بقیه داستانو بنویس ...

سلام دوستان همینطور که از اسم تاپیک مشخصه هدف این تاپیک تقویت داستان نویسی و صد البته ارتقای قدرت تخیل افراده . تو این تاپیک یه داستان شروع میشه و  شما میتونید ادامه ی اون داستانو با تخیل خودتون رقم بزنید و اتفاقات و احساسات و ماجراهای جدید رو به داستان اضافه کنید .

قوانین تاپیک: ادامه داستان باید حداقل یه خط و حداکثر پنج خط باشه . هر کسی که میخواد ادامه داستانو بنویسه اول یه پست میذاره و اعلام آمادگی میکنه و بعد تو پست بعدی ادامه داستانو مینویسه تا در حین تایپ کردن ادامه داستان یه نفر دیگه ادامشو زودتر نذاره و همه چی قاطی نشه . داستانو جوری بنویسید که وابسته به جنسیت خاصی نباشه تا هم خانمها و هم آقایون بتونن خودشونو بذارن جای شخصیت اصلی داستان و اتفاقات رو دنبال کنن .

منتظر حضور گرمتون توی این تاپیک هستیم

و اکنون این شما و این خانه ای در کوره راه

خانه ای در کوره راه
قسمت دوم
نویسنده : بهزاد و فرک
نویسنده این پست: بهزاد لابی

ستاره لحافی را که به دور خود پیچیده بود کنار زد. هوا سردتر شده بود و دیگر نمیتوانست در پشه بندی که توی حیاط درست کرده بودند بخوابد. اواخر پاییز بود و رطوبت زیاد موها و پوست بدنش را به شکل نامطبوعی خیس کرده بود. بیشتر از این نمیتوانست خود را توی تخت نگه دارد. بلند شد و مستقیم وارد حمام اتاق شد. دوش گرفت و حوله پیچ بیرون آمد.

باید حتما موهایش را سشوار میکشید در غیر اینصورت تا دفعه بعد که به حمام برود حالت بدی به خود میگرفتند. رفت به سمت سشوار اما حوصله اش را نداشت. امروز هم برنامه ای نداشت پس مهم نبود. کتابی که زیر سشوار بود نظرش را جلب کرد. چند روز است موهایش را سشوار نکشیده؟ چند روز است که کتاب را نصفه رها کرده؟

از پله ها پایین رفت تا وارد آشپزخانه شود تا چیزی برای خوردن پیدا کند. وقتی به طبقه پایین رسید، لوازم تحریر خاص و نویی که خریده بود تا داستان نویسی را شروع کند، گوشه ی هال نظرش را جلب کرد. چند روز اول کمی با آنها ور رفته بود اما وقتی موضوع مهمی به ذهنش نرسید، رهایش کرد تا موضوع بهش الهام شود.

چای درست کرد و با کمی کره و مربا خورد. سعی کرد به خودش بیاید و باز هم مثل چند ماه پیش که تازه به اینجا آمده بود لذت ببرد. کتابش را آورد و چند صفحه ای خواند. حسابی خسته شد انگار که یک کتاب کامل را یک ضرب خوانده باشد، اما نگاهی به ساعت انداخت و دید تنها بیست دقیقه گذشته است.

فرخ در محل کارش جا افتاده بود. کارش به صورت شیفتی بود. یعنی 12 ساعت. اگر 6 عصر تا 6 صبح می ماند، یک روز مرخصی داشت و میتوانست پس فردا صبحش به محل کار برود. کاری که در یکی، دو ماه اول زیاد انجام میداد تا با ستاره از فضا و وقت آزادش لذت ببرد. اما کم کم بی خوابی شبها و همین طور فضای گرم و صمیمی تر شیفت صبح باعث شد تا قید یک روز تعطیلی را بزند و هر روز 6 صبح تا 6 عصر سر کارش برود. شبها حدود ساعت 7 و اگر خرید یا کاری بود 8 به خانه میرسید.  دوش میگرفت و شامی میخورد و به تخت خواب میرفت که 5 صبح از خواب بیدار شود و به محل کارش برود. خیلی از وضع موجود ناراضی نبود. در طول همین 3، 4 ماه پول بیشتری پس انداز کرده بودند و شرایط وام مسکن هم به خوبی پیش میرفت و به زودی خودشان را صاحب خانه خوبی در تهران میدید.

ناهار کترینگ محل کارش قابل قبول بود و شبها گاهی مجبور میشد یکی دوساعتی بیشتر در محل کار بماند تا شیفت را کامل تحویل دهد. اتفاقی که شب قبل هم به دلیل تاخیر همکارش افتاده بود که باعث شده بود شام را هم سر کار بخورد که بتواند بلافاصله بعد از رسیدن به خانه استراحت کند.

ستاره همینطور جلوی تلویزیون خاموش نشسته بود و بیست دقیقه دیگر هم به خودش فشار آورد که کتاب را پیش ببرد اما حتی یک صفحه هم جلو نرفته بود و غرق در افکارش بود. کتاب را کنار گذاشت و رفت تا لباس بپوشد و به رستورانی در ساری برود تا شاید بعد از ماهها حضور انسانی را هنگام ناهار خوردن در کنار خودش حس کند.

رستوران معروفی را انتخاب کرد و مجبور شد چند دقیقه ای در صف انتظار بنشیند. یک میز دو نفره خالی شده بود ولی ترجیح رستوران دار این بود که آن را به دو نفری که بعد از ستاره آمده بودند بدهد تا سفارش بیشتری گرفته باشد. اما دختر جوانی که بعد از ستاره و آن دو نفر آمده بود خودش را به ستاره رساند و از او خواست تا ناهار را با هم بخورند. گفت : ببخشید خانم اگه برای شما ایرادی نداره، ما دو نفره بشیم و زود بریم بشینیم تا به اونا نگفته. آخه من دارم از گشنگی میمیرم. الان غش میکنم. 

ستاره که مدت ها بود هم صحبتی نداشت بی درنگ  پذیرفت : باشه خیلی هم خوب. اتفاقا من داشتم خیلی دلخور میشدم. گفتم ببین من تنهام و هیشکی منو نمیبینه. من ستاره هستم. 

این را که گفت به سمت رستوران دار رفت  که بگوید ما میز دو نفره را میخواهیم و توضیح داد که اسم من جلوتر از آن دو نفر هست. رستوران دار مودبانه پذیرفت و آنها را راهنمایی کرد.

نشستند و مدتی خودشان را پشت لیست غذاها پنهان کردند و پس از چند دقیقه ای دختر جوان گفت : من لیلا هستم. چی بخوریم؟ بیا دو جور غذا بگیریم و با هم قسمت کنیم.

