونم چقد مهمه

خوب من همین الانم اگه بخوام سر به بیابون یا جنگل یا هر چی بذارم، خوب خودم میذارم دیگه لازم نیست توسط یکی دیگه دزدیده شده و در بیابان یا جنگل رها بشم که! 

بعدم زاویه دید من متفاوته. من به همچین آدمی نمیگم عاشق، میگم یه خودخواه دیگر آزار، ازینایی که برای عشق آدم میدزدن، آدم میکشن یا ... اصلا خوشم نمیاد و عشق رو معادل این چیزا نمیدونم. اینکه یکی همگی حق انتخاب های من رو بگیره و من رو زندانی کنه(هر چند زندانش خیلی لاکچری باشه) برای من تعریف عشق نیست و احتمالا آبم اصلا باهاش تو یه جو نمیره.

در مورد اینکه زندگی اجتماعی چقدر مهمه، راستش خیلی مهمه. معنیش این نیست که من خیلی آدم دوست باز یا اجتماعی هستم یا نمیدونم بیزینس من بزرگی هستم و دارم از اجتماع برای خودم خیلی چیزا میسازم اما همین الانم راه دور نه، برم تو همین کوه موهای توچال اون پشت مشتا یا وسط جنگل های گرگان و ... همینطوری اتراق کنم فکر نکنم تا ماهها اصلا کسی متوجه بشه و گیریم بعد یه سال منو پیدا کنن، میرم تو یه کوه دیگه یا میرم به ایلی چیزی میپیوندم. اما نپیوستم چون این زندگی رو با همه مشکلاتش ترجیح میدم. با اینکه من خیلی تنهایی انتخاب شده کوتاه مدت رو دوست دارم و بعضی روزا که چند روز تنها میشم خیلی بهم خوش میگذره اما اگه اون چند روز بشه چند ماه یا یهو خدایی نکرده بشه چند سال من اصلا آدمی نیستم که ازش لذت ببرم. دو نفری هم با مسایلی که زندگی واقعی داره خیلی مشکلات میتونه پیش بیاد که هیچ راه فرار یا چرخش انرژی ای نیست و میتونه زود به بن بست برسه. من حتی زوج های عاشقی که تمام وقتشون رو دوتایی میگذرونن و بعد از ازدواج دور همه آدم ها رو کامل خط میکشن هم نمیتونم باشم و خوشم نمیاد. چه برسه که دختره خودخواه منو برباید و  بندازه تو یه جزیره و الا و بلا باید 30، 40 سال اینجا کنار من باشی! 

نوشان : 

واقعا میتونین تا آخر عمرتون بهش بی اعتنا باشین؟ من فک میکنم همه آدمها یه جایی بالاخره تسلیم میشن

بچه ها فک کنین جز آرامش چه چیزی مهمه؟ این آرامش تو اون جزیره هست

اگه تو یه شهری هیشکی ماشین نداشته باشه و منم ندونم که جاهای دیگه یه بی ام و ای هست و خودمم پیکان دارم احساس شادمانی میکنم چون بالاتر از پیکان و ندیدم 

کی گفته تو اون جزیره به آرامش میرسیم. من 2 سال تو اون جزیره باشم به غلط کردن میفتم نه به آرامش 

این مسئله وجود داره که ما خیلی از وقتمون رو صرف تلاش برای به دست آوردن چیزهایی میکنیم که واقعا بهش احتیاجی نداشتیم. خیلی موافقم. دچار روزمرگی میشیم، دچار مقایسه و حرص خوردن و ... میشیم اما این همه ش نیست. یعنی اگه انسانهای زیاد نبودن و کلا تو هر کشوری 2 تا آدم بود فکر میکنی خوشحال و خوشبخت میشدن؟ معلومه نه. سعی میکردن 2 تا رو بکنن 10 تا، 10 تا رو بکنن 1000 تا و ...

فکر میکنی تو جامعه ای که فقط کالسکه هست و هیچکس ماشین نداره، یه کارل بنز خل و چلی پیدا نمیشه که ماشین رو اختراع کنه؟ این یه بخشی از روند هست و نبودن طبقات اجتماعی باعث آرامش ابدی نمیشه. نمیگم من هم مث آقای بنز سرامد یه چیزی میخوام بشم اما همین اتفاقا بودنها منو بالانس میکنه. اما دلم میخواد بالانسش بهتر باشه نه از اون طرف بوم بیفتم. دوست دارم خیلی چیزا رو تجربه کنم اما توی یه جزیره نمیشه.

اون که نه بلاخره تسلیم میشم اما تسلیم شدن که معنی خوبی نمیده. حتی اگه منو بندازن تو یه سلول 6 متری و مث اسرای جنگی 17 سال منو با یه همبندی که خیلی ازش بدم میاد نگه دارن شاید بلاخره تسلیم بشم دوست بشیم چه کاریه اما نمیشه گفت وای چه خوب.

این بخشی از نظرات منه البته. 

نوشان : 
زود نظرتو بگو فاطمه

باشه باشه

نوشان : 
سلام سلام چالش این هفته:
فکر کنین تو یه جزیره تنهای تنهایین هیچ آدمی نیست ( حیوان هست البته) هر جور وسیله زندگی هم که بخواین هست به غیر از وسایل ارتباطی
کارهایی که برای خارج شدن از جزیره انجام میدین مورد صحبت ما نیست به غیر از اون کارها روزتونو چه جوری میگذرونید و فک میکنین چند وقت دووم میارین و خل نمیشین؟

وای وای خدا اون روزو نیاره

من اصلا نمیتونم با تنهایی حال کنم یا بخوام زندگی کنم کاری به گوشی و اینا ندارم بدون اونا میتونم زندگی کنم ولی تنهایی ووووووووووی نه

اگه همچین چیزی برام پیش بیاد فکر نمیکنم بیشتر از یک ماه دووم بیارم خل نمیشم ولی خودمو به اب و اتیش میزنم بتونم برم بیرون شده حیوونارو بکشم با پوستشون قایق درست کنم میکنم

تنهایی تو اون جزیره هرچقدرم که امکانات رفاهی زندگی داشته باشم اصلا نمیتونم ، اصلا نمیشه ، اصلا راه نداررررره   

نمیشه گفت تو اون جزیره حس ارامش داری چون بهرحال حیوونایی که اونجان برات حس ارامش نمیذارن ولی در کل واسه منکه اینجوری خیلی سخته

اینکه روزمو چجوری میگذروندم خوب علاوه بر اینکه تو فکر درست کردن قایق میگذروندم سعی میکردم شکار کردنم یاد بگیرم خیلی باحاله که خودم بدون کمک هیچکس بتونم حیوون شکار کنم کاش گوشیم بود دوتا سلفی مینداختم از شکارام 

بعدش میرفتم کل جزیره رو میگشتم بعد یکی از کارایی که حتما تو برنامه روزمره ام میذاشتم همون خوندن اوازه رو جنس صدام بیشتر کار میکردم کی به کیه هیچکی نیست دیگه که بگه نخون گوشم کر شد یا بگه خوشبحال اونایی که مردنو صدای تورو نشنیدم  از دیافراگمم بیشتر استفاده میکردم صدامو همچین راش مینداختم

دیگه خوب از وسیله های اونجا واسه خودم دمبلی چیزی درست میکردم ورزش میکردم یوقت خدایی نکرده هیکلم خراب نشه اون همه حیوون میکشم هرروز کبابشون میکنم میزنم بر بدن چربی جمع نشه از هیکل بیفتم شاید یروزی تونستم برم بیرون دیگه

نتیجه اینکه اینجور زندگی هیچوقت نصیبم نشه