سریع ناهارشان را آوردند تا زودتر صندلی ها خالی شود. لیلا که احساس کرد خیلی گرسنه است و ممکن است زیاد غذا بخورد به شوخی گفت : ببین اگه میخوای سرت بی کلاه نمونه همین الان نصفش کنیم. کمی با غذا ور رفت و ادامه داد : من اینجا دانشجو هستم، امروز کلاس نداشتم و همه بچه های خوابگاهمون رفته بودن دانشگاه. منم حوصله م سر رفت و گفتم بیام یه حالی به خودم بدم. از شیراز اومدم، 22 سالمه و البته مجرد. پسرای دانشگاهمونم که مالی نیستن. تو چی؟

ستاره هم تا حدی داستان زندگیش را تعریف کرد. لیلا میون حرفای ستاره از اتفاقاتی که براشون افتاده و روند رو به جلویشان کلی تعریف کرد و به ستاره حسابی توجه نشان داد.

ستاره با خودش فکر کرد که لیلا چه دختر خوب و پرانرژی ایه، میتونم رابطه م رو باهاش بیشتر کنم. ناهار که تمام شد گفت : لیلا جون الان چی میچسبه؟ یه قهوه یا چایی داغ توی یه حیاط پر از درخت. موافقی؟ من تا شب تنهام تو هم که کلاس نداری.

لیلا فکری کرد و بعد از به جا آوردن تعارفات معمول، قبول کرد.

خانه ای در کوره راه
قسمت چهارم
نویسنده : بهزاد و فرک
نویسنده این پست: بهزاد

تا صبح خواب به چسمان فرخ و ستاره نیامد. اما سعی میکردند موضوع را خیلی ناگوار جلوه ندهند. فرخ یکی دو بار به بهانه رفتن به دستشویی سری هم به پایین و حیاط زد. سگ آرام به نظر میرسید و نگاهی بلاتکلیف به فرخ میانداخت.

صبح زود قبل از اینکه صبحانه آماده بشود ستاره با لیلا تماس گرفت ولی سعی کرد لحن بدی نداشته باشد. حال و احوال کرد و کمی از خاطرات تهرانش گفت و بعد رسید به اینجا که وقتی وارد خانه شده بودند چیز مشکوکی ندیده بودند اما یکی دو ساعت بعد با صدای پارس سگی نظرشون جلب شد و دیدند یک سگ بزرگ با قلاده در حیاط آنهاست.

ستاره ادامه داد : لیلا جون، میگم یه موقع مثلا اومدی اینجا گلا رو آب بدی کسی غیر از تو هم اومده باهات؟ یا مثلا نمیدونم در رو باز گذاشته باشی یا هر چی. چیزی یادت نمیاد؟!

فرخ با اخم و اشاره به ستاره فهماند که لازم نیست اینقدر از موضع ضعف صحبت کند و با صدای خفه گفت : رو نده بهش، بگو این سگ مال کیه؟ کیا اومدن اینجا؟

ستاره که راحت نبود به لیلا گفت : عزیزم میشه بیای اینجا بشینیم یه چایی بخوریم و بعدشم راجع بهش حرف بزنیم؟

لیلا گفت که امروز تا آخر روز کلاس دارد و نمیتواند بیاید. فرخ که صدای لیلا را میشنید با عصبانیت و صدای خفه به ستاره گفت بگو پس ما میایم دم دانشگاه کلید رو بگیریم و ببینیم چی شده و سگ مال کیه!

ستاره بلاخره قراری با لیلا برای ظهر گذاشت و چند ساعت بعد به سمت ساری حرکت کردند. دم دانشگاه که رسیدند به فرخ گفت که تا مطمئن نشدی بهش بی احترامی نکن اما فرخ حسابی عصبانی بود. لیلا را از جلوی در دانشگاه سوار کردند تا به کافه ای در همون حوالی بروند. ستاره سعی کرد که با لیلا گرم برخورد کند اما فرخ به دادن جواب سلامی خشک و سنگین اکتفا کرد.

هنوز توی مسیر بودند که لیلا کلید را به ستاره داد. ستاره گفت : مرسی عزیزم، حالا دیر نمیشد. خیلی لطف کردی، زحمت بود برات.

لیلا خودش بحث را شروع کرد و گفت : نه خواهش میکنم. اصلا. راستی من 2 بار فقط اومدم. همونطور که گفتی هر سه روز یه آبی دادم به گیاها و گلدونای توی خونه. اصلا هم زیاد نمی موندم چون خیلی کار داشتم برای دانشگاه. هر بار هم تنها اومدم، در رو هم چند بار چک میکردم که قفل شده باشه.

به کافه رسیدند و بحث نیمه تمام ماند، وقتی نشستند و سفارش دادند، دوباره فضا سنگین بود و اینبار فرخ شروع کرد : عجب. خیلی عجیبه یه سگ به این بزرگی با قلاده اومده تو حیاط ما. از همسایه ها هم پرسیدم اصلا اینو تا به حال اینجا ندیده بودن. لابد بال درآورده اومده تو حیاط خودش! این را گفت و زیر چشمی نگاهی به لیلا انداخت و مشغول نوشیدن قهوه اش شد.

لیلا که متوجه منظور فرخ شد گفت  : باور کن آقا فرخ. اصلا ستاره جون این پیشنهاد رو داد، تازه من اگه هم اومده بودم با دوستام اونجا چرا باید سگ به این بزرگی که میگید رو جا میذاشتم؟ باور کن من روحمم خبری نداره.

ستاره گفت : اون کیف کوله مدرسه صورتی هم عجیبه. البته توش کتاب داستان بود نه مدرسه. چی بگم ...

فرخ گفت : خوب شاید اصلا ستاره اشتباه کرده. ببین ما که تو رو نمیشناسیم. نمیخوام قضاوت کنما. اما تو گفتی من اینجا دانشجو هستم و از شیراز اومدم و اسمم لیلا ساجدی هست. خودت اینا رو گفتی، من تو رو نمیشناسم. حالا نهایت دو بارم اومدیم جلو در یه دانشگاهی دنبالت. آخه سگ که بال نداره. بال داره؟

ستاره از این نحوه برخورد فرخ جا خورد و اخمی کرد و لبش را گاز گرفت که یعنی اینطوری ادامه نده!

لیلا اما حسابی برافروخته شد و گفت : چه جالب. آقا فرخ پیشنهاد میکنم شغلتو عوض کن. کاراگاه خصوصی بیشتر بهت میاد. من هی هیچی نمیگم اما با این همه کار و درس و دانشگاه باز اومدم این همه راه، گلدون و باغ شما رو آب دادم، حالا یه چیزیم بدهکار شدم. نکنه میخوای کارت ملیم رو بهت نشون بدم؟ حالا مگه اون ویلا چیه که من بیام اونجا توش سگ جا بذارم؟! واقعا که.

فرخ اما بی اعتنا به این حرفها ادامه داد : اتفاقا بدم نمیاد کارت ملیت رو ببینم.

لیلا عصبانی تر شد و گفت : واقعا دیگه خیلی دارید بی ادبی میکنید. من چرا باید کارت ملیم رو به شما نشون بدم. مگه شما پلیسی؟ شما که به من اعتماد نداشتید نباید کلید رو به من میدادید. زحمت من رو هم کم میکردید. من دیگه باید برم سر کلاس، از آشناییتونم خیلی خوشحال شدم. 

این را گفت و نیم خیز شد که برود اما فرخ با صدای بلندتری گفت : کارت شناساییت رو بهمون نشون بده وگر نه میرم ازت شکایت میکنم.

لیلا با عصبانیت بلند شد و کیف و پالتویش را جمع و جور کرد که برود اما لحظه آخر نگاه خیره با خشم و نفرتی به فرخ انداخت و کیفش را باز کرد و کیف پولی از آن درآورد و دو تا کارت از تویش پیدا کرد و روی میز انداخت و گفت : بفرما اینم کارت ملی و کارت دانشجوییم. خجالت بکش آقا فرخ.

فرخ کارت ها رو برداشت و مات و مبهوت به اسم روی آنها نگاه میکرد. لیلا ساجدی بود، کارت دانشجویی هم درست بود.

لیلا چند ثانیه صبر کرد و گفت : اگه بازجوییتون تموم شد کارتهام رو بدید میخوام برم دانشگاه.  کارتها را از دست فرخ قاپید و بی خدافظی به سمت در رفت.

ستاره بلند شد و گفت لیلا جون ناراحت نشو، چیزی نشده که فرخ... اما لیلا بی اعتنا دور شد.

ستاره با عصبانیت رو به فرخ کرد و گفت : واقعا که فرخ این چه کاری بود کردی؟

فرخ که حسابی کم آورده بود و شرمنده شده بود گفت : به هر حال پس اون سگ از کجا اومده.

با ناراحتی و سردرگمی به خانه برگشتند، در حالی که نمیدانستند چه اتفاقی افتاده و فرخ از رفتاری که با لیلا کرده بود حسابی ناراحت شده بود به خانه رسیدند. وارد خانه که شدند، دیدند از سگ خبری نیست. اثری از کیف هم نبود.

به سرعت سمت ستاره آمد و گفت : دیدی گفتم. کار خودشونه. ما رو کشوند بیرون و یکی اومده اینجا رو درست کرده. گیرشون میندازم.

ستاره گفت : نه بابا چه ربطی داره! ما که کلید رو گرفتیم. آخه کیف و سگ بذارن تو خونه ما که چی بشه؟

جلوی در ورودی هم یکی از گلدانها افتاده و شکسته بود، ستاره داشت سعی میکرد گیاه را نجات دهد.

فرخ به سید زنگ زد و ماجرا را تعریف کرد و با هم به کلانتری رفتند و دوباره ماجرا را تعریف کردند.

مامور پلیس محل گزارش را ثبت کرد و گفت ما پیگیری میکنیم و حواسمون هست اما ممکنه اشتباه میکنید و کیف جا به جا شده. پرسید که جز شما فامیلی کسی هم ازین ویلا استفاده میکنه؟

فرخ گفت قبلا شاید خاله و ... اما الان که ما ساکنیم گاهی فقط پدر و مادرم میان اینجا. اونم کوتاه. تازه اونا هم پیر هستند.

مامور پلیس اضافه کرد : ممکنه سگ مال همسایه ای بوده و مثلا از روی سقف ماشینی چیزی تونسته بیاد روی دیوار و بعد نتونسته برگرده و بعدم صاحبش نجاتش داده. با این حال ما پیگیر قضیه هستیم.

چند روزی گذشت و قضه کم کم اهمیت اولیه را از دست داد. فرخ حاضر نشده بود از لیلا عذر خواهی کند با این حال ازینکه ستاره با لیلا گاهی قرار بگذارد گله ای نداشت اما خودش دیگر به قرارهای دست جمعی نرفته بود و از ستاره هم خواسته بود که فقط با لیلا در ارتباط باشد و از جمع قبلی دوری کند.

خانه ای در کوره راه
قسمت پنجم - بخش اول
نویسنده : بهزاد و فرک
نویسنده این پست: فرک
آن روز سردترین روز پاییز تا آن زمان بود. با آنکه چند ساعتی تا غروب باقی مانده بود، ابرهای باران زا آسمان را تیره کرده بودند. ستاره کلاه بافتنی مشکی رنگش را تا روی پیشانی پایین آورده بود و با اینکه ژاکت ضخیمی به تن داشت پتویی را هم دور خودش پیچیده بود. در ایوان ایستاده و غرق در افکار خودش بود. لحظاتی بعد نفس عمیقی کشید و لیوان چایی را که در دست داشت به دهانش نزدیک کرد و جرعه ای نوشید. برقی آسمان را روشن کرد و بعد از آن صدای مهیب رعد ستاره را از جا پراند. در همان دم باران سیل آسایی شروع به باریدن نمود. ستاره عاشق باران بود، چند قدم جلوتر رفت تا بارش باران را بر کف دستش حس کند که احساس کرد چشمانی از پشت دریچه پست او را می پایند. جلوتر رفت و با دقت بیشتری نگاه کرد و نگاهش در نگاه غریبه ای آن سوی در گره خورد. لیوان چای از دستش رها شد و صدای شکستنش در صدای جیغ ستاره گم شد. دریچه پست همراه با صدای برخوردش با در بسته شد و ستاره در حالیکه صدای پای غریبه را می شنید که با سرعت از خانه شان دور می شود در جایش خشک شده و سر تا پا خیس شده بود. خود را به زحمت به لبه پله های ایوان رساند و روی اولین پله نشست. چند دقیقه ای گذشت تا توانست به خودش مسلط شود، با فرخ تماس گرفت و ماجرا را برای او تعریف کرد. فرخ که هراسان شده بود به ستاره گفت با همسایه شان آقای رحیمی تماس می گیرد که به همراه همسرش به آنجا بیایند. ده دقیقه بعد آقای رحیمی که مردی حدودا پنجاه ساله بود به همراه همسر زیبایش فیروزه که به زحمت چهل ساله به نظر می رسید از راه رسیدند. ستاره چند باری آقای رحیمی را دیده بود اما تا آن زمان با فیروزه آشنا نشده بود. فیروزه با خشرویی گفت: ستاره جون، لباسات خیس شده، برو لباساتو عوض کن تا آقا فرخ بیاد بریم خونه ما، ....آقا فرخ که زنگ زد داشتم شام درست می کردم. تا ایشون بیاد آماده می شه، شام رو با هم میخوریم. ستاره آنقدر سردرگم بود که بدون هیچ تعارفی پیشنهاد فیروزه را پذیرفت.
فیروزه که سعی می کرد حواس ستاره را از ماجرا پرت کند گفت: بهمن دو ساله بازنشسته شده، بعد از بازنشستگیش اینجا رو خریدیم. ......آقا فرخ برای بهمن تعریف کرده که واسه کار ایشون اومدین اینجا. من که خیلی از این محله خوشم میاد. اون شرجی اکثر شهرهای شمال رو نداره. سکوت و آرامشش هم که عالیه.
فیروزه که با سکوت سنگین ستاره مواجه شده بود ادامه داد: بهمن الان فقط شرکت بیمه اش رو نگه داشته. اونم مدیریتش رو سپرده به برادرش. فقط سالی چند بار میریم تهران که یه نظارتی به کارا داشته باشه.
ستاره بالاخره سکوتش را شکست.
-فرخ بهم گفته بود چند وقت پیش خونه شما هم دزد اومده بود. سپس دوباره سکوت کرد و با چشمان گرد شده به چشمان فیروزه خیره شد.

خانه ای در کوره راه
قسمت پنجم - بخش دوم
نویسنده : بهزاد و فرک
نویسنده این پست: فرک
بهمن که تا آن لحظه به اتاق رفته بود تا ستاره احساس راحتی بیشتری کند، از اتاق بیرون آمد و خطاب به همسرش گفت: آقا فرخ تماس گرفت گفت تا ده دقیقه دیگه می رسه، شامت آماده است فیروزه؟
فیروزه لبخندی زد و در حالی که به سمت آشپزخانه می رفت گفت: بهمن، ستاره جون در مورد دزدی چند ماه پیش پرسید، قضیه رو براش تعریف کن. بهمن روی مبل روبروی ستاره نشست و گفت: چیز زیادی رو نبرده بودن، کولر گازی تنها چیز با ارزشش بود، سمپاش و یه سری خرت و پرت، فقط چیزایی که به دردش می خورده رو برده بود.
فیروزه سرش را از آشپزخانه بیرون آورد و گفت: شما هم کلید خونتون رو به سید دادید؟ برای روزایی که می روید تهران؟ ستاره با سر جواب مثبت داد. صدای زنگ در و آمدن فرخ گفتگویشان را نیمه تمام گذاشت. اما ستاره هنگام شام خوردن دوباره صحبتش را پیش کشید. فیروزه گفت: قبل از اینکه دزدی بشه، وقتی از تهران برگشتیم توی تمییزکاریهای خونه چند تا فیلتر سیگار پیدا کردم. روی دو تاش اثر رژ لب بود. بعد نگاهی پرسشگرانه به فرخ انداخت و گفت: پسر کوچیکه سید رو دیدین؟ سر و وضعش به بچه های این اطراف نمی خوره، دوستاش هم از این جوونای امروزی هستن. سید هم خیلی برای اینکه ساری دانشگاه میره بهش افتخار می کنه. فرخ گفت: آره دیدمش بچه بدی به نظر نمی رسه.
بهمن گفت: من و فیروزه هم قضیه ته سیگارا رو به دزدی ربط ندادیم. به هر حال بعد از اینکه قفلهای خونه رو عوض کردیم دیگه به سید کلید ندادم.
فرخ گفت: منم چند روز پیش همه قفلهای خونه رو عوض کردم. هنوز هم فرصت نکرده بودم به سید بگم.
فیروزه گفت: اگه این بچه ها توی خونه های ما مهمونی می گیرن کار جالبی نیست. اما می خوام به ستاره بگم جای نگرانی هم نیست. احتمالا اونکه داشته توی خونه رو نگاه می کرده پسر سید بوده، می خواسته ببینه کسی خونه هست یا نه.
چند روز طول کشید تا ستاره وضعیت عادی پیدا کند. در این چند روز فیروزه او را تنها نمی گذاشت. یا او را به خانه خودشان دعوت می کرد یا خودش به خانه آنها می رفت. ستاره از اینکه فرخ هم اطمینان پیدا کرده بود که مشکلات اخیر ربطی به لیلا ندارد در دلش احساس رضایت و شادی می کرد. با لیلا تماس گرفت و ماجرا را برایش تعریف کرد. دوباره همه چیز مثل گذشته شده بود. لیلا و ستاره گاهی دو نفری و گاهی هم به همراه فیروزه لحظات خوشی را می گذراندند.
سرمای زمستان کم کم ناپدید می شد و درختان حیاط خانه آماده شکوفه زدن بودند. با اصرار ستاره و فرخ، لیلا هفته دوم عید را به تهران و خانه پدر و مادر فرخ آمده بود و در مدتی کوتاه توانسته بود در دل آقا و خانم راد جا باز کند. همگی تصمیم گرفته بودند سیزده به در را به شمال بروند. آقا و خانم راد هم با آنها آمدند و آخر هفته بعد فرخ آنها را به تهران برد.
ستاره و لیلا روی زیرانداز رنگارنگ در ایوان دراز کشیده بودند و محو تماشای درختان غرق در شکوفه شده بودند.

خانه ای در کوره راه
قسمت ششم
نویسنده : بهزاد و فرک
نویسنده این پست: بهزاد

لیلا با صدای آرامی به ستاره گفت : دلم برای لاله خیلی تنگ شده ستاره. وقتی توی عید دو سه روزی دیدمش دلتنگیم بیشترم شد. میخواستم بگم از مدرسه یه چند روز اجازه ش رو بگیرن که بیاد پیش من بمونه. آخه من خیلی سخته که برم و بیام. دانشگاه اگه غیبتام زیاد بشه ممکنه حذفم کنن. اما هر چی اصرار کردم، قبول نکردن. گفتن خواهرت کوچیکه و نمیتونه بیاد خوابگاه بمونه.

ستاره لبخند مهربانی به لیلا زد و گفت : خوب بیارش اینجا. مگه ما با هم تعارف داریم؟ مطمئنم فرخم خوشحال میشه.

لیلا جواب داد : توخیلی ماهی ولی منم نباید خیلی پررو باشم. هنوز خجالت میکشم. نمیدونم چطور روم شد عید اومدم تهران. خیلی پرروام نه؟!

ستاره : نه بابا این چه حرفیه، اتفاقا خیلی کار خوبی کردی. تعطیلات خیلی خوبی شد.

این را گفت و بلند شد و گوشه زیرانداز را گرفت و کشید تا لیلا بلند شود. وسایلشون را جمع کردند و به داخل خانه رفتند. غروب که میشد هنوز هوا خنک بود و نمیشد در ایوان ماند.

چند روز بعد که فرخ و ستاره تنها توی خانه نشسته بودند لیلا تماس گرفت. فرخ تازه از شیفت برگشته بود و داشتند شام میخوردند. لیلا به ستاره گفت که هم دانشگاهیش سوگل که دیگر دوست ستاره هم محسوب میشد،  گفته دلش برای ستاره تنگ شده و اصرار دارد که قرار بگذارند. ستاره موضوع را به فرخ گفت. فرخ خیلی راغب نبود که به جمع دوستانه قبلی برگردد و گفت سوگل تنهاست؟ به نظر من 3 نفری برید بهتره. حالا بعدا شاید قرار جمعی هم گذاشتیم. قرار شد فردای آن روز ستاره به همراه سوگل و لیلا برای خوردن ناهار به ساری برود. لیلا گفت قبل از ظهر با ماشین سوگل به دنبالش خواهند آمد.

ستاره سوار ماشین شد و کلی با سوگل خوش و بش و ابراز دلتنگی کردند. ستاره به سوگل گفت : واای چند وقت بود ندیده بودمت. خیلی بی معرفتی.

سوگل هم پوزخندی زد و گفت : آره خوب من خیلی بی معرفتم، بابا معرفت. رفیق.

سوگل صدای ضبط ماشین را حسابی بلند کرده بود و در تمام طول راه سه نفری با آهنگ میخواندند.  بلاخره جلوی یک کافه رستوران که سابق پاتوقشان بود توقف کردند. لیلا و ستاره چند قدم از ماشین دور شده بودند که سوگل نگاهی به داخل ماشین انداخت گفت : ای بابا حواسم نیست. یه سوپرایز برات دارم ستاره. گذاشتمش توی صندوق عقب. ستاره با لبخندی به سمت سوگل برگشت ولی لیلا به سمت پیاده روی جلو کافه رستوران رفت و گفت : من میرم شما هم زود بیاید.

سوگل در صندوق را باز کرد و هدیه یی که کادو گرفته شده بود بیرون آورد و جلوی ستاره گرفت. ستاره اما مات و مبهوت شده بود و چند ثانیه ای نگاهش از درون صندوق جدا نمیشد تا اینکه سوگل در صندوق را بست. تازه ستاره تا حدی خودش را جمع و جور کرد و با روی گشاده ابراز شادی کرد و تشکر کرد.

ستاره در صندوق عقب ماشینِ سوگل در کنار چند تا وسیله و خرت و پرت و کارتون پر از لوازم شخصی همان کیف کوله صورتی بچگانه ا را که فرخ در انباری خانه شان پیدا کرده بود  دیده بود. تقریبا مطمئن بود که همان کیفست. نمیتوانست باور کند که یک شباهت اتفاقیست.

نفهمید چطور غذا سفارش دادند و زمان گذشت. خوشبختانه خیلی نظر سوگل و لیلا جلب نشده بود. ستاره پرسید : سوگل، راستی اسم خواهرت چی بود؟

سوگل : سارا

ستاره : آهااا سارا. سارا چند سالشه؟

سوگل : 14، چطور مگه؟

ستاره : هیچی اسمشو یادم رفته بود.

بعد ماهرانه موضوع صحبت را عوض کرد. روز به پایان رسید و به خانه برگشت اما فکرش از این مسئله جدا نمیشد. هر چه بیشتر فکر میکرد بیشتر مطمئن میشد که این همان کیف است اما نمیتوانست ربط موضوع را پیدا کند. با خودش فکر کرد هر چه هست شاید موضوع مهمی نباشد و به روی فرخ نیاورد تا رابطه ای که تازگی دوباره جوش خورده و باعث شادی و گرمی زندگیش شده از بین نرود. اما تصمیم گرفت که سعی کند از طریق لیلا ته توی قضیه را در بیاورد. میخواست که فردا این موضوع را با لیلا به صورت غیر مستقیم مطرح کند.

فردای آن روز ستاره که دیگر تنهایی صبح آزارش نمیداد داشت برای خودش صبحانه ای درست میکرد و در افکارش نحوه مطرح کردن موضوع با لیلا را مرور میکرد که موبایلش زنگ خورد. لیلا بود. ستاره گوشی را برداشت و سلامی مثل همیشه کرد تا چیزی غیر طبیعی به نظر نرسد اما لیلا با صدای گرفته و آنچنان غمگینی صحبت میکرد که ستاره حسابی جا خورد.

لیلا : سلام ستاره. خوبی؟  ... خوبم ...  امروز وقت داری؟ ... باید ببینمت ...

خانه ای در کوره راه
قسمت هفتم
نویسنده : بهزاد و فرک
نویسنده این پست: فرک
چند ساعت بعد لیلا در خانه ستاره و فرخ روبروی ستاره نشسته بود.
-چی شده لیلا؟
لیلا پس از مکثی طولانی گفت: -تو واقعا برا ی من مثل یه خواهر بودی. ستاره نمی دونم چجوری باید بگم.
-چیو چجوری باید بگی؟ اگه مساله مهمی نیست اصراری ندارم بشنوم. اتفاقای کم اهمیت گذشته رو فراموش کن.
لیلا از شنیدن این جمله ستاره تعجب کرد. ستاره که متوجه نگاه متعجب او شده بود گفت: فهمیدی که کیف خواهر سوگل رو توی صندوق عقب دیدم. همون کیفی که توی انباری ما بود. میخواستم امروز در موردش ازت بپرسم. اما اگه اینقدر بهمت می ریزه نمی خواد بگی.
-کیفو دیدی؟!
-آره همون کوله صورتی...
-کاش فقط همین بود.
اشک در چشمانش حلقه زده بود اما با ریختنش مبارزه می کرد.
-بعد از گفتن حرفایی که می خوام بگم همه چیز بین ما تموم میشه، ازم متنفر می شی. حالت از هر چی رفاقته بهم می خوره. اما بدون اگه توی این ماجرا فقط یه چیز واقعی وجود داشته باشه ...حرفش را ادامه نداد. جرات نداشت در چشمان پرسشگر ستاره بنگرد.
-من لیلام. لیلا ساجدی اما پدر و مادرم شیراز نیستن. اونا ده ساله که مردن، توی یه تصادف رانندگی. لاله دو سالش بود. مامانم شیرازی بود. بابام اهل قائم شهر. من و لاله بعد از مراسم اونا اومدیم پیش بی بی، مادر بابام. لاله رو خودم بزرگش کردم. روزایی که خونه بی بی بودیم همه چی خوب بود تا که بی بی هم سه سال پیش مرد. مال و اموال بابا و بی بی شد به نام عموم روی همه این میراث من و لاله هم بودیم. عموم آدم بدی نیست ولی زن عموم...
واقعا عاصیم کرده بود. تمام تلاشم رو کردم و درس خوندم که یه دانشگاه دولتی قبول شم. قبول شدم. از وقتی اومدم اینجا تمام هم و غمم پول در آوردن بود. اونقدری که بتونم لاله رو بیارم پیش خودم. هر دفعه از رفتارای زن عموم تعریف می کنه روانی می شم.
ستاره به تندی نفس می کشید. با خشم و ناباوری به لیلا خیره شده بود.
از همون ترم اول رفتم سر کار، توی یه بوتیک....از نه صبح تا هشت شب. فقط دو تا چهار تعطیل بودم. همون ساعتایی که باهات آشنا شدم. همون ساعتایی که میومدم اینجا پیشت. وقتی تو رو دیدم دیگه دانشگاه رو ول کرده بودم. دو ترم مشروط شدم. وقتی برای درس خوندن نبود. نمی خواستم اخراج شم برای همین تصمیم گرفتم تا اوضاع مالیم رو به راه نشده نرم دانشگاه. ترم سوم انتخاب واحد نکردم، دیگه دانشجو نبودم از خوابگاه بیرونم کردن. یکی دو شب رفتم خونه سو گل اینا، تصمیم گرفته بودم با صاب کارم صحبت کنم بذاره شبا توی بوتیک بخوابم. سوگل نذاشت.
با ترس نگاهی به ستاره انداخت. ستاره غرق در سکوت و نفرت سری تکان داد: خب،..
سوگل گفت یه خونه کلنگی توی یه روستا نزدیک اینجا دارن، از پدربزرگش به مامانش و داییهاش به ارث رسیده، جاش سر راست نیست. ساختمونشم قدیمیه برای همین کسی سراغش نمیاد. گذاشتن به وقتش خرابش کنن و از نو بسازن.
آب و برقش قطع شده بود. سوگل بدهیها رو داد و آب و برق رو وصل کرد. اسمش خونه هست ولی مخروبه اس. زمستوناش کشنده اس. سیاوش و سوگل فقط داستان زندگیم رو می دونستن. یکی شون برام چند تا پتو آورد اون یکی یه بخاری برقی که فقط تا یک متریش رو گرم می کرد. غرورش ترکی برداشت و هم زمان قطره اشکی آرام از گوشه چشمش بیرون زد. لیلا به سرعت با نوک انگشتانش قطره اشک را پاک کرد. ساکت شد تا مبادا صدایش بلرزد.
وقتی به خودش مسلط شد ادامه داد: وقتی بهم پیشنهاد دادی یه هفته ای مراقب خونتون باشم فکر کردم فرصت خوبیه که لاله رو بیارم پیش خودم. رفتم قائم شهر دنبالش.
سگ رو وقتی توله بود سیاوش بهم داد. این نژاد زود بزرگ میشه. سیاوش و سوگل واقعا هوام رو داشتن. اون هفته ای که لاله اومد بهش گفته بودم از خونه بیرون نره. ولی روز آخر بهش زنگ زدم که دیر میرسم. گفت گشنه شه یه جوری که کسی نبیندش میره بیرون چیزی بخره. ...
یادش رفته بود کلید رو ببره. تو و فرخ رسیده بودید. سگ و کوله پشتیش توی خونتون جا مونده بود. فرداش قبل از اینکه برم سرکار از روی کلید خونه یه یدک ساختم دادم بهش تا توی مدتی که تو و فرخ میاید ساری بره و سگ و کیفش رو برداره.
خونه سوگل اینا خیلی از خونه شما دور نیست. فقط یه روستا فاصله داره. بارها از نزدیکیاش رد شدی. اما مسیرش یه کوره راهه، کسی اون سمتی نمیاد.
سوگل هفته پیش بهم گفت وراث تصمیم گرفتن اونجا رو خراب کنن و از نو بسازن. همه دنیا روی سرم خراب شده. نمی دونم باید چیکار کنم.
ستاره با نفرت گفت: حالا منتظر هم دردی من هستی؟ تمام مدتی که بهت می گفتم شبا از ترس اینکه  وقتی ما نیستیم یکی میاد اینجا، نمی تونم بخوابم با خودت چی فکر می کردی. . . نقشت رو هم توی کافی شاپ با نشون دادن کارتای شناساییت  خوب بازی کردی..... ستاره تقریبا فریاد می کشید....-اون غریبه که از پشت در منو می پایید چی؟ اونم تو فرستاده بودی. با گفتن این حرف از شدت خشم سرخ شد.
- نه ستاره، اون قضیه هیچ ربطی به من نداشت. باور کن راست می گم. امیدوار بودم منو درک کنی.
- نه درکت نمی کنم. الان اصلا هیچی رو درک نمی کنم. فقط الان از اینجا برو.
- ستارهههه، لیلا بود که التماس گونه نامش را بر زبان می آورد اما تمام وجود ستاره از شدت خشم و نفرت بی حس شده بود.
- لیلا برو بیرون.
ستاره و فرخ بارها و بارها آنچه لیلا گفته بود را با هم مرور کردند. دو هفته از آن ماجرا گذشته بود. ستاره چنان افسرده شده بود گویی یکی از عزیزانش مرده است. با کوچکترین حرفی برمی آشفت و گریه می کرد. فرخ با لیلا تماس گرفت به گفته خودش به قائمشهر خانه عمویش برگشته بود. آدرسش را گرفت و به آنجا رفت. پس از کلی پرس و جو مطمئن شد داستانی که لیلا تعریف کرده است واقعیست.
چندی بعد پدر و مادر فرخ هم از ماجرا با خبر شده بودند. اوایل خرداد ماه بود، یک سال سپری شده بود و ستاره وفرخ به تهران باز می گشتند. ستاره از اینکه دوباره می توانست به سر کار و زندگی سابقش برگردد احساسی متناقض داشت.
حالا که داستان زندگی لیلا را می دانست توانسته بود تا حدی این دختر سرکش را درک کند. بارها با خودش فکر کرده بود که اگر او جای لیلا بود چه می کرد. دو ماه از آن ماجرا گذشته بود، در این مدت ستاره حتی یک بار هم نام او را بر زبان نیاورده بود.
روز آخر تعطیلات طولانی ستاره بود. فردا اول تیرماه ، قرار بود به سر کار برگردد. آن شب ستاره و فرخ در خانه آقا و خانم راد دعوت بودند. بعد از صرف شام خانم راد خطاب به فرخ گفت: من و بابات خیلی فکر کردیم. لیلا دختر خیلی خوبیه. ما نمی تونیم نسبت به سرنوشتش بی تفاوت باشیم. ستاره جون بهش زنگ بزن بگو تا وقتی درسش تموم بشه می تونه با خواهرش از خونه ما استفاده کنه. دوباره رو به فرخ کرد و گفت: بابات با عموش صحبت می کنه اگه حاضر نشد هزینه زندگیشون رو بده اون رو هم ما پرداخت می کنیم. تا وقتی درس می خونن و ما زنده ایم لازم نیست بره سر کار.
فرخ که از شنیدن صحبتهای مادرش هیجان زده شده بود از جا پرید و صورتش را بوسید. ستاره نیز بلند شد و خانم راد را در آغوش گرفت. نگاهی به فرخ کرد و گفت: ما هم می تونیم کمک کنیم فرخ مگه نه؟
فرخ گفت: آره، می تونیم.
عمو توی رودربایستی قرار گرفته بود و برای لاله و لیلا مقرری ماهیانه تعیین کرده بود. لیلا نپذیرفته بود تا باقی هزینه ها را خانواده راد تامین کنند. صبحها به دانشگاه می رفت و عصرها هم در همان بوتیک کار می کرد. حضور لاله برایش دلگرمی بود. شبها تا نیمه شب درس می خواند. می خواست هرچه زودتر روی پاهای خودش بایستد تا لطف تمام کسانی که در روزهای سخت تکیه گاهش شده بودند را روزی جبران کند.

داستان تاریخ تکرار نشدنی نوشته نوشان و مهرنوش
سیزن اول 

قسمت سوم

نویسنده ی این قسمت: مهرنوش

بعد از اینکه همه از سوراخ رد شدن و یکمی جلو رفتن به محوطه ی بازتری رسیدن ولی غار خیلی تاریک بود و چیز زیادی نمی دیدن، سارا و دنی در حال اعتراض کردن بودن که نور چراغ قوه ی کوروش روشنایی مختصری بوجود آورد، کوروش همانطور که به کمک نور موبایلش جلو می رفت یک احساس عجیب از درون رو بیشتر حس می کرد یک حالت بیخیالی و سرگشتگی عجیب و احساس بی تعلقی و فراموشی شاید یه چیزی خیلی قوی تر از مستی.

دنی هم که موفق شده بود چراغ قوه ی موبایلش رو روشن کنه نگاهش به نقاشی ها و علائم عجیب روی دیوار های غار دوخته شده بود یکمی به حالت عجیبی که داشت فکر می کرد.

پانزده دقیقه ای بود که اعتراضات و غر زدن ها متوقف شده بود و گروه در سکوت مطلق به سمت جلو می رفت، در راهروی غار چندین بار به دوراهی یا چند راهی رسیده بودن ولی هربار با بیخیالی و بدون توجه یکی از راه ها رو که کوروش با حالتی مسخ شده انتخاب کرده بود ادامه داده بودن، شاید 2 ساعت رو در همین وضعیت ادامه دادن که کم کم نور خیره کننده ای در انتهای راهرو نمایان شد، گروه به دهنه ی باز غار رسید و بی هیچ توقف یا فکری از اون رد شد، بیرون غار اثری از اون حالت مسخ شدگی و مستی نبود!

بوی چوب سوخته همراه با بویی که زیاد آشنا نبود به مشام می رسید، کوروش با تعجب گفت: برایان تا حالا اینجا اومده بودی؟ 

برایان با حالتی شگفت زده گفت من تمام دوران بچگی این اطراف بودم هیچ وقت چنین چیزی ندیدم، باور نکردنیه! و در حالی که به دیوارهای یک قلعه ی بزرگ سنگی اشاره می کرد گفت پدرم درباره ی مزخرفاتی تعریف کرده بود که یکی از دهاتی ها که دیوانه شده بود و بعدا ناپدید شد گفته بود، ولی ما فکر می کردیم این حرفها مثل خاطرات ملوانان قرون وسطا فقط خیالات آدمی هست که زیادی توی طبیعت تنها بوده!

یکمی جلوتر جاده ی قدیمی و گل آلودی که سنگ فرش شده بود و به سمت اون قلعه می رفت دیده می شد، ناگهان سارا پرسید بچه ها شما آنتن دارید؟

داستان تاریخ تکرار نشدنی نوشته نوشان و مهرنوش
سیزن اول 

قسمت پنجم

نویسنده ی این قسمت: مهرنوش

بزودی پس از ورود به قلعه همگی داخل یک سیاه چال که یک دخمه ی تاریک، نمناک و بدبو بود پرتاب شدند. هیچ کس چیزهایی رو که می دید باورش نمی شد! کوروش با صدای بهت زده گفت همش تقصیر اون آب چشمه ی لعنتی بود! مگه همچین چیزی ممکنه آخه؟

بچه ها شما در مورد این اتفاقا چی فکر می کنید؟

سارا گفت یعنی این یه فیلم سینمایی نیست؟ من تا حالا این لحجه و طرز صحبت رو حتی تو فیلما نشنیدم! به نظر خیلی واقعی میاد!

دنی گفت نکنه واقعی باشه و ما رو بکشن! و از ترس پشتشو به دیوار چسبوند، کوروش گفت نه این اصلا یه فیلم سینمایی نیست ولی چیزی که من هنوز متوجه نشدم اینه که ما بعد از خوردن اون آب و وارد شدن به غار به یک رویا وارد شدیم یا برایان حرفشو قطع کرد و در حالی که به سختی آب دهنشو قورت می داد گفت نه بچه ها ما در زمان سفر کردیم! من در موردش شایعاتی شنیده بودم ولی هیچ وقت باور نمی کردم!

دنی با عجله پرسید خوب برایان حالا چجوری باید از این مخمصه فرار کنیم؟ برایان با حالت پریشونی کفت اینو دیگه نمی دونم!

کوروش در حالی که سعی می کرد ژست شجاعانه تری بگیره گفت حتمن یه راهی هست مگر تو تو هیچ وقت اون شایعات رو نمی شنیدی، باید یه راهی برای فرار پیدا کنیم، احتمالا ما خیلی از این افراد جلوتر و باهوش تر هستیم و به راحتی می تونیم یه راه فرار پیدا کنیم، و بلافاصله موبایلش رو در آورد و با روشن کردن چراغ قوه شروع به وارسی دیوار و در زندان کرد، بزودی همه ی اعضای تیم هم شروع به بررسی امکان فرار کرده بودن.

دیوار به صورت غیر قابل باوری غیر قابل نقوذ بود و در و لولا ها هم کاملا مستحکم به نظر می رسید، در حالی که بچه ها با نا امیدی در حال ادامه دادن بودن صدای پاهایی که نزدیک می شد باعث شد که فورا موبایل ها رو خاموش کنن و ساکت کنار هم بشینن، صدای چرخیدن کلید در قفل شنیده شد و بعد از باز شدن در 6 سرباز قوی هیکل کاملا مسلج وارد شدن و با خشونت کامل هر 4 نفر رو کشان کشان دنبال خودشون حمل می کردن، سارا که حسابی گریه می کرد فریاد زد بچه ها دیگه کارمون تموم شد بزودی اعداممون می کنن.

بعد از بالا رفتن از یک ردیف پله ی طولانی و عبور از چندین راهرو به فضای آزاد رسیدن، تمام محیط اونجا پر از بو های آزار دهنده بود که دماغ رو می سوزوند، وقتی به نوز خورشید رسیدن با مناظر عجیبی روبرو شد، تعداد زیادی جسد روی هم ریخته شده بود و سرباز ها در حال سوزاندن اونا بودن کم کم با عبور از محله ها و کوچه ها تنگ متوجه شدن که دارن به سمت محله های اعیانی تر حرکت می کنند و کم کم برج و بارو های قصر سلطنتی دیده می شد، بلاخره وارد قصر شدن و بعد از گذر از چند راهرو اون ها رو جلوی شاه یا به هر حال یک آدم مهم که یه تاج روی سرش داشت و روی یک صندلی بزرگ نشسته بود و تعداد زیادی اطرافش بودن به زمین انداختن...

داستان تاریخ تکرار نشدنی نوشته نوشان و مهرنوش
سیزن اول 

قسمت ششم

نویسنده ی این قسمت: مهرنوش

سکوتی چند لحظه ای بر تالار اصلی کاخ حاکم شد، بچه ها در حالی که از ترس می لرزیدند به اطراف نگاه می کردند ولی به صورت غریضی مراقب بودند که چشمانشون با چشمان هیچ یک از این افراد خشن قدیمی تلاقی نکند.

بعد از گذشت چند لحظه یک مرد تنومند زره پوش به سمت تخت پادشاه رفت و با صدای بلند گزارش داد که این جادوگر ها عامل مریضی های اخیر هستند و توسط افراد شجاعش دستگیر شدند!

سارا از شنیدن این جمله جیغ بلندی کشید و به گریه افتاد، بقیه بچه ها هم حال روز بهتری نداشتند، کوروش که انتهای این مسیر رو به روشنی می تونست پیش بینی کنه و حتی می دونست که اعدام اونها هم احتمالا اعدام راحتی نخواهد بود در حالی که قلبش در آستانه ی کنده شدن بود سعی می کرد که خونسردی خودش رو حفظ کنه و منتظر فرصتی برای تغییر در اتفاقاتی که به سرعت در حال وقوع بود باشه.

شاه دستور داد که اونها رو جلوتر بیارن، نگهبانان خشن هر کدوم از بچه ها رو از مو یا گردن گرفتند و تا نزدیکی تخت شاه جلو بردند.

شاه گفت: ای احمق ها شما فرستاده ی کدوم بزدلی هستید؟ فکر کردید با این جادو می تونید ما رو شکست بدید؟ فردا در میدان اصلی شهر شما رو خواهم سوزاند تا جادوی کثیف شما باطل شود!

کوروش که می دونست کارشون تمومه فکری به نظرش رسید و به عنوان آخرین شانس زندگی نقشش رو شروع کرد، با قیافه ی مصمم و بدون ترس در حالی که موبایلش رو از جیبش خارج می کرد و سعی می کرد حالت فیلم برداری رو روشن کنه خطاب به پادشاه گفت" سرورم من یک ساحر خوش نام از سرزمین مقدس هستم و برای کار مهمی اینجا اومدم و در همان حال سعی می کرد فقط از شاه با حالت زوم فیلم بگیره

و با سرعت در حالی که موبایلش رو نشون می داد اضافه کرد که من در آینه ی خودم شما رو می بینم که کاملا از حضور ما خرسند به نظر می رسید برای همین ما این راه طولانی را تا اینجا طی کرده ایم، ما فکر می کردیم که شما قطعا به کمک ما احتیاج دارید سرورم که ما را فراخوانده اید!

و در حالی که موبایل را در حالت سلفی قرار داده بود عکس از خودش گرفت که در انتها شاه روی تخت نشسته بود ولی از اون فاصله افراد قدیمی قادر به دیدن صفحه ی موبایل نبودند!

شاه با پرخاش گفت خاموش! با این مزخرفات سعی نکن که به ما کلک بزنی و مطمئن باش این خزعبلات جان شما را نجات نخواهد داد.

کوروش فورا پاسخ داد سرورم جان بی ارزش ما در مقابل شما چه ارزشی خواهد داشت! من در پی نجات جان خودم نیستم و فقط می خواهم به شما کمک کنم، اگر دستور بدهید که مرا نزدیکتر بیاورند می توانم چیزی را که در آینه دیده ام به شما نشان دهم، من حتی در آینه دیده بودم که ما دستگیر می شویم و شما دستور خواهید داد که ما را بسوزانند ولی با این حال به یاری شما شتافته ایم، اجازه دهید آنچه را که درآینه ی سیاهم دیده ام به شما نشان دهم!

شاه فکری کرد و فورا دستور داد که او را از پله ها بالا آورده و نزدیکتر بیاورند.

کوروش که صفحه ی موبایل را خاموش کرده بود، بلافاصله با احترام و اداهای خاصی صفحه ی سیاه را به شاه نشان داد و با درآوردن کارها و صداهای عجیب صفحه را روشن کرد و ابتدا عکس سلفی خودش با شاه رو به شاه و اطرافیان نشان داد!

همه از تعجب فریادی کشیدند! سپس با عجله فیلم چند دقیقه ی پیش را آماده ی نمایش کرد و گفت سرورم این جا من به وضوح می دانشتم که دستگیر شده و به اعدام محکوم می شویم و تمام این جلسه را قبلا دیده بودم ملاحظه بفرمایید و شروع به نمایش فیلم کرد، اینبار اثر ترس به وضوح در چهره ی شاه و اطرافیان نمایان بود کوروش که متوجه جو سالن شده بود با صدای بلند اضافه کرد که ما برای کمک به شاه و کشور آمده ایم و اگر آسیبی ببینیم هرگز از نفرین خدایان سرزمین مقدس رهایی نخواهید یافت.